Linkin Park: Breaking The Habit (από το album Meteora)

Memories consume
Like opening the wound
I'm picking me apart again
You all assume
I'm safe here in my room
Unless I try to start again

Το κομμάτι αυτό έγινε γνωστό πριν περίπου ενάμισι χρόνο, και ακόμα με κάνει και ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω...

Ο ήχος του είναι αρκετά ασυνήθιστος για Linkin Park. Είναι γρήγορο σε ρυθμούς που είχαμε συνηθίσει στα 80's με drums και μελωδία αντίστοιχη. Νομίζεις ότι ακούς κάτι από Marillion (καλά υπερβάλλω τώρα, αλλά λέμε...). Ενώ οι Linkin Park γίνανε γνωστοί για το fusion μεταξύ Rock και Hip Hop (από τους πρώτους, μετά βγήκαν και άλλα αντίστοιχα σχήματα), εδώ δείχνουν την απίστευτη μουσική παιδεία που τους έχει επηρεάσει στη σύνθεση. Η διαπεραστική φωνή του Chester, μαζί με το ριφφάκι της κιθάρας, το πιάνο και τα strings γεμίζουν το κομμάτι με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Εάν έλειπαν τα scratch του Mr. Hahn μπορεί και να ξέχναγες ότι γράφτηκε το 2003.


Η αποκάλυψη πάντως για μένα αφού είχα ήδη λατρέψει το τραγούδι, ήταν το videoclip. Ο director είναι ο Mr. Hahn, ο DJ του group που στις συναυλίες πάντα θα κάνει φοβερό solo (όπου πάντα 8α τον παρουσιάσει ο Mike με το "Ladies and Gentlemen, Mr. Hahn"). Το κλιπάκι είναι όλο anime και υλοποιήθηκε από τον Kazuto Nakazawa της Production I.G. (Ιαπωνία where else?), υπεύθυνοι για το anime της O-Ren Ishii στο Kill Bill part I, το Ghost In The Shell και πολλά άλλα. Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Έντονα χρώματα, industrial post-apocalyptic περιβάλλον, άνθρωποι σκιές που χάνονται και εμφανίζονται, και οι κλασσικές ματάρες της manga ηρωίδας και ένα μοναχικό δάκρυ που επιστρέφει στο μάτι της αντί να πέφτει. Επίσης οι Linkin Park στο τέλος εμφανίζονται anime να παίζουν το κομμάτι, με μια τεχνική που θυμίζει το Waking Life του Linklater χωρίς το αποτέλεσμα να είναι ακριβώς το ίδιο.


Όταν ακούω αυτό το κομμάτι καλύτερα να μην βρίσκομαι πίσω από τιμόνι γιατί πιθανόν να προκαλέσω ατύχημα (άσε και είμαι και λίγο επιρρεπής :). Η αίσθηση που σου δίνει είναι σαν την τελευταία σκηνή από το Lost Highway, σαν να τρέχεις μέσα στη νύχτα με το αυτοκίνητο σε ένα δρόμο που τα μόνα φώτα είναι τα δικά σου, και δεν είσαι σίγουρος εάν προσπαθείς να ξεφύγεις από κάτι ή θέλεις να φτάσεις κάπου. Απλά έχεις την ανάγκη να τρέξεις. Δεν προκαλεί όμως απόγνωση, παρά μια ανεξήγητη ευφορία, που είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί τα λόγια μιλάνε για τον πόνο που προκαλεί η έλλειψη του συνηθισμένου, και πως για να τον ξεπεράσει ο αφηγητής προκαλεί αυτοτραυματισμό. Περίεργο το πόσο διαφορετικό είναι ένα τραγούδι όταν δεν ακούς με λεπτομέρεια τους στίχους...

I don't know what's worth fighting for,
or why I have to scream,
I don't know why I instegate
or say what I don't mean,

I don't know how I got this way,
I know it's not alright,
so I'm breaking the habit...
tonight

Ένα από τα λίγα συγκροτήματα που θα πλήρωνα scalper έξω από σταθμό Tube στο Λονδίνο για να τους δω. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ποτέ αυτό...

Νικόλας