Rien que des Mots

Το γραφείο μου είναι στον 5ο όροφο. Χθες το πρωί, χωρίς να έχω πιει καφέ (δεν είχαμε γάλα στο σπίτι - το είχαν πιει όλο οι υδραυλικοί και μετά έβαλαν το άδειο μπουκάλι πάλι στο ψυγείο - black coffee is out of the question) μπήκα στο ασανσέρ για να ανέβω. Χαζεύοντας τις ίδιες επιγραφές που χαζεύω εδώ και ένα χρόνο στο ίδιο ασανσέρ σάστισα με μία που είχε τίτλο: What to do if the life gets stuck. Σοκαρίστηκα βαθιά από τον προσωπικό της τόνο μέχρι που ξαναδιάβασα προσεκτικά: What to do if the LIFT gets stuck. Ε, προφανώς! Όπως και να έχει, η πρώτη οδηγία ταιριάζει τέλεια και για τις δύο αναγνώσεις: Try not to panic! Η τελευταία οδηγία λιγότερο: Our aim is to get you out within ½ an hour. ½ ώρα;;; Μπα… πες 1 ½ χρόνο να είσαι μέσα. Ίσως και λίγο παραπάνω σε μερικές περιπτώσεις.

Σήμερα το πρωί που είχα γάλα, αποφάσισα να κάνω μερικά τηλεφωνήματα στην Ελλάδα πριν έρθω στη δουλειά. Και τα 2 έχουν παρόμοιες επωδούς: «Άντε με το νέο έτος μήπως μας φτιάξει η διάθεση» (η μητέρα μου) / «Αισθάνομαι χάλια, ίσως να φταίει το 2006» (φιλικό πρόσωπο). Αν και καταλαβαίνω καλά πως τα δύο πρόσωπα έχουν τους λόγους τους για να μιλάνε έτσι, ξέρω πια πως όλα αυτά είναι λόγια. Και ευσεβείς πόθοι. Κάτι τέτοια σκεφτόμουν για το 2005 το οποίο έχω την εντύπωση πως τελικά μας πήδηξε (πάρντον μάι φρεντς). Βέβαια τι να περιμένει κανείς από μία χρονιά που το ξεκίνημα της, μετά από παραίνεση των γονιών μου («δε θέλουμε να κάνουμε πρωτοχρονιά στο νοσοκομείο, γύρνα σπίτι να κάνεις πρωτοχρονιά με τον αδερφό σου») και μία ατυχή σύμπραξη κινητών τηλεφώνων και κλειδιών, με βρήκε μόνη, να περιμένω, μπροστά στο σπίτι μου, κλεισμένη απέξω ("πολλοί συμβολισμοί" σκεφτόμουν όσο περίμενα στο κρύο). Τον δε αδερφό μου, να οδηγεί στην παραλιακή, κάπου μεταξύ Αμφιθέας και Ελληνικού. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι το 2005 ήταν μία καλή χρονιά για τον αδερφό μου. Αν το να παντρεύεσαι συγκαταλέγεται στα θετικά. :-)

Το 2006 με βρήκε σε ένα νησί, σε ένα ζεστό σπίτι με πολύ καλούς φίλους – μ’ έναν από αυτούς μίλαγα σήμερα στο τηλ. Μάλλον δεν του έφερα και πολύ γούρι τελικά. Το 2006 ήταν για μένα σαφώς καλύτερο, με την αίσθηση του stuck λίγο να ξεφτίζει αλλά χωρίς να έχει φύγει εντελώς. Για το 2007 δεν προσδοκώ πολλά. Έχω πάψει να πιστεύω στους νέους χρόνους και κυρίως στα λόγια. Αν θα έπρεπε να κάνω ένα new year resolution αυτό θα ήταν: speak less, say more. Ακόμα, να πάψω να συσχετίζομαι με ανθρώπους που αφήνουν άδεια μπουκάλια στο ψυγείο μου (εξαιρούνται βεβαίως οι υδραυλικοί οι οποίοι δεν ήρθαν σήμερα και ανησυχώ. Ian, Martin, come back, you forgot to install the basin in the second loo!!!)

Αν δεν καταφέρω κανένα από τα παραπάνω, υπόσχομαι στον εαυτό μου να αποκτήσω το τέλειο χαμόγελο / οδοντοστοιχία της Dalida! Και για να τα διατηρήσω θα τραγουδώ δυνατά:

Caramels, bonbons et chocolats.
Merci, pas pour moi.
Mais tu peux bien les offrir à une autre.