something corporate

Στο ταμείο του σούπερ μάρκετ σήμερα, ένα πακέτο τσίχλες έπεσε μέσα στην κλειστή ομπρέλα μου. Πρέπει να έγινε καθώς πλήρωνα, έπεσε από το σταντ, έξω δεν έβρεχε πια, όποτε έμειναν εκεί και τις ανακάλυψα αργότερα όταν έπεσαν στη μοκέτα του γραφείου. Δεν ήξερα καν τι τσίχλες είναι (μάρκα airwaves;;;) αλλά δε με νοιάζει, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν me - corporations : 1-2.

Το πρώτο γκολ το σκόραρε η Ολυμπιακή πριν 2 βδομάδες. Ήταν τόσο πετυχημένο που σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν σαν να το βλέπαμε σε επανάληψη: από ψηλά, από τη γωνία του κόρνερ (κόρνερ – γωνία : πλεονασμός;), σε slow motion. Κάτι άλλαζε κάθε φορά αλλά ήταν πάντα γκολ. Στο πήγαινε: ακύρωση πτήσης χωρίς ειδοποίηση – πολιτισμένο μαλλιοτράβηγμα – αλλαγή αεροδρομίου – πτήση μέσω Αθήνας, 36 ώρες αργότερα εγώ στην Πάστα Φλώρα μετά βίας να μπορώ να κρατήσω το ποτό μου όρθιο - λέγεται και ψυχαναγκασμός το να μην κοιμάσαι στις διακοπές. Στο έλα: reschedule (όπως μας είπαν στο αεροδρόμιο σε άπταιστη ελληνική) χωρίς ειδοποίηση – καθυστέρηση – χαμένη βαλίτσα – χαμένα αντικείμενα από τη βαλίτσα. Αν υποθέσουμε πως α = EU regulations και β = δικηγόρος του πολίτη, τότε α+β= γ. γ = μου χρωστάνε περί τις 300 λίρες. Η εξίσωση όμως είναι ολοκληρωμένη έτσι: (α + β) - Χ = ? Όπου Χ ο παράγων που πάντα γαμεί την εξίσωση, ήτοι η Ολυμπιακή που κλείνει το μαγαζί οπότε μάλλον δε θα πάρω τίποτα.

Το δεύτερο γκολ το σκόραρε η τράπεζά μου. Δύο πρόστιμα από το πουθενά. Ένας τρομερός τύπος στο ιντερνέτ ο οποίος παρέχει συμβουλές στο πώς να γλιτώνετε λεφτά από υπηρεσίες, τραπεζικά έξοδα, επιχειρήσεις κλπ και τον οποίο μου σύστησε ο πιο εύπορος φίλος μου, τονίζει πως τα πρόστιμα αυτά κινούνται σε μια γκρίζα περιοχή νομικώς και παρέχει φόρμες γραμμάτων για να παραπονεθείς οδηγώντας σε από το χεράκι μέχρι να τα καταφέρεις. Όταν ξεβαρεθώ και δεχτώ ότι δεν είναι ντροπή να ζητάς τα λεφτά σου θα το γράψω αυτό το ρημαδογράμμα.

1-2 λοιπόν. Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί.

Εντωμεταξύ, θα ήθελα να ζητήσω ευγενικά από το πανεπιστήμιο του Βερολίνου να τελειώνουν με τη γραφειοκρατία τους για να μη μείνω άνεργη τα Χριστούγεννα και επίσης να πηδήξω μέχρι το ταβάνι για αυτά τα εισιτήρια των radiohead! Yeah!

Για τα παραπάνω βρήκα ότι ταιριάζει απόλυτα κάτι άσχετο που διαβάζω για τη δουλειά μου αυτές τις μέρες: The Peter Principle.

Αυτή η πρόταση από τη wikipedia δε, με έκανε αυτόματα να σκεφτώ τις Ολύμπικ Ερλάινς και ας ξέρω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα:
In reality, creative employees may be more suited to management jobs, but, because they are unable to use their strengths in the low-level jobs they hold, they never rise to management, and the innate flexibility and innovation needed for managing is lost to the company. The end result for an organization as a whole is that the organization will collapse when incompetents in the ranks outnumber the competent, resulting in the organization's inability to produce results.

(φώτος από τους δρόμους της συμπρωτεύουσας)