Love the One

Love everyone for the sake of the one λέει το φυλλάδιο που μου χώνει κάτω από τη μύτη μου ο διανομέας. Ψέμματα. Κάτω από τη μύτη του μπροστινού μου το έχωσε, εγώ άπλωσα το χέρι μου και το πήρα, τον λυπήθηκα που ξεροστάλιαζε στη γωνία της Charing X. Αυτή η λύπη σε συνδυασμό με μια βαθιά ενοχή είναι μία αυτόματη αντίδραση που έχω από μικρή σε παρόμοιες καταστάσεις. Πλανόδιοι, λαχειοπώλες, ζητιάνοι. Θυμάμαι τη μάνα μου να λέει μία φορά πως φρόντιζε να γεμίζει την τσέπη της με ψιλά όταν παίρναμε τον ΗΣΑΠ για να πάμε στο κέντρο γιατί δεν άντεχε να την κοιτώ ικετευτικά στα μάτια έτοιμη να βάλω τα κλάμματα κάθε φορά που έμπαινε κάποιος στο βαγόνι. Ανεξήγητο.

Love everyone, παλαιότερη τακτική που επανεκτιμώ κάθε μέρα εδώ και μήνες. Love everyone for the sake of the one vs stop loving everyone for the sake of you. Ή λανθασμένη διατύπωση;
Δε θα ήταν πιο εύκολο αν συγχωρούσες εκείνον, δεν κάκιωνες εκείνη, αδιαφορούσες για τον δείνα; "Δείξε τη μεγαλόψυχη κατανόηση που θα τους έκανε να αισθανθούν καλύτερα” vs "Μην τη δείχνεις, ο λόγος της μεγαλοψυχίας σου δεν είναι αθώος και σου κάνει κακό". "καλό παιδί" και “παιδί που πρέπει να φροντίσει τον εαυτό του” συζητάνε και δεν πολυκαταλαβαίνουν το ένα το άλλο. To “άκου τι πραγματικά θες” δεν έχει πολύ νόημα. Η απάντηση είναι μάλλον στο να αγαπήσεις τον εαυτό σου με τόση σιγουριά που τα συναισθήματα σου να αποκτήσουν για σένα την κανονική τους αξία. Ίσως αυτό να σήμαινε πως κάποιοι θα εξαφανιστούν από τη ζωή σου και τελικά αυτό να μην είναι πια τόσο τραγικό. Ίσως ούτε και αυτοί να υποφέρουν τόσο και ας λένε.

Love yourself for the sake of everyone.