Στάχτη και burberry

Μπαγιάτικο ποστ νο 1, της Ιφιμέδειας

Κάθομαι στην έξοδο Α15 του Heathrow και περιμένω να επιβιβαστώ. Για πρώτη φορά δεν έχω κανένα βιβλίο, κανένα περιοδικό, βαριέμαι να βγάλω το λάπτοπ, καθισμένη ανάμεσα σε 2 ελληνίδες που τραγανίζουν τα πατατάκια τους, η μία διαβάζοντας, η άλλη κοιτώντας τα CK αρωματάκια που πήρε, χαζεύω τους έλληνες γύρω μου. Κοιτώντας μόνο μπροστά μου μετρώ 8 burberry κασκόλ. Οχτώ. Όσοι δε φορούν έχουν κάτι άλλο: μία τσάντα Louis Vuitton, κάτι Gucci, μία ζώνη, ένα accessory. Η συντριπτική πλειοψηφία. Ως επί το πλείστον φοιτητές. Σε κάτι τέτοιες χριστουγεννιάτικες πτήσεις, αν είσαι μόνος, είσαι καταδικασμένος να κρυφακούσεις τις πιο μπανάλ συζητήσεις: ο μουντός καιρός, το απαράδεκτο φαϊ, ο ινδός συγκάτοικος στην εστία, κλπ, κλπ. Αν είσαι λίγο πιο άτυχος: το elysée, το arizona, το lounge. Θα περίμενα να κάνω πια shut down αυτόματα αλλά με ενοχλούν όσο ποτέ, με τον καιρό διακρίνω πως ο μισελληνισμός μου αυξάνεται. Είναι μισελληνισμός; Δεν ξέρω, δε νιώθω καν μίσος ή θυμό, αντιθέτως μια βαθιά θλίψη με μία υποψία ενοχής για την αφ’ υψηλού διάθεση μου. Η συζήτηση από πίσω μου αυτή τη φορά είναι διαφορετική. Έλληνας καθηγητής συναντά παλιούς του φοιτητές από το Surrey που τώρα κάνουν διδακτορικό. Σε 2’ έχει αρχίσει να θάβει το πανεπιστήμιο που σπουδάζουν, στο οποίο ο ίδιος δουλεύει ακόμα αλλά απ’ όπου να ‘ναι φεύγει. Δε με εκνευρίζει ο αντιεπαγγελματισμός αυτού που κάνει αλλά το ότι κολλάει 3 'νταξ' ανά πρόταση: "έχουν τόσα προγράμματα, νταξ; και τι κάνουν; το έχουν κάνει επιχείρηση, νταξ; νταξ είπαμε αλλά όχι κι έτσι". Στη συνέχεια βγάζει έναν δεκάρικο για το πώς το διδακτορικό έχει καταντήσει επιχείρηση στο Surrey. Κανείς από τους φοιτητές δεν τολμά να του πει πως το ίδιο ισχύει σε όλη τη Βρετανία και πως ίσως για αυτό να έχει και ο ίδιος δουλειά. Γυρνώ και τον κοιτώ λοξά, από το λαιμό του κρέμεται ένα burberry.

Δύο μέρες αργότερα στην Ερμού, 8 μοντέρνοι Άη Βασίληδες μετακινούνται τρεχάτοι από την Καπνικαρέα προς τη Μητροπόλεως. Την επομένη πάλι από την Ερμού προς την Καραγιώργη Σερβίας. Είναι μαύροι και οι σάκοι τους μπόγοι από άσπρα σεντόνια, έχει πέσει σύρμα, η εθνική οικονομία διασώζεται μέσω της πάταξής τους. Μπροστά στου Χυτήρογλου ξαναραδιάζουν την πραμάτεια τους, βρίσκεις το burberry κασκόλ σου, την τσάντα και τη ζώνη.