ησυχία

Στο Λονδίνο μ’αρέσει που στη γειτονιά μου δεν κινείται τίποτα μέχρι τις 11π.μ. τις Κυριακές. Σε μια γειτονιά που βρίθει από εκκολαπτόμενους dj οι μουσικές παίζουν βέβαια μέχρι αργά το βράδυ του Σαββάτου αλλά το επόμενο πρωί είναι απόλαυση. Καμιά φορά την ηρεμία σπάει μία βιολονίστρια που μένει στο νο 5 και κάνει εξάσκηση αλλά μετά από 10 λεπτά την καταπίνει και αυτήν η ησυχία. Την τελευταία Κυριακή μου στην Αθήνα όπου βρέθηκα για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι να κοιμάμαι στον καναπέ, ξύπνησα στις 7.30 με τις καμπάνες του Αγ. Δημητρίου, μετά από λίγο όταν η διπλανή πότιζε τα λουλούδια της, μετά ξανά στις 9 από τις κυρίες που συζητούσαν γυρνώντας από την εκκλησία, στις 10 πια μου έσπαγαν τη μύτη τα ψητά του φούρνου. Μόνο με 3 ώρες ύπνο και έχοντας χάσει κάθε διάθεση να τον συνεχίσω δεν είχα κουράγιο να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Στις 12.30 βρέθηκα στο νεκροταφείο του Ζωγράφου για ένα μνημόσυνο και έκατσα σε ένα παρκάκι απέναντι από τη φιλοσοφική να διαβάσω εφημερίδα. Τα θεμέλια που έχτιζαν λίγο αφού αποφοίτησα είναι πλέον ένα τεράστιο κτίριο, σκουπίδια παντού κι ο τσιμεντένιος όγκος απαράλλακτος. Δεν ένιωσα την παραμικρή νοσταλγία, ούτε καν για την ηλικία μου τότε, λίγο μελαγχόλησα, ίσως να έφταιγε που επιτέλους είχα βρει την ησυχία που αναζητούσα.