aux grands hommes

Όλα καλά και όλα ωραία, ο καθένας στο Παρίσι βρίσκει από κάτι: τους Ιταλούς φίλους που μετά το Λονδίνο ούτε στο Παρίσι βρήκαν τον καφέ της πατρίδα τους, την άλλη διάσταση στο περπάτημα, τα παγωτά, τα μακαρόν, το τυρί που (νομίζουν πως) δεν εχουν ξαναφάει, την Alice του Balthus, το εστιατόριο στο Marais με την ατμόσφαιρα όπως ακριβώς την είχαν φανταστεί, τους διάφορους αγνώστους στα διπλανά τραπέζια που πάντα κάτι ενδιαφέρον έχουν να σου πουν, στην περίπτωση μου όλα αυτά μαζί. Περπατώντας μόνη την Παρασκευή κατάλαβα κάτι που τις άλλες φορές με παρέα μου είχε διαφύγει: αν ευχαριστιέμαι κάτι πιο πολύ αυτό είναι το blunt cult of republicanism που σου φωνάζει όπου βρεθείς και όπου σταθείς. Ξέρεις πως σε ένα βαθμό είναι τουριστικό, σοκάρεσαι που το σχολείο ακόμα δεν έχει πεθάνει μέσα σου αλλά για μένα it’s a guilty pleasure.

Κάθε μέρα φροντίζω να παιρνώ μπροστά από το Πάνθεον. Για ακόμη μια φορά δεν μπαίνω, προτιμώ να στέκομαι απέξω και να με ενοχλεί ευχάριστα (αν μπορεί κάποιος να βάλει τις λέξεις αυτές δίπλα δίπλα) το aux grands hommes la patrie reconnaissante. Κάπου διαβάζω πως το Πάνθεον δέχτηκε τη σωρό της πρώτης γυναίκας μόλις το 1907. Δεν την ήξερε κανείς και ακόμα λιγότερο της είχε κάποιος ευγνωμοσύνη αλλά είχε την τύχη να πεθάνει την ίδια μέρα με τον κατά τι διασημότερο σύζυγό της. Η επιλογή του σωστού γαμπρού αποκτά νέο νόημα. Σκέφτομαι τις madames των salons littéraires, την Curie, παραδόξως και από το πουθενά τη βράβευση της Ντενίση από τη γαλλική πρεσβεία, το king’s two bodies, την ιερή λατρεία των μεγάλων ανδρών.

Δεν ξερω πού ακριβώς θέλω να πάω, φτάνω σε μία πλατεία, στον δεύτερο όροφο ένας κύριος βάφει τα πατζούρια του. Σκεφτόμενη πώς θα μπορούσα να τον βγάλω μία μη αδιάφορη φωτογραφία, κουτουλώ σχεδόν στην ταμπέλα με το όνομα της πλατείας, το όνομα του Em. Levinas. Σε 45 μοίρες δεξιά μου βρίσκεται το διαμέρισμα στο οποίο ο Diderot έμεινε για λίγα χρόνια ενώ προετοίμαζε την encyclopédie , γλυκιά σύμπτωση που τη χαίρομαι. Still the cult of great men.

Ο χωροφύλακας μαθαίνει στα παιδιά πως οι καρέκλες προσφέρονται για να κάθονται και να χαζεύουν τις πάπιες και όχι για γκολπόστ, οι γαλλιδούλες καπνίζουνε χαζά, οι μεγαλύτερες κυρίες, καλοβαλμένες μεν, πάνε και δεν πάνε, τα σχολεία και το παρί 3 σχολούν.