Ο Steve Martin ψωνίζει γάντια: Shopgirl

Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια, τόσες ταινίες (επιτυχημένες και αποτυχημένες) να συνεχίζει να με εντυπωσιάζει ακόμα αυτός ο άνθρωπος; Απέφυγα να τον αποκαλέσω ηθοποιό γιατί στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο Steve Martin αποδεικνύει και άλλα ταλέντα: συγγραφέας και σεναριογράφος.

Είχα ακούσει καλά λόγια για το Shopgirl, οπότε το κατέβασα πριν καμία εβδομάδα (DVD quality, όχι Cam, Telesync και παπαριές :) και τελικά το είδα σήμερα το πρωί πρίν αρχίσω δουλειά. Με ξάφνιασε το πόσο καλή μου φάνηκε. Προσπαθώ να θυμηθώ (χωρίς να κλέψω κοιτάζοντας το IMDB) ποιός ήταν ο τελευταίος σοβαρός ρόλος του Steve Martin που είχα δει, και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Spanish Prisoner του Mamet. Αλλά νομίζω ότι τέτοιο acting δεν τον έχω ξαναδεί. Τέλεια απεικόνιση του 50η ο οποίος είναι επιτυχημένος με πολλά λεφτά, έναν αποτυχημένο γάμο που τον έχει κάνει να κλειστεί σαν άνθρωπος, και ένα κρυμμένο ενθουσιασμό για τη ζωή και τον έρωτα.

Η Claire Danes που την θυμάμαι μόνο στο Romeo+Juliet με τον Leo είναι καλή, της βγαίνει αρκετά ο ρόλος της μοναχικής και χρεωμένης πωλήτριας που είναι καλλιτέχνιδα μέσα της και έχει την ανάγκη να αγαπήσει, αλλά βέβαια πάντα καλύπτοντας τα κοινωνικά δεδομένα όσον αφορά τον αγαπημένο. Και το τρίτο άτομο στο τρίγωνο, ο Jason Schwartzman παίζει τον τυπικό ρόλο από το Rushmore του μοναχικού music geek με ενδιαφέροντα αλλά καμία γνώση στο παιχνίδι του flirting.

Some nights alone, he thinks of her
Some nights alone, she thinks of him
Some nights these thoughts occur at the same moment
And they are connected without ever knowing it...

Τί είναι αυτό που μας γοητεύει όλους με το ανεκπλήρωτο της αγάπης; Ένας μαζοχισμός που μας κάνει να κάνουμε το λάθος πράγμα την κατάληλη στιγμή για να αποτρέψουμε την πιθανότητα ολοκλήρωσης μιας σχέσης; Γιατί τελικά δεν θέλουμε πραγματικά να είμαστε πλήρως ευτυχισμένοι; Μήπως είναι γιατί έχουμε εξελιχθεί σαν είδος και δεν έχουμε τελικά πραγματικά την ανάγκη του ολοκληρωτικού δεσμού; Μάλλον η τεχνολογία φταίει για όλα... :) Εμένα πάντως μου έφερε λίγο στο μυαλό το Rules Of Attraction του Avary και ας με κράζουνε που μου αρέσει. Και βέβαια το Prime, την τελευταία ταινία της Uma Thurman, πάλι με τον μεγάλο/η που ενθουσιάζεται με την μικρή/ό λόγω νεαρού και ενέργειας πλην όμως όχι αρκετού για να κρατήσει μια σχέση...

As he watches her walk away, he feels a loss
How is it possible to miss a woman whom he kept at a distance
So that when she was gone, he would not miss her?

Only then does he realise
how wanting part of her and not all of her
had hurt them both
and how he cannot justify his actions
except that...

...well, it was life