Sick and tired ...

...with work during the last few days…

Δεν ξέρω πώς γίνεται πάντα, αλλά τον τελευταίο χρόνο, πάντα λίγο πριν τις διακοπές (όπου διακοπές βλ. Ελλάδα τους τελευταίους 10 μήνες, κάποιος με μούτζωσε με τα ταξίδια γμ το Ελ βένι μου γμ!) πνίγομαι στη δουλειά. Frantic τρέξιμο, παράλογα deadlines κλπ κλπ. Σκέφτηκα μήπως το κάνω υποσυνείδητα, τιμωρώ τον εαυτό μου γιατί σύντομα θα πάω διακοπές, προτεσταντική ηθική και τα λοιπά, αλλά είναι καθαρή τύχη. Ατυχία δηλαδή αλλά τέλοσπαντων. Έτσι και τώρα: μικρό διάλειμμα στην έρευνα, έχουμε βγει στη γύρα για λεφτά, funding για το επόμενο project... και καλά... The future of representative democracy, με applications παντού. Στην πρώτη τη γλίτωσα, το ανέλαβε ο Berlin partner αλλά τώρα τέρμα τα δίφραγκα (δίλιρα, δίευρα κοκ) Τρεις αιτήσεις όλες και όλες αλλά εδώ και μία εβδομάδα κοντεύει να μου στρίψει. Απίστευτη γραφειοκρατία (έτσι να μάθουμε να κλαιγόμαστε για το Ελλάντα), κουφές απαιτήσεις και όλα αυτά σε μία εποχή που δεν έχω κουράγιο ούτε να παραγγείλω βιβλία στη βιβλιοθήκη. Δεν καταλαβαίνω και τίποτα από τα financial details, ευτυχώς έχω βρει μία καλή, υπεύθυνη αγγλιδούλα (ω, ναι, έχει και από αυτές!) στο finance dept., μάλλον επειδή έχει έρθει από τον ιδιωτικό τομέα είναι ακόμα ψαρωμένη και το εκμεταλλέυομαι όσο δεν παίρνει. Σήμερα μάλλον την εκνεύρισα προσπαθώντας να επισπεύσω τη διαδικασία, κατάντησα σαν τον John (“it shouldn’t take you more than 10 mins”. “Guess again bitch” μου είπε if I read correctly through the lines!!!”), αν πετύχουμε έστω και σε μία θα της στείλω λουλούδια... ή chocolates ή κάτι τέλοσπάντων.

Θεωρητικά όλη η διαδικασία είναι μία καλή εμπειρία. Μαθαίνω πως λειτουργούν τα πράγματα, κάνεις «κοννέ» όπως λέμε στη νεοελληνική, όλα αυτά θα μου χρειαστούν όταν έρθει ο καιρός για την προσωπική μου έρευνα (αν έρθει ποτέ αυτός ο καιρός...) Αλλά είναι τρέλα, ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του: το Nuffield foundation έχει κόλλημα (ή κώλυμα, τι εννοούμε όταν λέμε kolima? Help, anyone?) με το ethics scrutiny, η British Academy με τα δικά της αποικιοκρατικά κολλήματα, το Leverhulme θελει 800 σελίδες research statement. Αποτέλεσμα: γράφεις 3 τελείως διαφορετικές αιτήσεις ενώ στην ουσία περιγράφεις το ίδιο πράγμα. Και συστατικές επιστολές και υπογραφές, και, και, και ... Το μόνο ευχάριστο ήταν που ξαναήρθα σε επαφή με έναν παλιό μου καθηγητή, ο οποίος τυγχάνει να είναι ένας από τους referees μας : Ινδός, μέλος της Βουλής των Λόρδων, he has written extensively on multiculturalism, his classes always inconclusive αλλά απίστευτος αφηγητής... μισό εξάμηνο μας έκανε μάθημα, τα μόνα πράγματα που μου έχουν μείνει είναι η περιγραφή του Karl Popper (τον είχε καθηγητή στο LSE, ο Καρλ Πόπερ ήταν supposedly τοσο επιβλητικός που κανείς δεν τολμούσε να καπνίσει στο μάθημα του εκείνη την εποχή! :-))) και η συνάντηση την οποία οργάνωσε ως deputy chair of the Racial Equality Commission μεταξύ του προεδρικού επιτελείου του Muslim Council of Britain και της Thatcher όπου της προτάθηκε η θεσμοποίηση της πολυγαμίας για τους Μουσουλμάνους (όλες του οι αφηγήσεις παρεμβάλονταν ως παραδείγματα στα μαθηματά του, το δεύτερο γλαφυρό παράδειγμα σε συζήτηση για το relativism).

Σήμερα απελπίστηκα αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αύριο θα τελειώσω ό,τι και αν γίνει. Ελπίζω να καταφέρουμε να πάρουμε έστω και μία από αυτές, κατά προτίμηση αυτή του Leverhulme όπου ζητάμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 150.000 λίρες (σιγά καλέ!). Έχω σοκαριστεί λίγο από την ξεδιαντροπιά μας, ή την απληστία καλύτερα, βεβαια σκέφτομαι ότι τη σήμερον ημέρα στο Λονδίνο ούτε studio apartment της προκοπής δεν αγοράζεις με αυτά τα λεφτά αλλά 220,000 ευρώ με παραδοτέα μόνο 2 βιβλία (already too optimist a forecast in my opinion αλλα τέλοσπαντων!) είναι λίγο υπερβολικά... το καλό είναι ότι δεν με έπιασε μελαγχολία για το τι θα μπορούσε να γίνει με αυτά τα λεφτά στην Ελλάδα όπως θα με έπιανε στο παρελθόν. Ή ίσως αυτό να είναι και κακό μιας και σημαίνει ότι αφομοιώνομαι σε αυτό το σύστημα which I love to hate.

En tout cas... παράλληλα, ένα σωρό σκέψεις, οι ίδιες του τελευταίου μήνα, εξάμηνου, χρόνου: παραμένω στην ακαδημία, αποτολμώ να κάνω κάτι ουσιαστικό; Βάζω ως γνώμονα μία μεγαλύτερη οικονομική άνεση; Ξεκουνάω επιτέλους προς οποιάδηποτε κατεύθυνση; Και σε προσωπικό επίπεδο τα γνωστά...

Βέβαια, “no aghos!” που λεει και η αυστριακή μου φίλη: σύντομα για λίγο στην Αθήνα, συναντήσεις με καλούς φίλους που βρίσκονται λίγο πολύ στην ίδια κατάσταση, όπου απλώς κάνεις ερωτήσεις και αποφεύγεις να μιλήσεις για τα δικά σου, αλλώστε τα ξέρουν, γιατί να τους πρήζεις;... μέχρι να επιστρέψω θα έχω λίγο ξεχαστεί. Στρουθοκαμηλισμός; Ε, ναι, not really proud of it but the best I can do under the current circumstances. Άλλωστε οι μέρες θα είναι τόσο λίγες: τα βράδια ήδη κλεισμένα με δύο θέατρα (ρε Σ. τι θα γίνει με το Bella Venezia ργμτ;;;), μία συναυλία, dinners κλπ (προτιμώ να μη σκέφτομαι ότι μετά την πρόσφατη κλοπή έχω να φάω στη μάπα αστυνομίες για εκδόσεις ταυτότητας, διαβατηρίου κτλ όπου αν είμαι τυχερή θα φάω μόνο 3 μέρες!). Έχουμε και την άφιξη του νέου μέλους της οικογενείας... άσε ... τουλάχιστον δε θα πλήξουμε...

Τι ήθελα να πω; Α, ναι, λοιπόν τι θέλετε να σας φέρω;