Ρομαντισμός (if this is the right word)

Εδώ το καλοκαίρι ουσιαστικά μόλις άρχισε οπότε υπάρχει ακόμα καιρός για ένα μικρό απολογισμό του χειμώνα που πέρασε. Άλλωστε παρά την άνοιξη, ο χειμώνας υπήρχε πάντα κάπου μέσα στο σώμα.

Όμως είναι κάπως δύσκολο. Μολονότι Ι have now turned the corner (because I have, haven’t I?), η απόσταση δε φαίνεται να λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες, αλλά απλώς να τις βγάζει εκτός πεδίου όρασης. Τι ήταν τελικά αυτό που πονούσε τόσο; Και που έκοβε τα πόδια και την αναπνοή μαζί; Τι είναι πάντα; Σε τελική ανάλυση ερωτευόμαστε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του άλλου και όχι τον άλλο πραγματικά; Πόσο κακό είναι αυτό; και είναι βλακεία να περιμένεις να γίνεις swept off your feet and be saved? Or spared? Αναλόγως πάντα με τη δύναμη που έχει ο φόβος μέσα σου.

Παλιότερα πίστευα πως έφταιγε η μουσική, τα βιβλία, η βρωμο-ποίηση (ξέρεις, τα γνωστά του γυμνασίου (Smiths , Last night I dreamt, La vie sépare ceux qui s'aiment, κλπ κλπ), το όποιος αγαπάει, υποφέρει, οι ντέκαντεντ, πυροβολημένοι φίλοι και το celebration της μελαγχολίας. Βέβαια λειτουργεί κι ανάποδα: συναντάς κάτι νέο και ξάφνου σκέφτεσαι is this the dawn of new things? My heart is now open, today is where your book begins, the rest is still unwritten, blah blah. Ζώντας μέσα από στίχους. Όλη αυτή η ερμηνεία των πάντων που ενίοτε σε κάνει να ζεις τα πράγματα βαθύτερα αλλά ενίοτε και να μην τα ζεις καθόλου. Ή να μην τα ζεις πραγματικά… Επίσης είναι η αιτία να γράψεις ένα στερεοτυπικά κοριτσίστικο ποστ, με συναισθηματικές loose ends σαν και αυτό.

Σαν σάουντρακ του χειμώνα λοιπόν και σαν note to self - άλλωστε η ιδέα πίσω από αυτό το μπλόγκι ήταν αρχικά (μετά μας παρέσυρε η τεμπελιά) μια άσκηση μνήμης, ένα να «μην ξεχάσω» - αυτό το κομμάτι της ΡΙΝΚ. Ίσως η πραγματικότητα να ήταν λιγότερο ροκ από ότι το τραγούδι σε συναίσθημα αλλά right on στους στίχους.

Μετριάζοντας το ρομαντισμό, η πραγματικότητα μάλλον βρίσκεται πιο κοντά στους Trashcan Sinatras… All winter hibernating away but now the weight is lifting.

Το πρώτο κομμάτι το αφιερώνω σε αυτόν στο αμάξι του οποίου το άκουσα για πρώτη φορά, το άλλο σε μένα. Ή μάλλον σε κανένα. 'Η μήπως θα έπρεπε σε μένα;

Το κομμάτι … κομμάτια να γίνει… :-)

Ιt doesn't matter anymore.