Bus rides...

Μια μέρα θα είχε ενδιαφέρον ένα πρότζεκτ με ιστορίες για τους ανθρώπους που συναντάς ή κάθεσαι δίπλα στο λεωφορείο: Ο ραβίνος με το βιβλίο των ψαλμών του και το ακουστικό στο αυτί. Φαντάζεσαι ότι συνδέεται με ένα mp3 player και ότι είστε complices ενώ πρόκειται απλώς για ένα old style hands-free ενός sony ericsson. Χτυπάει και μιλάει για θέματα της συναγωγής, κάτι για τα υδραυλικά, ξενερώνεις, no spiritualism anywhere nowadays.

Η μικροκαμωμένη Κινεζούλα που κάνει επανάληψη στο μάθημα των αγγλικών, μουρμουρίζει δυνατά τις διορθωμένες προτάσεις αλλά δε σε ενοχλεί… Αντιθέτως σου ηρεμεί το χάος στο ξενυχτισμένο σου κεφάλι σαν μάντρα διαλογισμού. Μόνο που έχει εμφανώς πρόβλημα με τα phrasal verbs και τα έμμεσα αντικείμενα. Αλλά πόσο anal μπορείς να είσαι και να επέμβεις;

Σήμερα στο 189 ένας γλυκός παππούς. Στέκομαι απέναντι του στο κάτω deck όρθια γιατί κάνει πολλή ζέστη και με περιμένει μεγάλη μέρα καθισιού στην British Library. Ο διπλανός του τον ρωτάει σε σπαστά αγγλικά "if he has the time". Εκείνος απαντά "at my time [meaning age] I don’t want to think about time. I bought a new car and the first thing I did was to cut off the clock. You see, λέει και προτάσσει τους καρπούς του, I have no watches here either". Λίγο αργότερα, παρατηρώντας με να σημειώνω εδώ και λίγη ώρα μου λέει So, you are writing the next great British novel, huh? "Hm, British? I don’t know", ψελλίζω. "Well your notebook is big enough for it".

Οπότε τώρα πια ξέρω τι χρειάζομαι για να γράψω the next great British novel: απλώς ένα σημειωματάριο με πολλά φύλλα. Αμέσως μετά κατεβαίνω, μου εύχεται να φτάσω με ασφάλεια στον προορισμό μου.

Στον προορισμό μου ένας νέος κανονισμός (καλά λέμε τώρα, εφαρμόζεται στην BL εδώ και 8-9 μήνες). No pens or highlighters are allowed in the reading rooms για την προστασία των βιβλίων. Απορώ ποιος μαλάκας υπογράμμιζε και κράταγε σημειώσεις με στυλό πάνω σε ξένα βιβλία! Παίρνω μαζί μου δύο στυλό στα κρυφά. Δεν τα χρειάζομαι στην πραγματικότητα μιας και χρησιμοποιώ το laptop αλλά δεν με βολεύουν τα μολύβια. Αν με πιάσουν θα το παίξω χαζή ημί-ξανθιά. Χμ, όχι και τόσο καλό για τη χειραφέτηση των γυναικών, ε;

Εκεί, στην αίθουσα των rare books and music, με μέσο όρο ηλικίας τα 55, μία ομάδα ηλικιωμένων περί τα 70 κάνει beeline (όχι ακριβώς ουρά, στέκονται σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου) σε μία παράξενη πλευρά του πάγκου όπου δε βρίσκεται κανείς να τους εξυπηρετήσει. Ξανακοιτάω. Μα τι κάνουν ακριβώς; Μία ομάδα εβδομηντάχρονων, με σακάκια μες στο κατακαλόκαιρο κάνουν ουρά για να ξύσουν το μολύβι τους. Στην ξύστρα που τους παραχωρεί η Βρετανική Βιβλιοθήκη.

Αχ, πού είναι η φωτογραφική μηχανή όταν τη χρειάζεσαι πραγματικά….