in need of air

Μόνο 2 εικόνες έχω για τον εαυτό μου σε σχέση με την αγάπη. Η μία έχει κίνηση, η άλλη είναι κάπως στατική. Εξωτερικά μιλώντας πάντα.

Μερικές φορές με βλέπω να τρέχω από πίσω της. Να βιάζομαι να βγω στην εθνική και να έχω κολλήσει στις τρεις γέφυρες πχ., ή να τρέχω στην Συγγρού προσπαθώντας να αποφύγω τους βλάκες που όλο προσπερνάνε και δεν κάθονται σε μια λωρίδα, στην Καλλιρρόης που πάω γρήγορα μόνο από τα δεξιά αρκεί να μην πέσω πίσω από κανένα λεωφορείο, ή να προσπαθώ να αναπτύξω ταχύτητα σε αυτό το ηλίθιο κομμάτι από τη στροφή της Μεταμόρφωσης έως το Μαρούσι μέσω Πεύκης, που μου παίρνει ακριβώς όση ώρα πήρε το κομμάτι Φάληρο - στροφή Μεταμόρφωσης (η αττική οδός δεν υπήρχε ακόμα – άσε που κάνει και 2.75 για 1 χιλιόμετρο δρόμο). Αυτή την εικόνα την συνειδητοποίησα πέρυσι την πρωτοχρονιά πηγαίνοντας πάλι βιαστικά να πάρω τον Σ από το σπίτι του. Όσο και να αλλάζουν τα πρόσωπα (τα απρόσωπα είχα γράψει στο πρώτο draft – μου άρεσε το lapsus) και τα χρόνια, η γεύση είναι η ίδια: ένα μείγμα ενοχών, αδημονίας, και του αρώματός μου στο αμάξι. Φτάνω αλλά κάτι έχει ήδη ξεκινήσει. Το έχασα.

Στη δεύτερη εικόνα που είναι πιο πρόσφατη είμαι σε ένα χωλ. Και περιμένω. Και συνήθως δε βγαίνει κανείς από το σαλόνι. Αφού βαρεθώ και φύγω, συνήθως ο οικοδεσπότης παίρνει τηλέφωνο για να πει πως ήμουν ίσως ένας από τους καλύτερους μουσαφίρηδες, με τη μεγαλύτερη κατανόηση, απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, έφερα το καλύτερο δώρο, για την ακρίβεια με νιώθει τόσο κοντά του, σαν μέλος της οικογένειας, για αυτό κι άργησε άλλωστε, δεν κρατά τους τύπους με τους δικούς του ανθρώπους, με θέλει πάντα και ήταν πολύ κρίμα που δεν περίμενα λίγο ακόμα, ίσως να ξαναπερνούσα; (συνήθως δεν ξαναπερνώ, την άλλη φορά αφού έφυγα, έκανα μέρες να βγω σε κεντρικό δρόμο και να βρω ταξί, πού να μπλέκω πάλι τώρα;). Αλλά αυτό είναι άσχετο, το θέμα μας είναι το χωλ. Στην αρχή είναι φωτεινό, σκέφτομαι με χαρά τι να κρεμάσω στους τοίχους, μετά σκοτεινιάζει λίγο, ίσως να φταίνε και αυτά που έφερα και είναι στη μέση, δε μου τα είχε ζητήσει και κανείς, μου τα είχαν ζητήσει δηλαδή αλλά εμμέσως, και μετά είναι λίγο πνιγηρά, και μετά πιο πολύ κι αισθάνομαι σα θηρίο στο κλουβί. Φταίω που δεν άφησα την πόρτα πίσω μου ανοιχτή; μήπως αν φόραγα κάτι πιο χαμηλό; σίγουρα μου είχαν πει αυτή την ώρα; μήπως είναι στο μπάνιο; μήπως τους αιφνιδίασα; Μπα, απλώς δεν ήταν έτοιμοι. Γιατί με κάλεσαν τότε; Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα. Move on.

Σε ένα χωλ νομίζω είμαι πάλι. Πόση ώρα είναι σωστό να περιμένω αυτή τη φορά;