white sea

Της Βίκυς, με υ

akdeniz είναι η πρώτη λέξη που έμαθα στην καινούρια μου γειτονιά. στην αρχή νόμισα πως ήταν το επίθετο κάποιου που είχε τρία μαγαζιά στη σειρά, τοπικός επιχειρηματίας ας πούμε, αλλά μετά κάτι δεν κόλλαγε, οπότε ρώτησα τον Κούρδο φίλο που πήγαμε για φαγητό εκείνο το βράδυ: Μεσόγειος, μεσογειακός. Χθες ο ένας από τους Τούρκους που με βοήθησε στην μετακόμιση (να είναι καλά οι άνθρωποι) το έκανε πιο λιανά, Ακ: λευκή ντενίζ: θαλασσα. Λευκή θάλασσα. Θέλω να μάθω τούρκικα. Teşekkürler.

Έχω ταξιδέψει πολύ αλλά δεν έχω καλύψει μεγάλες αποστάσεις. Ξέρω αρκετά την Ευρώπη (όχι όμως την ανατολική) και υπερατλαντικά έχω πάει μόνο στη Βόρειο Αμερική για 2 βδομάδες. Κατά συνέπεια, δεν έχω ζήσει κανένα «πολιτισμικό σοκ» και επειδή πάντα παρατηρώ προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω μου, τίποτα δεν με έχει δυσκολέψει πολύ. Αν πιέσω τον εαυτό μου, μπορώ μετά βίας να θυμηθώ μερικές περιπτώσεις σαστιμάρας ή σύγχυσης: πχ. η ανικανότητα μου να καταλάβω τη διπλή διακλάδωση της Northern Line την πρώτη μου φορά που ήρθα στο Λονδίνο ως τουρίστρια. Κανένα μετρό τότε στην Αθήνα, έχοντας μπει μόνο σε αυτό της Λυόν (παιχνιδάκι), θυμάμαι να κοιτάω το tube map σαν εγχειρίδιο πυρηνικής φυσικής και να προσπαθώ να καταλάβω πώς πάμε από το Charing X στο Mornington Crescent. Η σαστιμάρα μου όταν μετά από 3 μέρες κυνηγιού της υπεύθυνης των ξένων φοιτητών στην Ισπανία ανακάλυψα πως επρόκειτο για υπεύθυνο: Borza είναι, προφανώς, ένα αντρικό όνομα. Το στρες του να μην μπορώ να κάνω τον εαυτό μου κατανοητό στα πορτογαλικά ενώ καταλαβαίνω ακριβώς τι μου λένε, η άβολη αίσθηση, η αμηχανία μπροστά στο τεράστιο και σπάταλο σε ενέργεια αμάξι/ ψυγείο/πλυντήριο του εργένη οικοδεσπότη μου στο Τορόντο (why would one buy such a big refrigerator when they don’t need it? – I can afford one so I have one. hmm). Έτσι δε φανταζόμουν ποτέ ότι το πρώτο μου σοκ με περίμενε στην παρακάτω γωνία από το σπίτι. Προχτές, λίγο πριν περάσω το πάτωμα ακόμα ένα χέρι λούστρο πετάχτηκα να πάρω ένα εσπρέσο. Μπαίνοντας στην πόρτα του καφέ άκουσα κλαρίνα, προσπάθησα να το συνδυάσω με το ότι το μέρος λεγόταν bodrum café, αλλά το άκουσμα παραήταν οικείο. Προτού κάνω δύο βήματα ήμουν σίγουρη πως επρόκειτο για τον Αλέκο Κιτσάκη, το αηδόνι της Ηπείρου, και πράγματι σε λίγο τραγουδούσε κάτι κλασικό, για μια νια που τη φίλησε και αρρώστησε και το γιατρό δε φώναξε, αχ κοντούλα λεμονιά. Η εκτέλεση ήταν εντελώς πανηγυριώτικη και χαμογελώντας σαν ηλίθια πήγα στο ταμείο. Ο Τούρκος ιδιοκτήτης δεν είχε ιδέα τι έπαιζε, για αυτόν ήταν κάτι στη σφαίρα του έθνικ αλλά του άρεσε πολύ. Ούτε που ήξερε πού είχε βρει το cd (Τα λεβέντικα του Κιτσάκη).

Βγαίνοντας, σκέφτηκα γρήγορα ποιον θα μπορούσα να πάρω τηλέφωνο για να μοιραστώ τι μου συνέβη. Δύσκολο, τελικά πήρα τον Κ, από όλους στο Λονδίνο απίθανο να ξέρει κανείς άλλος τον Κιτσάκη. Συνειρμικά σκέφτηκα για όλους εμάς που είμαστε εδώ, πώς σπουδάζουμε να είμαστε ξένοι στο Ήτον.