Μου φαίνεται πως κατάφερα να διατηρήσω το πάτερν του καλού ύπνου που δημιούργησα στην Ελλάδα, 8 ώρες χωρίς διακοπή. Προς το παρόν τουλάχιστον. Σήμερα ξύπνησα νωρίς με ανησυχία. Στο όνειρό μου ήμουν στο Φάληρο, σε μία άσχετη γειτονιά από την οποία περνούσα μικρή όταν γύρναγα από το σχολείο, και μπροστά μου χαμηλά στον ορίζοντα ένα 747 της Ολυμπιακής έπεφτε κατακόρυφα. Δεν υπήρχε ήχος στο όνειρο, μία βουβή ησυχία αλλά πάθαινα σοκ και μετά επιτάχυνα το βήμα μου για να φτάσω σπίτι και να σιγουρευτώ πως δεν έπεσε κοντά. Μέσα μου όμως ήξερα ότι έπεσε ακριβώς πάνω στο σπίτι μου και όχι στη θάλασσα. Στο δρόμο σε διάφορους κρατήρες μικρά Air Bus της BA, σαν αυτό που πάει καμιά φορά Βερολίνο, είχαν προσγειωθεί ανώμαλα, το ένα είχε ανοίξει τις φουσκωτές τσουλήθρες, στο άλλο παγιδευμένοι άνθρωποι κουνούσαν τα χέρια τους στα παράθυρα. Παραξενευόμουν που όλοι ήταν ζωντανοί.


δεν ξέρω από πού ήρθε αυτό το όνειρο. ίσως φταίει η Α. και ο φόβος της με τα αεροπλάνα που οξύνθηκε τόσο ώστε να πάει προχτές στο Βερολίνο με τρένο (τρένα), ίσως η βραδυνή Rioja, η μέρα ξεκίνησε περίεργα.