μάνα μου, ματζουράνα μου

Κάθομαι σε μία από τις τετραπλές θέσεις του ΗΣΑΠ και χαζεύω τις άλλες 7 γυναίκες που τυχαίνει να κάθονται μαζί μου. Είναι η τελευταία μου μέρα στην Αθήνα και μου φαίνεται πως μέσα στο καλοκαίρι η πλειοψηφία των Ελληνίδων μανάδων μοιάζουν. Ελαφρώς ιδρωμένες, ηλιοκαμμένες, ίσως όχι τόσο από τα μπάνια αλλά από τις δουλειές, φοράνε σταυρουδάκι σε διάφορες παραλλαγές, σουτιέν με καλό κράτημα, ίσως Triumph, και τα μαλλιά τους θέλουν ένα φρεσκάρισμα μετά τις διακοπές. Δεν έχουν σπάσει ακόμα αν εξαιρέσεις μερικές γραμμές στο στέρνο και στο λαιμό. Στο τρένο κάθονται με τη φορά του τρένου γιατί ζαλίζονται (ήδη μία που κάθεται ανάποδα παραπονέθηκε στη φίλη της) και κρατάν πάνω από 2 τσάντες. Στο σπίτι φαντάζομαι πως πάντα τους ξεφεύγει λίγο το λάδι και το χέρι τους πιάνει σε ό,τι φυτέψουν, συνήθως 2-3 φυτά στην ίδια γλάστρα.

Απέναντι η μητέρα μου μου μιλάει. Κάθεται και εκείνη με τη φορά του τρένου επίτηδες. Δεν τη βλέπω συχνά μέσα στον χρόνο, υπάρχουν όμως τουλάχιστον 2 πράγματα που φοράει τα οποία δείχνουν τη δική μου επιρροή. Είναι σίγουρα η δική μου μάνα. Μου μιλάει, για κάτι παραπονιέται, πως δεν της έβαλαν κάρτα αλλαγής στο δώρο της Δ. Της τη δείχνω, είναι συραμμένη στην τσάντα.

Για τη μαμά μου γυρνάω απόψε κάπως βιαστικά. Σκέφτομαι πώς το πρόσφατο μου όνειρο χωράει και άλλη ερμηνεία και ίσως μαζί με το 747 πράγματι να έπεσε ο ουρανός στο σπίτι μου και το κεφάλι μου, κι εμένα και του αδερφού μου.