μαρτιάτικο

Μάρτης. Τα γνωστά-άγνωστα μέρη (Oxford Street, British museum, Camden market) είναι γεμάτα από Έλληνες (και Ισπανούς, αλλά αυτό φαίνεται να είναι μόνιμο πρόβλημα) τους οποίους μόλις αντιληφθείς, σταματάς να μιλάς ελληνικά όπως και εκείνοι σταμάτησαν να μιλούν όταν είδαν με τη σειρά τους ένα συμπατριώτη σας λίγο νωρίτερα. Η κατάρα της φυλής, όλοι είμαστε ανώτεροι, πιο «μπασμένοι» ολωνών, απαρνούμαστε αλλήλους, σαν τις γάτες που δεν αναγνωρίζουν στον καθρέφτη τον ίδιο τους τον εαυτό.

Για 200^η φορά διαβάζω πως η κρίση είναι χειρότερη από ό,τι όλοι οι οικονομικοί αναλυτές φαντάζονταν και πλέον περιμένω στωικά πότε θα χτυπήσει και μένα. Στο μετρό του Angel διαφήμιση ενεχυροδανειστών (!) με βάζα και δαχτυλίδια, στην εφημερίδα πιο εκλεπτυσμένα ο οίκος Bonham μας καλεί να πουλήσουμε τον πίνακα που μας κληροδότησε η γιαγιά μας (no kudos to this copy-writer: my equities are down, my hedge funds are down, my property valuations are down. So granny’s painting had to come down, too). Για τη γενιά που απαρνήθηκε τα σερβίτσια της γιαγιάς και ψώνισε την οικοσυσκευή της στο ΙΚΕΑ, τα δύο προσεχή έτη προβλέπονται δύσκολα.

Από την άλλη, τα ρούχα των σχεδιαστών είναι πιο πολυτελή και ακριβά από ποτέ, οι Financial Times κυκλοφορούν με ένθετο “How to spend it” διαφημίζοντας χωρίς ίχνος ειρωνείας ακριβά ρολόγια, gadgets, yachts, εγώ ακόμα δεν κάνω οικονομία. Διαβάζω επίσης πως το Fortune Forum κάνει lobby στην κυβέρνηση για περαιτέρω φοροαπαλλαγές στους πλουσίους. Η Marina Hyde σωστά παρατηρεί πως αύτη η κίνηση - Give to the rich to help the poor? [is] An idea worthy of Bono. O οποίος Bono εκτός του ότι έβγαλε χωρίς κανένα λόγο ακόμα ένα δίσκο, θυμάται τους Beatles και δίνει συναυλία στην ταράτσα του BBC. Αν και δύο βήματα από τη δουλειά, δεν το πήρα είδηση και χαίρομαι για αυτό. Λυπάμαι μόνο που δεν είμαι εγώ αυτός ο θεατής που, σύμφωνα με αυτήκοους μάρτυρες, τον προέτρεψε να πηδήξει όταν κάποια στιγμή πλησίασε κοντά στο παραπέτο. Θα μπορούσα να είμαι όμως.

Αφυδάτωση που γίνεται ημικρανία που συνοδεύεται από πυρετό, ένας σκύλος κυνηγά την ουρά του. Η απόσταση, οι καλές προθέσεις, η μοναξιά που γίνεται συνήθεια, το μέχρι πριν από λίγο ζωηρό σπίτι, παλεύοντας ενάντια στην τάση να ζεις με το μυαλό στραμμένο στο μέλλον και ενάντια στο υφέρπον άγχος για το χρόνο που περνά, πάλη και με το παρελθόν που σε τραβά από το μανίκι. Λέω να δοκιμάσω την τύχη μου και αυτή την άνοιξη.

Καλό μας μήνα.