βασανίζομαι

Ο τύπος του βασανίζομαι πρέπει να είναι ψηφοφόρος του σύριζα. Ή να ήταν όπως οι περισσότεροι φίλοι που άρχισαν τα γυριστά: δεν θα ψηφίσουν γιατί έχουν θυμώσει, γιατί πρέπει να τιμωρηθεί o ΣΥΝ, γιατί “τι λόγος υπάρχει αφού σε λίγο θα το διαλύσουν;” Εγώ παραμένω καλή Πολυάννα, επειδή σπάνια με ενδιαφέρει η μικροπολιτική, στο μυαλό μου υπάρχουν πάντα τα πιο ευφάνταστα σενάρια: τι και αν γινόταν ένα μαγικό, έπαιρναν 7%, το βούλωναν και ανασκουμπώνονταν να βρουν μία άκρη; Μετά παραγγέλνω γλαρόσουπα. Αυτή τη φορά πάντως προσπάθησα να μελετήσω ενδελεχώς και να βγάλω άκρη με τις ομάδες και τις πτέρυγες. Πέρα από τη στεναχώρια που γίνεται θυμός για αυτό που φαίνεται προσωπικό αλλά είναι πολιτικό και καθαρή βλακεία (η εσωκομματική διαμάχη), διαβάζοντας την προηγούμενη βδομάδα τη γεμάτη αγωνία ανακοίνωση της ΚΟΕ ένιωσα πως αν διαβάσω ακόμα μια φορά τη λέξη συνιστώσα θα αυτοπυρποληθώ. Θαρρώ πως το ίδιο αισθάνομαι για αυτή τη λέξη από το Λύκειο. Το πολυκλαδικό ήταν για μένα ένα καινούριο, χαοτικό σχολείο όπου μέσα σε 1000 παιδιά μπορούσες επιτέλους να περνάς σχετικά απαρατήρητος και δεδομένου ότι με την κατεύθυνση που θα ακολουθούσα την επόμενη χρονιά, στη δευτέρα λυκείου, δε θα έκανα καθόλου μαθηματικά, άρχισα με την Κ. στις ώρες των μαθηματικών τις κοπάνες (βέβαια εκείνη μετά έγινε λογίστρια αλλά τέλοσπαντων). Γεωμετρία και Άλγεβρα ήταν πάντα τις πρώτες ώρες οπότε βόλευε. Μία μέρα κατά τα τέλη Οκτωβρίου με φώναξε στο διάδρομο η μαθηματικός που τύχαινε να είναι και η υπεύθυνη του τμήματος η οποία πολύ γλυκά πήγε να με ρίξει στο φιλότιμο αναφέροντας τις απουσίες και τους γονείς μου. Η αλήθεια είναι πως πανικοβλήθηκα αλλά αντί να το βουλώσω και να δικαιολογηθώ πήγα να βγω από πάνω παίζοντάς το θιγμένη. Τι υπονοούσε; Για να απουσιάζω σαφώς και υπήρχε σοβαρός λόγος. Κάπως έτσι και με το ΣΥΡΙΖΑ, όλοι είναι θιγμένοι για την τιμή τους και εξανίστανται για το κόμμα αλλά κανείς δεν αποφασίζει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του and do the dirty job.