Πίσω για λίγο

Πρώτη πραγματικά άβολη πτήση με ΒΑ, το πλήρωμα σαν να σιχαίνεται τη ζωή του που πετάει για Αθήνα απόγευμα Πέμπτης. Κατά ένα θαυμαστό τρόπο, καταφέρνουν να λούσουν τον διπλανό μου με καφέ και την παραδιπλανή με το νερό της... Εγώ βγήκα απο το μακελειό στεγνή. Note to self: ποτέ ξανά ΒΑ από Gatwick, όποια και να είναι η διαφορά στην τιμή

First day at home: It takes about a few hours before the guilt trip starts. NTS: τι θα κάνω με αυτό το θέμα;;; πρέπει να το κοιτάξω. First stab: Οι γονείς μου, ένα καθόλα αυτάρκες ζευγάρι ζουν μία μοναχική ζωή. (αρρργκ!) Second: Αγαπώ τον μπαμπά μου, έχω συμφιλιωθεί με την δυσκολία του να εκφραστεί συναίσθηματικά, δεν έχω πρόβλημα, I can handle him very well. Οι άλλοι όμως;
Παρατηρώ πάντως με κάποια ικανοποίηση ότι τα 2 λεπτά που χρειάζονται before he drives me up the wall έχουν αυξηθεί βαθμιαία σε 3.

It’s good to be back in my old room. Μετά απο 3 μήνες, ξανακοιμάμαι καλά, χωρίς διακοπές. Πολλά πράγματα όμως, τι θα γίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Φαντάζεσαι να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το δωμάτιο κάπως αλλιώς; Τι καλά που δε ζούμε στην Αμερική. But still… Αρχίζει εκκαθάριση η οποία κρατάει 3 μέρες και κατά την οποία πετιούνται 9 τσάντες πράγματα. Άρθρα (μα καλά εκεί κατά το ’95 τι έκανα; Στο λύκειο δε διαβάζαμε καθόλου; Μήπως νόμιζα ότι θα τα χαρίσω στο αρχείο του κράτους;;; out they go) Περιοδικά (οκ, εδώ είμαι σίγουρη ότι πέταξα και πράγματα που δε θα πέταγα υπό ΚΣ. Ευτυχώς δεν έχω χρόνο να σκεφτώ τι έφυγε.) Ένα μικρό έπιπλο και ένα σωρο άλλα μικρόπράγματα. Οι γονείς μου πανευτυχείς (ρε συ, λες όντως να θέλουν να το κάνουν γυμναστήριο;)

H γνωστή κιτς ομορφιά της γειτονιάς. Τα σκουπίδια είχαν μαζευτεί, οι scruffy looking νερατζιές σπάνε μύτη, ο αέρας είναι ζεστός και οικείος. Οι φοίνικες στην παραλιακή είναι ανησυχητικά κίτρινοι. Πρώτη βόλτα, Ι miss driving so much, έστω και αν πρέπει να ξανασυνηθίσεις το ότι χρειάζεται να αλλάζεις λωρίδα οχτώ φορές το λεπτό για να μη χαλάσεις το χαοτικό, ρευστό σκάκι που παίζουν οι υπόλοιποι. Ρε λέμε, καθήστε σε μια μεριά, πού νομίζετε ότι θα πάτε;;;;

Silver linings: αν είναι να σε κλέψουν, καλό είναι αυτό να γίνει λίγο πριν τα γενέθλια σου όπως στη δικιά μου περίπτωση. Με τα δώρα όλα αντικαθίστανται, εκτός από την ψηφιακή. (Up for a canon ixus 750 anyone? Anyone?) Ας μην είμαστε αχάριστοι, το αδερφάκι μου (μετά της μαμάς) 'ξηγιέται fancy κινητό οπότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η εικόνα ξαναμπαίνει στη ζωή μου... (γίνομαι αυτή που κοροιδεύω, στοχεύοντας με ένα κινητό ό,τι απλά θα έπρεπε να απολάμβανα με το μάτι (ή με την ψηφιακή).

Ανώμαλες προσγειώσεις: εκεί που το σύνηθες σπάσιμο είναι η χαμηλή ταχύτητα της dial up, συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις καθόλου υπολογιστή. Και δεν έχεις φέρει και το laptop. Χμ, άντε τώρα να επιχειρηματολογήσεις στους γονείς σου ότι χρειάζονται να σκάσουν 1000 ευρώπουλα για να ρίχνουν ηλεκτρονικές πασιέντζες. Ο Νick D, master of recycling, στήνει μηχάνημα από τα υπάρχοντα υπόλοιπα: το νέο desktop έχει αυτό το wallpaper, να το έστελνα στον Bruce;

Είμαστε Ευρώπη*:
Έβγαλα ταυτότητα σε λιγότερο από δύο ώρες.

Τελείωσα με ΔΙΚΑΤΣΑ σε 5’ (Μεγ. Πέμπτη, με τρεις ώρες ύπνο και κεφάλι καζάνι μετά από το πάρτυ -ένα είναι το Πάρτυ- ήμουν ο μοναδικός μη δημόσιος υπάλληλος στο κτίριο)

*(εντάξει λέμε και καμία μλκια, σε όσους το είπα μου είπαν ότι απλά κωλοφάρδησα)

Λίγη τηλεόραση:

Ο Μάκης Ψωμιάδης (φτου φτου κακά!) τραγουδαέι Καζαντζίδη στην ΕΤ3 (Ασχολίαστο)

Πολλοί άλλοι διάφοροι κάνουν το ίδιο σε άλλα κανάλια και μετά τσιφτετελίζονται – νομίζω ότι τους είχα ξαναδεί να κάνουν το ίδιο τα Χριστούγεννα. Μήπως έχουν ξεμείνει από τότε; Μήπως το ταξί ξέχασε να πάει να τους πάρει από το κανάλι;;; μυστήριο

Μεγ. Πέμπτη, μες στην post θολούρα του πάρτυ μία ταινία με τον φτωχό πλην τίμιο μπουζουξή Ξανθόπουλο έχει ως score το Windmills of your mind. E;

Σχεδόν όλα τα ελαφρο/χοντρολαϊκά βιντεοκλιπ μοιάζουν με διαφημίσεις του νέου κατοικείν: ήτοι, είμαι σε ένα ψιλόαδιάφορο εώς κακόγουστο αλλά σίγουρα μεγάλο σπίτι όπου περιφέρομαι θλιμμένος/-η και ακουμπώ τα έπιπλα/το τζάκι/ τις κουρτίνες κλπ. Ενίοτε η κάμερα κάνει gros στον τραγουδιάρη ο οποίος την κοιτάει θλιμμένα και αισθαντικά.

Μεσημεριανή ζώνη: ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ τι έχει συμβεί

Θέατρο:

Φίλοι: :-))) πολλή λιακάδα και πολύ ξενύχτι.

Σχέδον όλοι going through a rough patch.

ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Σας σκέφτομαι

Διαιώνιση του είδους:

Αφού μου πήρε κάποιους μήνες να χωνέψω ότι α. My brother got married και β. my brother got married and will become a father, έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για το ευχάριστο γεγονός. Δυστυχώς ο ανηψιός μου την έσκασε, επιβεβαιώνοντας ότι, από τον μπαμπά του / αδελφό μου, έχει πάρει τουλάχιστον τη συνέπεια στα ραντεβού....

και τώρα Λονδίνο....
















ευτυχώς είναι ανθισμένο και πανέμορφο