España adentro

Αναμφισβήτητα σήμερα ήταν η ημέρα της Ισπανίας. Στο Λονδίνο τουλάχιστον. Για χάρη της το κέντρο του Λονδίνου είναι ψιλό-μπλοκαρισμένο, με τη Regent Street κλειστή για το Ισπανικό φεστιβάλ, γεμάτη με περίπτερα των διάφορων περιοχών.

Κατεβαίνοντας φουριόζα τη Regent για να φτάσω στη Haymarket, χωρίς να έχω πιει καφέ και speeding με το απόλυτα λάθος παπούτσι (όχι αυτό που ακριβώς είχα στο νου μου όταν σκεφτόμουν να προσθέσω κάποιο είδος πρωινής άσκησης στο πρόγραμμα) ρίχνω κλεφτές ματιές και βγάζω βιαστικά συμπεράσματα: το περίπτερο της Μενόρκα μεγαλύτερο από αυτό της Μαγιόρκα και της Ιμπίθα - μάλλον προσπαθούν να την ανεβάσουν τουριστικά. Ένα τεράστιο καζάνι - λές να φτιάξουν παέγια; Η αγαπημένη μου γωνιά της Ισπανίας (Asturias, Galicia) περιορισμένη σε κάτι περίπτερα 2x1 με την επονομασία Green Spain - talking about failure of imagination! τα οποία καπελώνονται επιπλέον από το τεράστιο περίπτερο της Μαδρίτης που εκείνη τη στιγμή έχει στο τέρμα μαδριλένια ποπ. - Τι να σου κάνουν οι αυτονομίες; Moncloa και άγιος ο θεός! Sidra πουθενά; Πρέπει να κόψω δρόμο οπότε στρίβω αριστερά, τα υπόλοιπα μετά, σίγουρα η Ισπανία είναι παρούσα σήμερα... μήπως είναι οιωνός;

Φτάνω στο Sports Café καθυστερημένη. Μετά από εκτενές συμβούλιο απεφασίσθη τελευταία στιγμή να κάνουμε αυτά που κοροιδεύουμε και να βρούμε κάποια pub να δούμε τον αγώνα (κανείς μας δε βλέπει ποδόσφαιρο, ή ο,τιδήποτε άλλο αρκετά σοβαρά ώστε να υποστηρίζει κάποια ομάδα). Βολευτήκαμε με το Sports Café που παραδόξως έχει μόνο instant coffee ο οποίος δεν πίνεται. Έχει όμως 120 οθόνες και είναι γεμάτο απο Μεσογειακό πληθυσμό.

Το παιχνίδι είναι frustrating. Το μόνο που καλυτερεύει την κατάσταση είναι η απουσία του Έλληνα σπόρτσκαστερ. Χθές είδαμε τον αγώνα με την Αμερική σε μαγνητοσκόπηση και παραλίγο να με πιάσει πονοκέφαλος. Is it me or is this guy absolutely ridiculous? Στο ημίχρονο παίζουμε ένα παιχνίδι με την Αλίθια και τον Νικ. όπου προσπαθούμε να μαντέψουμε αν αυτός που περνάει μπροστά μας κάθε φορά είναι Ισπανός ή Έλληνας. Εννιά στις δέκα φορές η ομοιότητα είναι βασανιστική. Ο Νικόλας προτείνει to put money on the table. Perhaps I should have taken him up on his offer. I am good at this and I’m short of some cash. Το βασανιστήριο τελειώνει. Ευτυχώς η ισπανική μας παρέα δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα από μπάσκετ και είναι αγγλοαναθρεμμένη οπότε γλιτώνουμε το δούλεμα.

Γυρνάμε περπατώντας στο φεστιβάλ. Η μέρα είναι ζεστή και ο κόσμος κεφάτος. Μέσα σε μισή ώρα έχω καταφέρει να δω τυχαία τους μισούς από τους Ισπανούς που ξέρω στο Λονδίνο. Σταματάμε κάπου για ντεμέκ τάπας. Η Αλίθια παρατηρεί εύστοχα πως τα λεφτά που πληρώσαμε για 2 τάπας και 2 ποτά αντιστοιχούν σε ένα one-way ticket της Εasyjet για Ισπανία. Οι μυρωδιές, οι μποϊνας, οι μουσικές είναι όμορφες και φέρνουν αναμνήσεις αλλα συνειδητοποιώ πως, αν και την Ισπανία την αγαπώ βαθιά, δε μου λείπει πια. Δε με πιάνει η μελαγχολία που θα με έπιανε παλιά. Αυτή τη φορά είναι απλό. Η Ισπανία είναι εκεί, όπως και η Ελλάδα, something like a home country, όπου μπορείς να γυρίσεις ανα πάσα στιγμή. Τουλάχιστον τα εισητήρια για εκεί είναι φθηνότερα απ’ ότι για να πας Αθήνα. Ξάφνου όλο το φεστιβάλ μου φαίνεται ανούσιο, άχρηστο, ούτε καν για Άγγλους τουρίστες της Κόστα Μπράβα. Στέκοντας στην άκρη και τρώγοντας το μεταλλαγμένο chorizo χαζεύω τις βιτρίνες. Zara, δίπλα Mango, παραδίπλα Massimo Dutti. Spain has already conquered all.