I would be unstoppable if I could just get started

Οπότε πίσω to same old, same old. Γιατί βέβαια να είναι κάτι διαφορετικό; Οι "διακοπές που σου αλλάζουν τη ζωή" ανήκουν μάλλον στη σφαίρα του μικροαστικού καταναλωτισμού αλλά φαίνεται πως κάπου κατά βάθος ελπίζεις ότι εκεί που βουτάς βαθιά και το δέρμα σου τσιτώνει από το κρύο ρεύμα, εκεί που παίρνεις τον αέρα σου ενώ σε μαστιγώνει η άμμος λόγω του βρωμο-νοτιά που έχει σηκωθεί ή εκεί που οδηγείς μες τη μαύρη νύχτα σε επαρχιακούς δρόμους προς αναζήτηση βενζινάδικου "οι μπαταρίες σου γεμίζουν" (sic) και γυρνώντας θα αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις με αποφασιστικότητα και τσαγανό, θα βρεις τη δύναμη να κάνεις το βήμα. Όποιο κι αν είναι αυτό. Ε, εντάξει, τώρα είσαι πίσω και καταλαβαίνεις πως λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Αυτές τις μέρες πηγαίνοντας και γυρνώντας από τη δουλειά ακούω συνεχώς το δίσκο της Jenny Lewis. Για την ακρίβεια παίζω στο repeat το You are what you love. Αυτό με είχε μαγνητίσει και στο live και γενικά ο υπόλοιπος δίσκος τώρα (μετά το live δηλαδή) φαντάζει βαρετός. Στο You are what you love λέει κάτι ωραία:

The phone is a fine invention
It allows me to talk endlessly to you
About nothing disguising my intentions
Which I'm afraid, my friend, are wildly untrue

The heart attacks I'm convinced I have
Every morning upon waking

I'm in love with illusions
So saw me in half
I'm in love with tricks
So pull another rabbit out of your hat


Εκεί που πραγματικά όμως είναι spot on είναι εδώ:

I'm fraudulent, a thief at best
A coward who paints a bullshit canvas
Things that will never happen to me
But at arms length, it's Tim who said
I'm good at it, I've mastered it
Avoiding, avoiding everything

I'm fraudulent, a coward, a master of avoiding everything. Αυτό στριφογύριζε στο μυαλό μου πηγαίνοντας για μεσημεριανό με το "boss" μου την Πέμπτη. Είχα λίγο άγχος αλλά όπως πάντα, κανείς δεν κατάλαβε τίποτα, αντιθέτως κομπλιμέντα για το πόσο καλή είμαι και genuine (;) ενδιαφέρον για τα μελλοντικά μου σχέδια (τα ποια;). Εγώ βέβαια κατά την προσφιλή μου συνήθεια I played along. Και καλά ξέρω τι μου γίνεται, έχω ένα υποτυπώδες σχέδιο για το μέλλον, ξέρω πού είμαι και πού πάω. Αν και για πρώτη φορά είχα πλήρη συνείδηση ότι δεν ξέρω που παν τα τέσσερα και ότι δεν έχω τη δύναμη να το βρω. Για πρώτη φορά από μέσα μου γέλαγα at my bullshit canvas. Και για τα things that will never happen to me. The master of avoiding everything, that’s me.

Στο σπίτι όμως έχασα λίγο τον αυτοσαρκασμό μου. Βλέπεις στο lunch πλήρωνε άλλος. Απόλυτη ησυχία στο κτίριο, μόνο η αγαπημένη μου γιαγιά στο ισόγειο την οποία, για πρώτη φορά από τότε που μετακόμισα εδώ, απέφυγα επιμελώς προχτές που με παραμόνευε για να μου μιλήσει, ησυχία και στη γειτονιά, μόνο κάτι μικρά με ποδήλατα πάνε πάνω κάτω. Ησυχία και στο σπίτι. Από την Παρασκευή δεν κατάφερα να ολοκληρώσω επιτυχώς ούτε μία σκέψη. Μήπως να αποφανθούν οι ειδικοί; Αν και νομίζω πως ξέρω τι θα μου πουν: κάνε μία επιλογή and stick to it. (ναι, αλλά πώς την κάνεις αυτή την επιλογή;) Μέχρι τότε Deep Space…

Am I the same person I seemed to be?
Does all of this depress me?
I won't listen, I won't talk.
A weightless life, I moonwalk.
I mean a lot, I mean a little.
I'm supple, brittle, pig in the middle.
There's resilience inside my face, but sometimes nothing.
Deep space.
What I feel and what I fear is always here my atmosphere.
Pig in the middle
I mean a lot, I mean a little.
I mean a lot, I mean a little







* το κομμάτι της Jenny Lewis λέει επίσης
But you are what you love
And not what loves you back
Προσπαθώ αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω... κανείς που να κατάλαβε να με διαφωτίσει παρακαλώ;