εβδομάδα

Η εβδομάδα περνάει σα νερό. Μεταξύ της αίσθησης της προσμονής και της βαρεμάρας του βροχερού Λονδίνου αισθάνομαι πως έχασα άλλη μια βδομάδα από τη ζωή μου. Κι όμως, τα βάζω κάτω:

*
The Rose Tattoo στο γκρίζο Southbank. Ωραία η αίσθηση να τα βρίσκεις όλα έτοιμα, να κανονίζει κάποιος άλλος τις εξόδους κι όχι εσύ. Δυστυχώς, χωρίς να το θέλω, κάνω αυτό το εκνευριστικό που κάνουν οι άλλοι όταν αγοράζω εγώ τα εισιτήρια– φτάνω με 10’ καθυστέρηση. Μπαίνω στις μύτες στο πίσω μέρος του Ολίβιε και περιμένω το τέλος της σκηνής για να χωθώ δίπλα στον Δ. την ώρα που η Σεραφίνα μιλάει για την εξημέρωση του άντρα. Καταλήγει: But if he was tame - would the woman want to hold him? Huh?

Χα!

μετά βλακειούλες:

*
Με τη βοήθεια ενός γιατρού, διαγιγνώσκω την ακριβή μου ασθένεια: acute laziness with delusional ambitions

*
Πατεντάρω τη λέξη λατέρνατιβ (laternative) για όλους αυτούς/εμάς που προσπαθούν/ούμε τόσο πολύ να μοιάζουν διαφορετικά ίδιοι. Παιδιά, ψυχραιμία με τα πλαστικά αξεσουάρ. Οι φωτογραφίες μας στο μέλλον πάντως θα έχουν πλάκα.

*
Μιλώντας για πλαστικό και φωτογραφία, αποκτώ μία toy camera (lomography here i come)

*
Αφιέρωνω ένα χαζό τραγούδι στο ίδιο ακριβώς άτομο που μου το είχε αφιερώσει πριν 7 μήνες. Το δέχεται με τακτ.

*
Αγόραζω επιτέλους Heely’s. Βέβαια δεν είναι δικά μου παρά για ένα μικρό αγόρι του δημοτικού αλλά λίγο ακόμα και θα μου έκαναν. Λίγο θάρρος να βρω και σύντομα θα σπινιάρω στην Abbey rd.

*
Επιτέλους γεύομαι το πρώτο γλυκό βερύκοκο του καλοκαιριού, λίγη ξινή η φλύδα αλλά το μικρό αυτό γεγονός μου δίνει χαρά. Για την παρέα της Τετάρτης παίρνω το πρώτο μου καρπούζι στο Λονδίνο το οποίο όχι μόνο τρωγόταν … είχε και κουκούτσια (χθες το βράδυ το είδαμε και αυτό στο Σέπερντς Μπούς: σανδία σιν πεπίτας!). Κανένα κεράσι ακόμα.

*
Επιτέλους ο πατέρας μου είναι εκτός νοσοκομείου, στο τηλέφωνο πλέον μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες: ο χειρούργος εξετάζει τα μετρητά στο φάκελο με τα λεφτά που ο ίδιος είχε αρχικά ζητήσει και δηλώνει με αγένεια πως τελικά δεν είναι αρκετά (δεδομένης της απρόβλεπτης δυσκολίας του χειρουργείου). Η πρώτη μου αντίδραση είναι παιδική: καταριέμαι φωναχτά να του καεί το σπίτι. Η επόμενη το ίδιο: θέλω να του γράψω ένα γράμμα λέγοντας πως αν το επάγγελμα του δεν αποδίδει αυτά που χρειάζεται ίσως θα έπρεπε να γίνει νταβατζής!

Αν δεν ήξερα τη μητέρα μου, θα έλεγα πως διακρίνω μία νότα θριάμβου στη φωνή της. Με αυτή την εξέλιξη η διαφωνία που έχουμε εδώ και κάποια χρόνια (από τότε που μπλέξαμε σε αυτή την περιπέτεια) για το αν θα πρέπει να πληρώνουμε τους γιατρούς και αν η στάση των συγγενών των ασθενών υποδαυλίζει το φαινόμενο, έρχεται πλέον στο τέλος της. Είναι σαφές πως έχω ηττηθεί. Σκέφτομαι την Αμαλία. Και εύχομαι να τους καεί και το ιατρείο μαζί.

*
Δεν πάμε στο favelachic party (sic) αλλά βλέπουμε 3 ταινίες: Lonesome Jim (++) Shooter (+), Ne le dis à personne (+++). Και βοηθάμε χαράματα μία έκθεση να ανοίξει. Και πολλή μουσική, και αυχενικό και CTS και φλίκερ και πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και γενέθλια και οι φίλοι που φεύγουν. και τώρα βέβαια αντίστροφη μέτρηση