Ακούω μόνο walkman

Την Tracey Τhorn την αγαπώ πολύ. Πολλές φορές τη σκέφτομαι να τραγουδάει κομμάτια τζαζ και πράγματα άλλα, πολύ διαφορετικά. Τους Everything But The Girl τους έμαθα με καθυστέρηση, στα 19, με το Walking Wounded αλλά μετά από αυτό, το Eden, το Idlewild και το Language of Life που έπεσαν στα χέρια μου τα έλιωσα. Τους στίχους του Walking Wounded μπορούσα και ίσως μπορώ ακόμα να τους απαγγείλω από την ανάποδη (όχι, δεν κρύβουν κανένα σατανικό μήνυμα). Αντιθέτως, τον τελευταίο της σόλο δίσκο δυστυχώς δεν μπόρεσα, κι ας είχε τόσες αναφορές στην αγαπημένη μου πόλη, δοκίμασα να τον ακούσω δυο φορές, πάντα ήμουν αφηρημένη, ξεκίναγα να κάνω άλλα πράγματα, μου φαινόταν λίγο κενός, αναπολούσα το drum'n'bass του Walking Wounded, αν την ήθελα σε κάτι «μοντέρνο», την προτιμούσα εκεί.

Μήπως αλλάξω γνώμη, την έβαλα στο mp3 player πριν 2 μήνες και χθες στο λεωφορείο έπεσα πάλι, χωρίς να το θέλω, πάνω της, συγκεκριμένα στο grand canyon (το οποίο για κάποιο λόγο εμφανίζεται πρώτο στο playlist). Για λίγο σκέφτηκα πως οι στίχοι του ίσως να έκαναν μια ωραία εισαγωγή για ποστ

(I think you've come home
Open up the door and step inside
So many people who feel the way you do
Their sweetest dreams have always been denied
Lock the past into a box and throw away the key
And leave behind those days of endless night
Everyone is waiting
Everyone is here
Step out of the woods into the light)

αλλά γρήγορα το πήδηξα πάλι και πήγα στο πιο πάνω κομμάτι και μετά πιο πάνω ακόμα. Χαζεύοντας τους τίτλους στο mp3 player παρατήρησα πως εκτός από εντελώς άσχετοι μεταξύ τους, δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικοί του τι ακούω αυτόν τον καιρό. Ακόμα πως είναι φουλ γυναίκες. Αυτό για κάποιο λόγο μου αρεσε. Από τα 91 κομμάτια, μόνο 2 ξώφαλτσα αντρών που και τα δύο αναφέρονται σε γυναίκες, το Alice του Tom Waits και αυτό του Ray Charles. Στα υπόλοιπα, το τελευταίο cd της Bjork, δύο δίσκοι της Camille, ένας Dianne Reeves, το τελευταίο των Cocorosie, Feist, Joan As Police Woman, ένα μελό της Βάνου που νομίζω πως κατέβασα από τον τουρίστα, ένα μελό της Τανάγρη και ένα της Πασπαλά που λατρεύω.

Paspala - Zw edw.MP3

Ακούγοντας το, κλείνω τα μάτια μου και περπατώ στη ζεστή άσφαλτο κάτω από τα χνούδια που ξερνάν οι λεύκες στο Φάληρο. Θα ήταν ωραία να το ακούσω μόλις φτάσω στην Αθήνα αλλά με τόση ζέστη και φασαρία και σκόνη, σίγουρα θα χάσω κάθε διάθεση. Ας το ακούω μόνο στο Λονδίνο και να αναπολώ.

Εκεί στην Πασπαλά ήρθε και έκατσε δίπλα μου ένα μικρό κορίτσι, 9 ή 10 χρονών που μάλλον γυρνούσε από το σχολείο. Για λίγο έκανα να φανταστώ πως ήταν εγώ μικρή αλλά ξανακοιτώντας το συνειδητοποίησα πως ήταν μάλλον απίθανο. Δεν ήταν αρκετά ξανθό και παραήταν φρόνιμο, ήρεμο και με μία κοτσίδα τόσο καλοχτενισμένη. Εγώ πάλι μικρή, γυρνούσα σπίτι τα μεσημέρια σκοτωμένη και με τα κοτσίδια μου ανάκατα, μου ήταν αδύνατο μετά τα παιχνίδια να φορέσω το κοκκαλάκι μου έστω και μια φορά σωστά, πάντα ανάποδα. Σε 2 λεπτά η μικρή δίπλα μου είχε βγάλει και το δικό της walkman, μικρό και πολύ σινιέ, σαφώς καλύτερο από το δικό μου … πώς θα μπορούσε να'ναι αλλιώς άλλωστε; Βέβαια το λεωφορείο έκανε 3 στάσεις μέχρι να ξεμπλέξει το κουβαράκι με το καλώδιο των ακουστικών της θυμίζοντας μου έτσι αυτό το ποστ του Thas. Όταν πια τα κατάφερε, δεν ξέρω τι άκουγε, σε όλη όμως την υπόλοιπη διαδρομή κουνούσε το κεφάλι της ρυθμικά και ψέλλιζε κάτι λόγια.