σπίτια στον ύπνο μου

ξάπλωσα νωρίς, ήθελα να κοιμηθώ όσο πιο πολύ θα άντεχε η πλάτη μου στο μέτριο στρώμα. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο όμως, κατά τις 4.30 με ξύπνησαν οι πόνοι της περιόδου… με αυτόν τον πόνο που δε σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς σε τίποτα και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου παρέμεινα στο κρεβάτι να στριφογυρίζω σε αναζήτηση ανακούφισης μέχρι που ξανακοιμήθηκα δύο ώρες αργότερα. Σε αυτές τις δύο ώρες, σκόρπιες σκέψεις και ασύνδετες στο μυαλό αντιστέκονταν σε συνειρμούς, στην αρχή είχαν μόνο εικόνες, καθόλου λόγια: ένα σπίτι γεμάτο βιβλία και ένα πολύ παλιό πλυντήριο στη Νικηφόρου Ουρανού, με το οποίο θα γειτνίαζα αν μπορούσα να νοικιάσω εκεί ένα δυάρι να μένω όποτε είμαι Αθήνα. Άλλο ένα άδειο, μια τρύπα ουσιαστικά από αυτά που νομίζεις πως υπάρχουν μόνο στο εξωτερικό (το μπέντ σιτ στο χόλογουεη ρόουντ ας πούμε), κατεβαίνοντας το Λυκαβηττό προς την Αλεξάνδρας για αστυνομικούς ή για φοιτητές ή για παιδιά της επαρχίας που ψάχνουν την τύχη τους. Το είχα ξεχάσει εντελώς, όχι πως είχε και τίποτα να θυμάσαι, μόνο έναν ανεμιστήρα οροφής που είχε ματσακέψει ένα από τα ντουλάπια – ή θα άνοιγες το ντουλάπι ή θα δροσιζόσουν, στο μυαλό της κατά τ’ άλλα μοδάτης ιδιοκτήτριας αυτές δεν ήταν δύο πράξεις που θα μπορούσαν να συμπίπτουν. Μου ήρθε ακόμα η εικόνα πως γυρνάγαμε γύρω-γύρω στα 20 του τετραγωνικά, λες και πως όσα περισσότερα βήματα κάναμε, τόσο θα το τεντώναμε να μεγαλώσει. Ίσως να γινόταν και μία ερωτική φωλιά αν ήσουν μόλις 18 ή αν αυτή η πόλη ήταν λίγο πιο μικρή. Μετά θυμήθηκα και την άλλη γκαρσονιέρα, σε μία πανέμορφη πολυκατοικία πίσω από το έλενα το νοσοκομείο. Με κάτι ξεφτισμένες πόρτες παλιού ξενοδοχείου και μία (γυναίκα θα’ ταν;) παραδίπλα να έχει βανδή στο τέρμα. Και έξω σκόνη και πολλή ζέστη και να κολλάς και να είσαι ακόμα ηλιοκαμένος από τις διακοπές και να αισθάνεσαι κάτι που προσομοιάζει την ευτυχία αλλά δεν είναι και ένα δανεικό κόκκινο αμάξι παρκαρισμένο αλλού για αλλού. Μα για ποιο απίθανο λόγο το μυαλό μου ταξίδευε στο αθηναϊκό ρήαλ εστέητ ενώ είμαι στο λονδίνο και αυτά είναι πια τόσο παλιά που μοιάζουν να έχουν συμβεί σε άλλον; Μάλλον η αφύσικη ζέστη, και τα δέκατα της περιόδου και αυτό το χειμερινό πουπουλένιο πάπλωμα που πρέπει πλέον, επιτέλους να μαζέψω.

Μετά οι εικόνες έγιναν λόγια, λόγια διαφορετικών ανθρώπων που άκουσα την ίδια μέρα και που τυχαία ταυτίζονται: when i leave london, you have to come and visit me με χαμόγελο αλλά βλέμμα που να εκλιπαρεί pls, don't show u r sad και πρέπει να έρθεις να μας δεις στην Κοπεγχάγη, κλέψε ένα σαβ/κο και έλα. Στα δεύτερα λόγια δεν είχα εικόνα αλλά μπορούσα να τη φανταστώ. Εντάξει, σημασία έχει πως ο κόσμος προχωρεί και θα τους ξαναδείς σε άλλους χώρους και ίσως χώρες, θα τους μάθεις σε άλλα σπίτια (όπου θα κοιμηθείς σε ξένα κρεβάτια και μετά από χρόνια θα σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς τη διαρρύθμιση των σπιτιών αυτών και πού έπεφτε η πόρτα). και μερικούς από τους ανθρώπους δε θα τους δεις, ούτε αυτούς, ούτε το σπίτι τους, ποτέ ξανά.

Όπως προστάζει ο νόμος του μέρφυ και η δράση των παυσίπονων ένας γλυκός ύπνος με πήρε 20’ πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Εκεί πρόλαβα να δω πως τρέχω να κάνω κάτι που δεν προλαβαίνω ποτέ.