όλα έρχονται σε όποιον δεν περιμένει

Αν το μπλογκ ήταν παιδί μου, θα το είχα αφήσει εδώ και καιρό στα σκαλιά κάποιας εκκλησίας ή, όπως σωστά παρατηρήθηκε, κάποιου βιομηχάνου. Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για τις περισσότερες πρώην αγαπημένες συνήθειές μου. Ακόμα και η τελετουργική ανάγνωση της σαββατιάτικης εφημερίδας περιορίζεται σε μηχανική πράξη, κλεφτά στο λεωφορείο ή στον καναπέ, πηδώντας στα γρήγορα τα πολιτικά, αφήνοντας στην άκρη το ένθετο των βιβλίων, αυτά που πάντα διάβαζα πρώτα. Το γεγονός αυτό δε με προβληματίζει πάντως ιδιαίτερα.

Από τις συνήθειες που τηρώ ευλαβικά φέτος το καλοκαίρι είναι αυτό της απολέπισης. Όχι σε ψυχαναγκαστικό Gattaca στυλ, αλλά σε στυλ spa/ετοιμάζομαι-για-διακοπές/I wanna be all buffed up. Το body scrub έχει ένα ελαφρύ άρωμα αμυγδάλου, μία εκπληκτική μυρωδιά, και κάτι άλλο, μου φτιάχνει τη διάθεση. Παρατηρώ πως στο καπάκι λέει Mediterranean Sensation: almond, olive, pistachio. Αυτοί οι Άγγλοι και η Μεσόγειος, απελπισία…

Διαβάζω ακόμα ένα τεράστιο βιβλίο. Εκτυλίσσεται στην Αλεξάνδρεια, η πόλη παίζει πρωταρχικό ρολό και τον πρώτο καιρό σε κάθε δεύτερη σελίδα αναθεμάτιζα σκεπτόμενη πως θα πρέπει να τρίζουν τα κόκαλα του E. Said στον τάφο με τόσα στερεότυπα. Στην 300^η σελίδα πλέον με έχει συνεπάρει, έχει στιγμές τρομερής διαύγειας και δεν μπορώ χωρίς μερικές σελίδες ημερησίως…

Τέλος, ακούω τη μουσική μου. Αναρωτιέμαι που συσσωρεύτηκαν τόσα GB στο σκληρό, ήταν ένας πλούσιος χειμώνας. Για μέρες άκουγα στο repeat το καλοκαιρινό μου mixed cd από τον D. Mία μέρα, αν ξαναρχίσω να γράφω, πρέπει να γράψω για κείνον, πόσα πολλά μου έχει μάθει, για τις ωραίες βόλτες που κάνουμε και εκείνο το bus ride μέσα στη νύχτα από το Southbank ως το Stoke Newington, ο καθένας με ένα ακουστικό στο αυτί να με ξεναγεί στο όμορφο, μαύρο mp3-όφωνο του, το πιο αλλοπρόσαλλο playlist ever. Λίγο ήθελα να βγάλω ένα κομμάτι χαρτί και να σημειώνω. Το πρόσφατο cd είναι για μας όλους που περιμένουμε. Λέγεται καλοκαιράκι έλααα. Αυτό απαντά knowingly πριτς!

Η διαδικασία είναι σαφώς πολύ χαζή, το να περιμένεις το καλοκαίρι δατ ιζ. Ειδικά όταν έχεις φάει παραπάνω από το μισό, τα μικρά αγοράζουν τις καινούριες σχολικές στολές και το Zara έχει βάλει ήδη τα χειμερινά. Για την ακρίβεια είναι χαζό να περιμένεις το οτιδήποτε: τις διακοπές στο νησί (νησί = όπου κι αν είναι αυτό), την έμπνευση, το motivation, πράγματα να συμβούν, ανθρώπους να έρθουν. Το ήξερα αλλά το κατάλαβα καλύτερα γυρνώντας από την Αντίπαρο στις αρχές του προηγούμενου μήνα. Λίγες μέρες μετά, με το ελαφρύ μου μαύρισμα και τα πέδιλα σε πείσμα της βροχής συνειδητοποίησα πως τελούσα εν ταραχή, κυρίως ψυχολογική. Προσπαθούσα να διαβάσω το πάτερν των πραγμάτων: περίμενα το καλοκαίρι και αυτό μου έφερε ακόμα μια φωτογραφία αγοριού που το πήρε ο ύπνος μπρούμυτα στην αμμουδιά; Άλλο ένα καλοκαίρι που ίσως η Αντίπαρος αποδειχθεί το νησί του προαναγγελθέντος (ερωτικού) τίποτα; Τα πράγματα επαναλαμβάνονται; Είναι γενετικώς αδύνατο να είμαστε ειλικρινείς στα ξεκινήματα; Εγώ κάνω κύκλους; Κουταμάρες. Δεν υπάρχει πάτερν, παρά μόνο στη συμπεριφορά μου. Οπότε το άφησα κι αυτό και σταμάτησα να περιμένω. Από τότε περνώ καλά. Ανυπομονώ μόνο λίγο για τη θάλασσα, μόνο αυτό.

Σταματώ να περιμένω. Και πηγαίνω εγώ. Αγκαλιές, φιλιά και λέξεις θα είναι επίσης εκεί αλλά από μόνα τους.

Και τα δύο μέλη του παρόντος μπλογκ έφυγαν πριν λίγες μέρες και θα γυρίσουν λίγο πριν το Σεπτέμβρη. Αθήνα, Αργοσαρωνικός, Κυκλάδες, λίγη από δυτική Ελλάδα.
Ελπίζω να είναι όμορφα, όπως όταν είμαστε μικροί και είμαστε jedis, quand on s'électrocutait souvent lorsqu’on s’embrassait un peu trop longtemps.

Dionysos - Song for Jedi.mp3