images (wk 36)

Τα βράδια γυρνώ αργά, προχτές μετά από το παράπλευρο ξεκαθάρισμα (τόσα ξεκαθαρίσματα πια, έλεος) έβαλα Lastfm, το channel της Billie, και ένα άγνωστο τραγούδι σε μένα αλλά πολύ κατάλληλο για την περίπτωση (όπως πάντα) ακούστηκε πρώτο πρώτο.

Lady Day - Disc 06 - 11 - What Is This Going To Get Us- [Bille Holiday & Her Orchestra].mp3

Αρχικά από ένα δίσκο με όνομα I wish I had you, ανακάλυψα τελικά πως το είχα στη συλλογή με όλους τους δίσκους της στην Columbia αλλά απλώς δεν το είχα προσέξει ποτέ. Οπότε ήρθε και με πρόσεξε αυτό.

Με τον Τ. που μελετά τις διαταραχές του ύπνου, περπατάμε 3 ώρες Southbank-City και πίσω. Του λέω για το άρθρο που διάβασα στην εφημερίδα για εκείνη την οικογένεια στη Βενετία που πάσχει αιώνες τώρα από κάτι που ονόμασαν Fatal Familial Insomnia, μου εξηγεί καλύτερα τι είναι το prion, συζητάμε πώς όλα αυτά συνδέονται με τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια, το Alzheimer, το Parkinson, άλλες εκφυλιστικές νόσους. Το έλεγε και στην εφημερίδα, το prion όντας πρωτείνη και όχι ιός, ουσιαστικά αλλάζει το πώς η ιατρική κοινότητα έβλεπε ως τώρα τις μορφές ζωής, ίσως να διαφοροποιήσει και τη θεωρία της εξέλιξης. Όλα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, το ήξερα πως έπρεπε να γίνω γιατρός. Σκέφτομαι τη Δ., τη μικρή μου βιολόγο (όταν τη σκέφτομαι για επιστημονικά θέματα, πάντα τα ωραία και μεγάλα, στρογγυλά της γράμματα μου έρχονται στο μυαλό) και αναρωτιέμαι τι γνώμη έχει αυτή για όλα αυτά. Δυστυχώς αυτές τις μέρες παίρνει τηλ. μόνο για να με τσεκάρει και να θάψουμε το ελληνικό δημόσιο/ πανεπιστήμιο/ σύμπαν. Πού χρόνος για πράιονς.

Επηρεασμένη από τις συζητήσεις για διαταραχές του ύπνου, αποφασίζω επιτέλους να κόψω τον απογευματινό καφέ. Τον πίνω δηλαδή μέχρι τις 2.30 το αργότερο, στην προσπάθεια να κοιμάμαι κάπως καλύτερα. Η Αλ. κοροϊδεύει ως συνήθως (I’ll order for you. How do you want your camomile tea? Single or double?) αλλά δεν πτοούμαι. Το βράδυ της Τρίτης ξεράθηκα από τις 12, ξέχασα να βάλω ξυπνητήρι, δεν ξύπνησα από μόνη μου ως συνήθως κι έφτασα στη δουλειά το μεσημέρι. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το χαμομήλι αλλά μάλλον η αιτία ήταν οι αυπνίες των 10 προηγούμενων ημερών.

Την Πέμπτη διαβάζω τα καλλιτεχνικά του προηγούμενου Σαββάτου. Μικρό άρθρο της Φιόνα Σω για την εμπειρία της στην Επίδαυρο. Καλή ηθοποιός αλλά δεν μπορεί να γράψει, πρέπει να αγκομάχησε να τελειώσει αυτές τις 400 λέξεις. Παρόλα αυτά μαθαίνω πως η Επίδαυρος σα φυσικός χώρος την άφησε άναυδη, τα ελληνικά media και καλά λύσσαξαν με την προοπτική να ανεβεί μοντέρνο θέατρο εκεί (αλήθεια; Δε θυμάμαι να διάβασα τίποτα) ενώ αντιθέτως η ελληνίδα ηθοποιός που έπαιζε την Κλυταιμνήστρα (η Καραμπέτη, ε;) ήταν πολύ υποστηρικτική.

Στο πάνω μέρος της σελίδας παρουσιάζουν κάθε Σάββατο το γραφείο κάποιου συγγραφέα, πάντα το χαζεύω με προσοχή, να δω πόσο μαζεμένο είναι, αν ταιριάζει στον τρόπο γραφής του, αντικείμενα κλπ αλλά αυτή τη φορά κολλάω στη θέα του παραθύρου. Την αναγνωρίζω, είναι τα τρία tower blocks του Shepherd’s Bush. Κάθε φορά λοιπόν που περνώ από το Thames water tower roundabout περνώ και κάτω από το γραφείο του Alain de Botton. Cool!

Δίπλα μου στο λεωφορείο, το κινητό μίας ηλικιωμένης ρωσίδας χτυπάει εκκωφαντικά με τη μελωδία του careless whisper. Αργότερα στο ταχυδρομείο μία πολύ ηλικιωμένη Αγγλίδα, ντυμένη αλλοπρόσαλλα, στέκεται από πίσω μου και γουργουρίζει σα περιστέρι. Νιώθω λίγο αμήχανα αλλά μετά το συνηθίζω. Όταν φτάνει η σειρά μου, γυρίζω να την ξανακοιτάξω και καταλαβαίνω πως μιλάει στον εαυτό της, σχεδόν εγγαστρίμυθα.

Τα τηλέφωνα χτυπάν και δε χτυπάν. Ποτέ δεν καταλάβαινα πώς μερικοί άνθρωποι δε σηκώνουν το τηλέφωνο τους ενώ το ακούν. Αν δε σε κυνηγάνε για χρέη, είναι απλώς αγένεια. Τώρα καταλαβαίνω πως απλώς μπορεί να μην έχεις το κουράγιο. Επίσης σκεπτόμενη τις συμβατικές υποχρεώσεις και τα λοιπά, συνειδητοποιώ πως τα πράγματα και τα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη, την ώρα που γράφεις ή αρθρώνεις μία λέξη, dans une tournure de phrase. Μερικοί το λένε αυτορρύθμιση. Εγώ νομίζω πως μάλλον πρόκειται για παρεξήγηση. Προθέσεων. Αλλά τώρα αυτά δε βγάζουν νόημα, ούτε και για μένα…