the pains of being pure at heart (in february)

The Pains of Being Pure at Heart at the Betsey Trotwood

Imagine if The Ramones traded in their leather jackets for anoraks, or Stephen Pastel actually threw Aggi off the bridge and married Black Tambourine's Pam Berry and had three babies that formed a pop band in 2007.
Meet The Pains of Being Pure at Heart, a New York three-piece who plays dreamy, noisy POP with boy/girl vocals, blissful melodies and blistering mechanical drums.

The Pains of Being Pure at Heart (click on it)

Τους είδαμε το προηγούμενο Σάββατο στο πιο απαράδεκτο υπόγειο μιας συμπαθητικής κατά τ΄άλλα παμπ στο Farringdon – μια φωτιά και θα πάμε σαν τα ποντίκια έλεγε το health and safety προπαγανδισμένο μυαλό μου - και ήταν το σχήμα που μου άρεσε πιο πολύ από όλα. Έτσι για να αλλάξουμε λίγο το μισελληνιστικό τροπάρι, τα παιδιά που είχαν στήσει την συναυλία, έχουν την Atomic beat records και ήταν συμπαθέστατοι. Α και ήταν Έλληνες. Είχε πλάκα να ακούς κάθε μπάντα να ευχαριστεί με ευγνωμοσύνη τη Marianthi (Mαριάντι) και τον Christo (Κρίστο). Ωραίοι οι The Pains of Being Pure at Heart (και τι ωραίο όνομα, το κλέβω καταχρηστικά για τίτλο) και θα τους ξαναβλέπαμε και την τελευταία μέρα του μήνα, αυτοί φορά σαν leading band, αν εγώ δεν ξεραινόμουν 4 μέρες στο κρεβάτι. Αυτός ο μήνας έκλεισε ασκητικά, με πράσινο τσάι και παξιμάδι, στους τέσσερις τοίχους, λίγο βαρετά, χωρίς καμία συγκέντρωση, ακριβώς αντίθετα απ' όπως ξεκίνησε.

ttv of Schönefeld's entrance

Ξεκίνησε απότομα. Απότομα κόπηκαν τα post holiday blues (για αυτά σε άλλο μπαγιάτικο ποστ), νέα δουλειά, πολλά τρεχάματα, μαθήματα πώς να πείθεις τον εαυτό σου να δείξει τον σούπερ επαγγελματία που όλοι βλέπουν και ας νιώθεις απατεώνας, και πάλι βερολίνο, όσο πάνε τα ταξίδια μικραίνουν, το τελευταίο μόλις 24 ώρες. Στο αεροδρόμιο περιμένοντας την επιστροφή νομίζω πως έπαθα μία μίνι-κατάθλιψη. Χωρίς κάτι αγγλόφωνο να διαβάσω και το ipod νεκρό, όλη η ανακούφιση και η χαρά της επιτυχίας ξεφούσκωσε. Μια κατά τ΄ άλλα αθώα σκέψη (λες και υπάρχουν τέτοιες) οδήγησε σε μια σειρά κακών αναμνήσεων, το γκρι του Σεπτέμβρη, τα ψέμματα, η βλακεία. Ήταν χαζό: γύρναγα από το Βερολίνο θριαμβευτικά και έκανα 3 μέρες να συνέλθω. Το μυαλό μου είναι ο χειρότερος εχθρός.

ο ζεστότερος Φλεβάρης, το ψυγείο της κυρίας Shirley Neely όπου φυλάει τις χελώνες της για να μην ξυπνήσουν πρόωρα από τη χειμερία τους νάρκη

Μετά κουλτούρα να φύγουμε, γνωστό και ως-δε-βάζω-κώλο-μέσα. Ο ζεστότερος Φλεβάρης της 50ετίας, περπατήσαμε, περπατήσαμε, είδαμε, περπατήσαμε, προγράμματα και βιβλία να συσσωρεύονται στο πάτωμα αλλά αυτή τη φορά έπιασαν και κάποιο τόπο, όχι μόνο να βουλώνουν τη μοναξιά. Νομίζω η μεγαλύτερη ήττα ήταν η Pina Bausch, περίμενα πώς και πώς να δω πράγματα που ήξερα ήδη μόνο για να τη δω στη σκηνή, έστω και σ’αυτή την ηλικία.

Owing to the indisposition of Pina Bausch her role will be performed by Helena Pikon in tonight’s performance

…….. γκρρ, δεν μπορούσα να το χωνέψω, ο Δ. το είχε πάρει χαλαρά, μάλλον δεν καταλάβαινε γιατί τα είχα πάρει τόσο, εγώ επέμενα: μα καλά δεν μπορούσε να αρρωστήσει στη σκηνή απόψε; έστω και να τα κακαρώσει, θα λέμε πως την είδαμε στην πραγματική τελευταία σκηνική της παρουσία. Χμ, μακάβριο.

ετοιμάζοντας τη σκηνή για το Das Frühlingsopfer

Το καλύτερο: η Hedda Gabbler στα γερμανικά από το Schaubühne am Lehniner Platz, Berlin. Καλοστημένο, η χαρά μου στις σκόρπιες λέξεις που έπιανα στα γερμανικά. Τελικά όλες οι γυναίκες στον Ίψεν είναι ή ανυπέρβλητα νωθρές ή προσπαθούν να ξεφύγουν από τον περιγυρό/ χώρα / οικογένεια τους ή και τα δύο. Με αγχώνουν. Ήταν κρίμα που έχασα τα τελευταία 5’ επειδή μου έπεσε η πίεση και ξεράθηκα, μάλλον έπρεπε να χα μείνει σπίτι μέχρι να γίνω εντελώς καλά και όχι να κάνω τις ταξιθέτριες του Barbican που με μαζέψανε να ζητήσουν βαρέα και ανθυγιεινά . Στο φουαγιέ παρά τη ζαλάδα μου κατάφερα να κάνω το ηλίθιο celebrity spotting: ο Alan Rickman! Έχει την ηλικία του πατέρα μου αλλά what the hell! Εγώ γουστάρω! Αλλά τι έχει στο κεφάλι του;… πάλλευκα μαλλιά! ΣΟΚ! καλά κι εγώ είχα το εκρού του νεκρού εκείνη τη στιγμή οπότε οκ.

Αυτό το μήνα έκανα και μία καινούρια φίλη, κυκλοφορεί με μίνιμουμ 4 κάμερες που μοιράζει εδώ και εκεί, τραβάμε 2 φιλμ κάθε Κυριακή και αλωνίζουμε το Λονδίνο. Πρέπει να φαινόμαστε λίγο παρλιακά αλλά έχει πολλή πλάκα. Σήμερα στο Hampstead ο ιδιοκτήτης ενός καφέ μας κέρασε ένα pear tart για να μας ευχαριστήσει που τον βγάλαμε με Polaroid μόνο και με το προσωπικό του. Όχι Polaroid δηλαδή αλλά fuji, το υποκατάστατο ας πούμε της Polaroid (η οποία έκλεισε κι επίσημα οπότε κλάφ'τα). Μου έμαθε τη fuji, μου έμαθε και το μυστικό της φθηνής εμφάνισης (τα στέλνεις στο Newcastle, σου κάνουν το καλύτερο scanning που’ χω δει για ψίχουλα, τα χεις πίσω σε 2 μέρες) και είμαι τρισευτυχής. Είναι ωραίο που μοιράζομαι με κάποιον το κόλλημα με τις αναλογικές κάμερες. Επίσης, δε φανταζόμουν ποτέ πως η αναλογική μου πένταξ (οκ, οι 3) θα μπορούσαν να μου δίνουν τόση χαρά. Γεια σου, Ε!

Ε!

Στο σπίτι, η ζωή κύλησε ήρεμα, σχεδόν δεν την κατάλαβα. Από κει που χαριτολογούσα με τις πασχαλίτσες πως είναι το αγαπημένο μου πετ, γεμίσαμε, και έγινε χαμός, στα ντουλάπια, στα βιβλία, στο λάπτοπ, στα μαλλιά μου ενώ χτενίζομαι, βρήκα μία στην κατσαρόλα με τη σούπα προχτές. Οκ, αρχίζω να ανησυχώ. Αν ήταν κατσαρίδες θα είχε έρθει το υγειονομικό, μήπως οι εντομο-διακρίσεις είναι εις βάρος μας;

pe(s)t

Τα γερμανικά κάθε Παρασκευή μου δίνουν τη χαζομάρα του μαθητή. Ich finde mein Deutschfach sehr interessant.

Από χθες φοράω στον καρπό μάρτη που μου έφτιαξε η μαμά της Ο. Καλό μας μήνα.