cocoon

στο νέο, προσωρινό, μου σπίτι τα δέντρα του κήπου μπαίνουν σχεδόν από τα παράθυρα. δέντρα, θάμνοι, αναρριχώμενα βάζουν τα φύλλα τους μέσα όποτε τα ανοίγω. αισθάνεσαι προστασία σαν σε ένα πράσινο κουκούλι. το σπίτι είναι πολύ ήσυχο, ίσως ν' αντιφέγγει την προσωπικότητα του κανονικού του ιδιοκτήτη.

τέτοια ησυχία δεν έχω ξαναζήσει στο λονδίνο, φέρνει σχεδόν σ' αυτή του σπιτιού που έχουν οι γονείς μου στο βουνό. σε αντίθεση όμως με εκείνο δε μου δημιουργείται το ίδιο φρικτό existential angst, και ας λείπουν τα τριζόνια. ακόμα τουλάχιστον. το πρώτο βράδυ δε βάζω καν μουσική, χαζεύω μία ελληνική ταινία (θαρρώ πως το 90% των ελληνικών ταινιών εξελίσσονται σε εποχές δικτατορίας, κυρίως της εθνικής επαναστάσεως του 1967, μάλλον οι στρατιωτικοί της εποχής είναι πολύ γραφικοί για να μην έχεις ένα στην ταινία σου), την ακούω στο χαμηλό, χτυπάει λίγο το τηλέφωνο από όσους αναρωτιόνται πώς τα βγάζω πέρα με τη νομαδική ζωή, μετά προσπαθώ να διαβάσω για τα Irish Troubles στο βιβλίο της Molly Keane αλλά στην πραγματικότητα χαζεύω το ταβάνι. η σιωπή είναι απόλυτη, με τυλίγει. ύστερα από πολλή ώρα ακούγονται τα βήματα των αποπάνω. στην αρχή πετάγομαι, νομίζω πως κάποιος προσπαθεί να παραβιάσει την πόρτα, μετά καταλαβαίνω τι είναι και ανακάθομαι. η φτήνια που διακρίνει τις μετατροπές των βικτωριανών σπιτιών σε διαμερίσματα και κατά συνέπεια τα διαφανή τους πατώματα είναι κατά κανόνα εκνευριστική. σε στιγμές σαν και αυτές όμως, είναι ανέλπιστα το μόνο που μπορείς να βασίζεσαι για human contact, οπότε βάλσαμο.