αλλά ... οι άλλοι έχουν πάγκο

Eίπα πως βαριέμαι το ποδόσφαιρο; το βαριέμαι, το βαριέμαι οικτρά, ειδικά το ελληνικό και νομίζω πως έχω γνωρίσει και συσχετιστεί με όλους τους έλληνες, eligible ... ή μη, άντρες που αδιαφορούν εξίσου. Καλά παιδιά αλλά λίγοι. Χμ... τέλοσπάντων. Αυτά για να πω ότι δεν ήξερα με ποιον παίζαμε χθες αλλά διασκέδασα πολύ διαβάζοντας σήμερα το χθεσινό ποστ του Winter Academy. Πηγαίνετε να το διαβάσετε, κατεβάστε και τραγουδάκι. Απ'όλα έχει το μπλογκ του.

Τον Winter, ο οποίος με αγχώνει με την πληθώρα της μουσικής του, τον γνώρισα στο φεστιβάλ Θεσ/νίκης στην ουρά να δούμε μία ταινία. Πολύ γλυκός και πράος, είχε βέβαια προνοήσει για εισιτήριο σε αντίθεση με μένα (τι εννοείτε "έχουν εξαντληθεί ήδη" 2 ώρες πριν την ταινία;;; :Ρ). Να είναι καλά, χωρίς να ξέρει αν θα μπω τελικά, μου κράτησε την καλύτερη δυνατή θέση. Η ταινία ήταν μία γιαπωνέζικη βουβή, το Yogoto No Yume (Every Night Dreams, 1933) του Mikio Naruse. Κι αν το "γιαπωνέζικη" και "βουβή" αποτελεί καλή εισαγωγή για ανέκδοτο, η πραγματικότητα επέφυλασσε όμορφη έκπληξη, την πιο ωραία εμπειρία του φεστιβάλ και αυτό λόγω της ζωντανής μουσικής που έπαιζαν οι Your Hand in Mine (η άλλη είχε να κάνει πάλι με μουσική, γενικά τα παιδιά του φεστιβάλ μουσικοσυναυλιακώς είναι ένα βήμα μπροστά).



Στο youtube θα βρείτε και άλλο video όπου η μουσική ακούγεται καλύτερα αλλά προτίμησα αυτό γιατί ήταν ακριβώς η γωνία από την οποία παρακολουθούσαμε και εμείς, αναρωτιέμαι αν ήταν ο διπλανός μου που το τράβηξε.

Μου αρέσουν οι Your Hand in Mine. Και ο Γ. που γνώρισα αργότερα μου φάνηκε εξαιρετικά συμπαθής. Μετάνιωσα που δεν αγόρασα το δισκάκι με το soundtrack που έβγαλαν μόνοι τους μετά την προβολή. Τι μ'έπιασε εκείνο το βράδυ; τσιγγουνιά; κούραση; Όταν πια το αναζήτησα είχε εξαντληθεί. Οπότε όταν διάβασα πριν λίγες μέρες ότι θα βγει κανονικά από εταιρεία, χάρηκα πολύ.

photo by minαs

Ψάξτε τους. Παίζουν στο synch fest στις 15.06 και στο Κάστρο της Πάτρας στις 28.06 με ελεύθερη είσοδο.


α, και γεια σου, Winter!