Me Likey Lykke Li

02-lykke_li-dance_dance_dance.mp3

Όλο κάτι συμβαίνει τελευταία και σκέφτομαι πως είμαι τελικά πιο μεγάλη από όσο αισθάνομαι. Πρόσφατα αυτό συνέβη όταν η Kορεάτισσα διερμηνέας στη Θεσ/νίκη επέμενε να με λέει κυρία Μ. και κυρία Μ. (κεριά, διάολε!). Ένας άλλος, Γάλλος, με ρώτησε αν έχω παιδιά (κι ευτυχώς όχι "πόσα παιδιά έχω"), κοκ. Βέβαια, τα περισσότερα κάπως εξηγούνται λογικά, η Κιμ είναι 18, τι ξέρει από τη ζωή; Ο δε Γάλλος απαντούσε ευγενικά στη δική μου, ίδια, ερώτηση. Δεν μπόρεσα να βρω όμως μία εξίσου πειστική εξήγηση για την ανακούφιση που ένιωσα όταν ο Χρ. μου είπε πως η συναυλία της Lykke Li που θα πηγαίναμε την Παρασκευή θα τελείωνε το αργότερο στις 10μμ. Το ΝΜΕ είχε πάρτυ στον ίδιο χώρο αμέσως μετά οπότε όσα ανκόρ και αν έκανε η συμπαθής Σουηδέζα, 10μμ θα μας είχαν πετάξει έξω. Το κατά τ’άλλα αδιάφορο ΝΜΕ ξαφνικά κέρδισε την ευγνωμοσύνη μου. Ενώ συνήθως είμαι το τελευταίο άτομο που φεύγει από οπουδήποτε τώρα παραλίγο να χοροπηδήσω από τη χαρά μου στη σκέψη ότι 11μμ θα ήμουν σπιτάκι μου. Αλλά ήμουν κουρασμένη ακόμα και για αυτό. Ντροπή μου. Και πάει, γέρασα.

Μου άρεσε η Lykke Li, σαφώς καλύτερη live απ' ότι στο cd. Σε ανύποπτη στιγμή ο Χ. είπε πόσο λυπάται που δεν είναι και ο Κ. μαζί μας. Ο Κ. την ξέρει και την αγαπά τόσο καιρό και αυτός την έμαθε σε όλους εμάς. Δεν με είχε απασχολήσει πολύ η σκέψη αυτή οπότε απλώς παρατήρησα ποιος ακούει την γκρίνια του όταν του πούμε πως η Roisin Murphy που θα βλέπαμε το Σάββατο είναι έτη φωτός καλύτερη. Και ήταν. Σου αρέσει ή όχι η μουσική της, αυτή η γυναίκα το έχει: είναι περφόρμερ, είναι κούκλα, έχει φωνή. Ακόμα και στα κομμάτια που με κούρασαν και δε μου άρεσαν να χορέψω, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τη σκηνή, σε μαγνητίζει. Και είναι τρελοκομείο.

Τρελοκομείο όπως όλες οι γυναίκες καλλιτέχνες που είδα αυτό το φθινόπωρο και έτυχε να δω μόνο γυναίκες. Κάνοντας τον απολογισμό μιας και μόνο μία συναυλία απομένει ακόμα μέχρι τα Χριστούγεννα κρατώ τη συναυλία της Camille, που μαζί με αυτή με των Radiohead ήταν οι δύο πιο ωραίες συναυλίες του 2008. Την Camille τη θαυμάζω και τη ζηλεύω ταυτόχρονα. Ο τελευταίος δίσκος δε μου άρεσε αρχικά καθόλου, μετά τη συναυλία επέβαλα στον εαυτό μου τέτοια πλύση εγκεφάλου που πλέον το μόνο που ξέρω είναι πως τον ξέρω απέξω. Μετά τη συναυλία αισθανόμουν τέτοια ευφορία που αποφάσισα πως θα μπορούσα να πηγαίνω σε συναυλία της κάθε βράδυ. Αν ήταν μπουζούκια ας πούμε, θα είχα φάει όλη την περιούσια των γονιών μου σε λουλούδια. Κάθε βράδυ, και ας μην λέει το too drunk to fuck ή το mon petit vieux a capella.

Θυμήθηκα τώρα έναν γνωστό ο οποίος μου παραπονέθηκε ότι μία φορά που με είχε φιλοξενήσει άκουγα τόσο Camille στο lastfm λογαριασμό του που 6 μήνες αργότερα δεν είχε καταφέρει ακόμα να τη βγάλει από το νο 1 του πλέηλιστ του. Αν και δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο μπορεί να ασχολείται κάποιος τόσο σοβαρά με το πλέηλιστ του, τον ψιλολυπόμουν.

Τελευταίες γυναίκες για φέτος οι Berlin Brides. Τις είδα στη Θεσσαλονίκη στο πάρτυ των Independence Days για τον ένα χρόνο του muzine αλλά τώρα έρχονται στο Λονδίνο οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε! 11, 12 και 13 Δεκέμβρη σε ARCH1 REHEARSAL STUDIO, SOAS jcr και Behind Bars αντίστοιχα. Το West Ham είναι μακριά ρε chef… αλλά χαλάλι!

01. Ballad for the Touch-deprived.mp3