21 χωρίς αναστολή

Στο λύκειο ο Κουσουρής με κούραζε. Τον θεωρούσα πάντα too much. Βρισκόμενη με περίσσιο ιδεαλισμό ξαφνικά σ'ένα σχολείο 1000 ατόμων όπου στις εκλογές για το δεκαπενταμελές κατέβαινες σχεδόν με ψηφοδέλτιο, ο ίδιος και κάποιοι άλλοι συμβόλιζαν για μένα την απόλυτη απομυθοποίηση της πολιτικοποίησης αφενός και (μιας αφηρημένης εικόνας) της αριστερής ευαισθησίας γενικότερα. Μετά από λίγα χρόνια, τον ξαναπέτυχα στις συνελεύσεις της φιλοσοφικής όπου η γνώμη μου δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Το επεισόδιο του '98 στην Ευελπίδων με τάραξε τόσο που έκανα μέρες να ηρεμήσω και να το πιστέψω. Αφού συνήλθε, δεν ξανάκουσα για αυτόν αλλά χάρηκα όταν είδα αυτό πριν 10 μέρες. Συγκινήθηκα ίσως λίγο, για άσχετους με το επεισόδιο λόγους. Ο ίδιος μου φάνηκε πολύ αλλαγμένος, ο ρυθμός της ομιλίας του να έχει πέσει, η εκφορά του λόγου του όμως να παραμένει ίδια.

Διαβάζοντας τα σημερινά δεν ξέρω ποια είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα: το επεισόδιο αυτό καθ'αυτό; το ότι η αστυνομία έκανε την πάπια; το ότι μετά από τόσα χρόνια ο Ανδρουτσόπουλος ακόμα διατείνεται πως δεν ξέρει και δεν είδε; Τι ακριβώς έχει να φοβηθεί ένας αθώος; Την τηλεόραση;

Όσο για τα ΜΜΕ, ας προσποιηθούμε όλοι ακόμα μία φορά πως ο θάνατος του Γρηγορόπουλου έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία.