ignore-moi, which means ignore me, which always means the opposite
Aκούγοντας τη Mélanie Pain χθες (‘πέην στην Αγγλία’), σαφέστατα την πιο ενδιαφέρουσα παρουσία στην κατα τ'άλλα επιδερμική συναυλία των Nouvelle Vague, σκεφτόμουν πως μερικές φορές όταν ακούς νέα γαλλική μουσική είναι σαν να ακούς το ίδιο τραγούδι σε λούπα:
κατά βάση κιθάρα, γλυκές, νιαουριστές φωνές, στίχοι συμπαθείς για χωρισμούς με κατανόηση αλλά με πίκρα κατά βάθος, ερμηνεύτρια μια έξυπνη, ανεξάρτητη, γλυκιά κοπέλα που ίσως να κρύβει μέσα της φωτιά (στη θέση της Mélanie βάλτε την Carla Bruni προ Σαρκοζύ, την Camille, τη Charlotte Gainsbourg και είμαστε ακόμα στο γράμμα C). Παρόλα αυτά μου άρεσε, είχε κάτι.
Όταν και το δεύτερο κομμάτι ήταν στο ίδιο μήκος κύματος (δες αποκάτω) η Δ. σχολίασε πως ήλπιζε να πει και κανένα νορμάλ κομμάτι, αμάν πια με τους χωρισμούς και τους πρώην. Εγώ σχολίασα πως οι στίχοι μοιάζουν με το τελευταίο μου τσιγάρο, θέλω μαζί σου να φουμάρω. Νομίζω αυτό το κομμάτι του Χιώτη περιέχει μία παγκόσμια αλήθεια, όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει.
Στην επιστροφή, της έλεγα πως κάποιος γνωστός ανακάλυψε έναν τύπο στο youtube που ανεβάζει ολόκληρες ταινίες απο εκδόσεις της Criterion. Προχτές αποφάσισα να ξαναδώ το Le mépris αλλά μετά από λίγα λεπτά άλλαξα γνώμη και έβαλα να δω κάτι παρεμφερές, τον καινούριο Παπακαλιάτη. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα το λάπτοπ μου πέθανε και δεν επανήλθε. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Δε θα μάθω ποτέ.
Σήμερα είπα να ψάξω λίγο την Pain στο youtube, και να σου το mépris ξανά:
Labels: Mélanie Pain
posted by Xilaren at 12:21
4 Comments:
http://www.youtube.com/watch?v=VXS3n94XPjI
nice one, mr s
She actually does say "niaw" :)
And umm, I was looking at her boobs for most of the video.
Anyone who can click her fingers for that long is bound to be a closet psychopath.
According to The Passenger's almanac that is.
Now about French contemporary songs, I've got to admit that I get the same impression as you, listening on French stuff on YouTube. In fact, it also reminds me of the Greek "entexno" scene. That is, songs that when you first stumble upon them sound very relaxing and melodic but when you listen to more they start becoming tiresome because of the repetition of style.
But the French have the language going for them. I find it incredibly sexy.
Talking about culture, I just realised that hell, even French comedy movies remind me of Greek ones.
I think this is one of the clearest signs you can get that both cultures have stagnated, that they switched to recycling instead of creating, like the air that comes out of the ventilation system in a sealed underground bunker.
Διαμαρτύρομαι: θέλω νέο ποστ!
Post a Comment
<< Home