A dyslexic guy walks into a bra…*

(συναυλιών συνέχεια)

Η Σ. είναι αγαπημένη μας φίλη, η οποία μας επισκέπτεται περίπου 3 φορές το χρόνο. Είναι η Σ. νο.2, μιας και υπάρχει και άλλη αγαπημένη Σ. και με τον Νικόλα πάντα καταφέρνουμε να μιλάμε κανένα 3λεπτο προτού συνειδητοποιήσουμε ότι εγώ μιλάω για τη μία και εκείνος για την άλλη. Every time! :-P

Η Σ. λοιπόν είναι συχνός επισκέπτης, πάντα οργανωμένη, με την ατζέντα της, ενημερωμένη περί άπαντων πολιτιστικών τεκταινόμενων, the perfect guest, μπορεί να μένει σπίτι σου and you barely see her at all. (ok, that makes me sound as a bad host…)

Αυτό που με κάνει να την περιμένω πώς και πώς όμως είναι οι συναυλίες: myself notoriously bad at finding out about and booking tickets for concerts, έχω τη Σ. να με οργανώνει κανένα-δύο μήνες νωρίτερα. Συνήθως επιλέγει εκείνη και εγώ ακολουθώ αδιαμαρτύρητα, it feels nice to give up control, esp. on things that doesn’t matter that much.

Το αποτέλεσμα είναι να έχω δει μερικά πολύ καλά concerts και bands που δε θα έβλεπα ποτέ διαφορετικά. The Kills (wow!), Le Tigre (performance όλα τα λεφτά), Von Bondies (ok, I have no recollection whatsoever of this! I only know I saw them because S. showed me a few photos of that concert the other day. I wonder why... It couldn’t have been that bad…) και άλλους.

Αυτή τη φορά πήγαμε στην Jenny Lewis. Η μουσική της κινείται μεταξύ country και indie pop. Εδώ ένα τραγούδι με τους Rilo Kiley. Τα προσωπικά της κομμάτια, από το debut solo Rabbit Fur Coat που βγήκε πρόσφατα, είναι πολύ πιο country και μου αρέσει πολύ. Δυστυχώς δεν έχω κανένα και το DC++ "δεν παίζει" σήμερα. Αν τα βρείτε όμως πουθενά, μην τα χάσετε! (Στο website της μπορείτε να ακούσετε μερικά)

Jenny Lewis and The Watson Twins, φωνάρες και οι τρεις, ειδικά η Lewis που ήταν και μία κούκλα. Με μακριά, ίσια κόκκινα μαλλιά, και ενα λουλουδάτο μακρύ φόρεμα, she was like she has just stepped out of the ‘70s. The whole gig was really engaging, ακόμα και για μένα που δεν είχα ιδέα. Κάποια στιγμή όλο το κοινό συμμετείχε με coin percussion, επρόκειτο για την πιο ζεστή ατμόσφαιρα που έχω ζήσει ποτέ σε συναυλία, επιβεβαιώνοντας κάτι που από καιρό αισθάνομαι: το Shepherds Bush Empire είναι μακρόθεν ο καλύτερος απο τους μικρούς/ μεσαίους συναυλιακούς χώρους. (και ναι, τελικά, σιχαίνομαι το Astoria!)

Support έπαιξε ο Johnathan Rice (και όχι, δεν έκανα mispelt το όνομά του!), η Σ. σχολίασε πως έχει βαρεθεί όλους αυτούς που κλαίγονται με μία κιθάρα αλλά εμένα μου φάνηκε cute.

If you feel like it, you should look both of them up.

*το μοναδικό ανέκδοτο που ξέρει η Lewis

Η φώτο από τη συναυλία από εδώ