σελ. 287

Σε αυτή τη σελίδα ο Άρθουρ και ο Τζωρτζ επιτέλους γνωρίζονται! Όχι πως το βιβλίο δεν είχε ενδιαφέρον ως εδώ αλλά μην έχοντας ιδέα για την υπόθεσή του, περίμενα εναγωνίως να δω πού στα κομμάτια θα συναντηθούν οι ιστορίες τους. Αυτό το βιβλίο το ταλάνισα πολύ: το ξεκίνησα, το σταμάτησα γιατί ήταν μεγάλο και δεν ήθελα να το κουβαλάω μαζί μου, μετά άρχισα να το παίρνω και μετά λύπης μου να στραπατσάρεται. Τόσα συνέβησαν αυτό το μήνα που δεν του ήμουν πιστή: ενδιάμεσα διάβασα αυτό, αυτό και αυτό. Για το τελευταίο εννοείται πως κάνω πλάκα, εκτός από τον Ρακάσα, αμφιβάλλω αν έκατσε κανείς να το διαβάσει προσεκτικά μέχρι τέλους, ακόμα και οι συνάδελφοι που ισχυρίζονται το αντίθετο, είναι σίγουρο πως ψεύδονται. Αν ήξεραν να διαβάζουν προσεκτικά αντί απλώς να ξεφυλλίζουν δε θα βρίσκονταν στις Πολιτικές επιστήμες. Και δεν αφήνω τον εαυτό μου απέξω...

Γνωρίζονται λοιπόν και τώρα στη σελ. 336 ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ καταστρώνει τα σχέδια του. Μου αρέσει ο αστυνομικός χαρακτήρας που αποκτά το βιβλίο, είναι κάτι στο οποίο δεν είμαι συνηθισμένη. Λίγο νωρίτερα, στο μεγάλο κεφάλαιο για τον Άρθουρ είχα αρχίσει να βαριέμαι. Σκέφτηκα για λίγο πως ήταν σαν να διάβαζα κάτι βικτωριανό, Wilkie collins ας πούμε, και ευχήθηκα να σταματήσουν οι βαρετές περιγραφές του τσαγιού στα drawing rooms. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Κοναν Ντόυλ εκσπερματώσε μέσα στα εσώρουχα του μπροστά την παρουσία μιας γοητευτικής νεαρής κυρίας. Definitely a modern book.