interpretations...

Χθες έστειλα μέσω e-mail σε διαφόρους γνωστούς αυτό το άρθρο που διάβασα στον Guardian σχετικά με την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Δε με έβρισκε απόλυτα σύμφωνη αλλά ήταν από τη Zoe Williams, που μου είναι γενικά συμπαθής. Στο άρθρο "τα χώνει" ως συνήθως, αυτή τη φορά ίσως λίγο περισσότερο γιατί το άρθρο της είναι ανοιχτό σε σχόλια από τους αναγνώστες οπότε θέλει να προκαλέσει. Πιο συγκεκριμένα "κράζει" το Greater London Authority και άλλους οργανισμούς που για να γιορτάσουν την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας οργάνωσαν εκδηλώσεις φαινομενικά άσχετες με την ημέρα αλλά σχετικές με μόδα, γιόγκα, μαγειρική με περίεργα μπαχαρικά ακόμα και διαλέξεις για τη θέση στων ζώων στην τέχνη. Εν συντομία, το επιχείρημα της είναι πως με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οι οποίες μπορούν τελικά να περιλαμβάνουν οτιδήποτε, επιτείνεται η κοινή αντίληψη πως ο φεμινισμός έχει να κάνει αποκλειστικά με αξύριστα πόδια, κάψιμο των σουτιέν (και αγαμία ή κακό σεξ θα προσέθετα εγώ) ενώ ταυτόχρονα χάνεται η ευκαιρία να γίνει μία ευρεία συζήτηση για τα θέματα που εκκρεμούν και κανείς δε συζητά σοβαρά: τις διαφορές στους μισθούς, την ισότιμη παρουσία στον πολιτικό και ακαδημαϊκό χώρο, τη βία στο σπίτι και αλλού κλπ κλπ.

Ένας φίλος είχε την καλοσύνη να μου απαντήσει πληροφορώντας με πώς θα εορτασθεί η ίδια μέρα στην ελληνική επαρχιακή πόλη που μένει: το ντόπιο ελληνάδικο οργανώνει βραδιά (γυναικείου) στριπτίζ.

«Είναι τόσο θλιβερό, προσθέτει, που όταν το άκουσα με έπιασαν τα γέλια!» Όντως, αν και μεταξύ γιόγκα και στριπτίζ, και εγώ το δεύτερο θα διάλεγα…