des films...

Ο Αμβρόσιος ζήτησε 7 (ή μήπως 17;), η Μούργα 10, έχουν περάσει κιόλας σχεδόν 3 βδομάδες, οι λίστες με αγαπημένα είναι το χειρότερό μου, την κάνω μόνο γιατί πρόκειται για ταινίες αν και είμαι σίγουρη πως τη στιγμή που θα πατήσω το publish this post θα θυμηθώ ποιές είναι οι 10 πραγματικά αγαπημένες μου ταινίες. Και ίσως να μην έχουν καμία σχέση με τις εξής:

1.


The Smoke, 1995, Wayne Wang.
Πρώτη επαφή με τον Paul Auster. Μαζί αγαπώ και το αδερφάκι του, το Blue in the face, στο οποίο υπάρχει μία από τις πιο αγαπημένες μου σκηνές, σκηνή ανθολογίας στο προσωπικό μου κινηματογραφικό σύμπαν: η επίσκεψη του Jarmusch στο καπνοπωλείο του Keitel για να καπνίσει μαζί του το τελευταίο του τσιγάρο πριν το κόψει. Η συζήτηση για το πώς πετάνε τα πιστόλια στις σκηνές των action movies.
Πού: Το Τιτάνια στη Θεμιστοκλέους, ζεστό απόγευμα άνοιξης, στο τέλος του λυκείου, όλα να φαίνονται δυνατά και προς κατάκτηση. Πέρασα μπροστά από το Τιτάνια φέτος τα Χριστούγεννα, σχεδόν δεν το πρόσεξα. Είναι ακόμα εκεί. Έμοιαζε ακόμα μικρότερο – αν αυτό είναι δυνατόν.

2.


Μιλώντας για Jarmusch, οπωσδήποτε κάτι δικό του, ίσως το Ghost Dog, η μοναδική του ταινία που έχω δει μόνο μία φορά (εξαιρείται το Broken Flowers που δεν το έχω δει καμία φορά ολόκληρη, πάντα με παίρνει ο ύπνος 15’ πριν το τέλος!) Ίσως και το short με την Gena Rowlands και την Winona Ryder από το Night on Earth
Πού: βίντεο;;; δε θυμάμαι

3.


The dancer upstairs, 2002, John Malkovich
Η ταινία που συνδυάζει all my soft spots: λίγη πολιτική, λίγη Λατινική Αμερική και το αγόρι μου (ο Javier Bardem εκείνη την εποχή). Βασισμένο στο βιβλίο του Nicholas Shakespeare που ακόμα δεν έχω αξιωθεί να διαβάσω, εξιστορεί από την πλευρά ενός υψηλόβαθμου αστυνομικού την αναζήτηση του ιδρυτή μίας τρομοκρατικής οργάνωσης (ουσιαστικά αναφέρεται στον Abimael Guzmán και το el sendero luminoso στο Περού).
Πού: London Film Festival, Malkovich να απαντάει μετά την προβολή στην πιο ηλίθια και-καλά-προβοκατόρικη ερώτηση κοινού που έχω ακούσει ποτέ: do u imagine all communists as ugly, full of pimples and wearing old woollen vests? Πληρωμένη απάντηση: Sometimes I do, sometimes I don't. it depends on the day really.

4.


Leaving Las Vegas, 1995, Mike Figgis
(αν και δεν την έχω ξαναδεί έκτοτε) όταν ο Cage έκανε ακόμα ταινίες της προκοπής. Από τα καλύτερα σάουντρακ ποτέ, το cd ήταν το πρώτο μου δώρο στον μεγάλο μου έρωτα.
Πού: Άνεσις, στην πλατεία δημαρχείου στον Πειραιά με την Κ., 1^ο έτος πανεπιστημίου, να γελάμε με τις καλοβαλμένες κυρίες μπροστά μας που την έκαναν τσουπ-τσουπ σαν σουσουράδες κάπου στο 15ο λεπτό όταν η Sera/ Elisabeth Shue μιλάει στον ψυχαναλυτή της για κάποιον πελάτη που έχυσε στο πρόσωπό της, μολονότι τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα είχαμε σοκαριστεί εξίσου.

5.




L' Atalante, 1934, Jean Vigo
Λίγο πολύ για τα πάντα: living on a barge γεμάτο γάτες, ρομαντισμός, η πόλη ως πειρασμός, το περίεργο πλήρωμα … ήμουν σίγουρη πως αυτή την ταινία θα την ερωτευόταν κάποιος που είχα ερωτευτεί εγώ, του την έβαλα την πέμπτη μέρα που τον έβλεπα, τον πήρε ο ύπνος στα 20 λεπτά, από εκεί και μόνο θα έπρεπε να είχα προβλέψει το άδοξο μας τέλος. (υπέρ του δέοντος ρομαντική; μπα… απλώς χαζογκόμενα :-)
Πού: στο Renoir Cinema, μόνη μου, μεσημέρι, κοπάνα από τη δουλειά

6.


Το κορίτσι με τα μαύρα, 1956, Μιχάλης Κακογιάννης
ωραία ιστορία, εξαιρετικοί δεύτεροι χαρακτήρες (Ζαφειρίου, Φούντας, Περγιάλης) το αγαπημένο μου νησί σε άσπρο μαύρο.
Πού: τηλεόραση και βίντεο χιλιάδες φορές.

7.


Εντάξει, ξεφτίλα και ultra-cheesy αλλά πρόκειται για μια ταινία που πρωτοείδα στο δημοτικό, ξαναείδα 1000δες φορές και που ακόμα και τώρα, σχεδόν 15 χρόνια μετά, ξέρω ακόμα απέξω: Dead Poets Society, 1989, Peter Weir, από τους πιο underrated σκηνοθέτες της γενιάς του κατά τη γνώμη μου, η αιτία να αγοράσω μερικά βιβλία που ουσιαστικά διάβασα αρκετά χρόνια μετά (Thoreau, Whitman). Βλακωδώς θα βάλω τα λεφτά στον Robert Sean Leonard και όχι στον Ethan Hawke όπως θα έπρεπε. Συγχωρώ τον εαυτό μου λόγω ηλικίας.
Πού: στο υπόγειο Αττικόν απέναντι από το δημοτικό θέατρο Πειραιά, με την "κολλητή" μου, τη Ζωή, και να μας συνοδεύει η μητέρα μου. Όλη εκείνη τη χρονιά, της έκτης δημοτικού, οι μαμάδες μας μας πήγαιναν σινεμά εναλλάξ, θυμάμαι τη δική μου να αισθάνεται physically nauseous σε μία ταινία που είδαμε λίγο μετά, το Born on the 4^th of July! χαχά!

7 1/2


το short του Sean Penn με τον Ernest Borgnine στο 11'09''01 - September 11, τη σπονδυλωτή, ας πούμε, ταινία με τα 11 shorts 9 λεπτών διαφόρων σκηνοθετών για το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Απλώς ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ… άντε και αυτό του Iñárritu στην ίδια ταινία.
Πού: πώς λέγεται εκείνο το μικρό ανεξάρτητο σινεμά, off Shaftesbury, κοντά στο Trocadero; το πρώτο μου χιόνι στο Λονδίνο.


Τέλος, θα έπρεπε στη λίστα μου να υπάρχει οπωσδήποτε μια ταινία με τον sexiest ugly man alive, Steve Buscemi (Trees Lounge; Ghost World;). Ο Buscemi με οδηγεί νοερά στους αδερφούς Κοέν (The big Lebowski ίσως;) και αυτοί στον Τορτούρο και ο Τορτούρο στο Quizz Show, και τον Bob Redford, οπωσδήποτε μια ταινία με αυτόν (Electric Horseman, Three days of the Condor, Sundance kid) ή από αυτόν (A river runs through it, Ordinary people). Τέλος, on peculiar looking, talented men: Mathieu Kassovitz και Métisse, ωραία ανατρεπτική κωμωδία, στο 1993 πολύ πιο insightful για τη ζωή στα προάστια του Παρισιού από οτιδήποτε άλλο έχω δει.


(διάολε, ούτε μία ταινία γυναίκας δημιουργού!)


πάω να ακούσω το OST του Leaving Las Vegas.
Για παρέα θα ανέβαζα από το soundtrack το Come rain, come shine από τον Don Henley. Κάποιος είπε Ray Charles, τελικά ανεβάζω την καλύτερη -από αυτές που γνωρίζω- εκτέλεση. by a very dear, beloved, beloved voice...

είναι αργά πλέον για προσκλήσεις αλλά θα ήθελα να κάνει τη λίστα του και ο NIckD, the human version of a better, extended IMDb. :-)