story overdue

Ποτέ δεν κατάλαβα το hype γύρω από τους Franz Ferdinand. Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα και άμα ξανακούσω σε ελληνικά ΜΜΕ για τον γκρήκ σίνγκερ – γκήταριστ Alex Capranos ίσως να βάλω και τις φωνες! Θα έλεγα μάλιστα πως με εκνευρίζουν εξίσου με το Ruby των Kaiser Chiefs που ο xfm το βάζει ανά 15λεπτο. Και αυτή είναι μια βαριά προσβολή. Βέβαια το θέμα παρόμοιων αγγλικών γκρουπ και της προβολής τους είναι επουσιώδες.[1] Η ουσία είναι πως σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του χειμώνα, του πιο άνυδρου εδώ και αιώνες χειμώνα της πόλης που ζω. Συνάμα αυτή η τελευταία βδομάδα του χειμώνα ήταν και η πιο κρύα του χρόνου. Ένας περίεργος τρόπος να καλωσορίζεις την άνοιξη. Σκεφτόμουν πάλι το πρωί τι θα απογίνουν όλα αυτά τα πάρκα με τον τρελό μας καιρό. Η σκέψη με οδήγησε στο μπαλκόνι και τα ξεχασμένα ζουμπούλια, βαθύ μπλε και με δυνατή μυρωδιά είχαν αρχίσει να μαυρίζουν από τον πάγο. Τα έφερα μέσα κακιώνοντας με για την αφηρημάδα μου, τα έβαλα πάνω στον καταψύκτη να έχουν θέα έξω από το παράθυρο της κουζίνας, οπού και εκεί βέβαια θα πεθάνουν αλλά τουλάχιστον με κάποια αξιοπρέπεια…

Αναρωτιέμαι πόσο πιο υγρή θα είναι η άνοιξη. Όχι από συναισθήματα, γιατί εκεί από υγρασία είμαστε πλήρεις. Δεν προλαβαίνουμε τους κουβάδες. Αναρωτιέμαι ακόμα αν όντως σηματοδοτήσει το τέλος εποχής, αρχή μιας νέας που μόλις τώρα καταλαβαίνω ότι τόσο καιρό υποσυνείδητα ονειρεύομαι. Να δω τον εαυτό μου να μεγαλώνει και να παίρνει στα χέρια του αποφασιστικά θέματα που εκκρεμούν εδώ και καιρό. Να μεγαλώνω. Σε τυχαίο μάλλον συγχρονισμό εδώ και λίγες μέρες δύο από τους φρονιμίτες μου είναι πάλι σε εξέγερση. Χρόνια τώρα μια βδομάδα κάθε χρόνο κάποιοι από τους φρονιμίτες πρήζονται, μου ανεβάζουν πυρετό και λίγο μετά ξεχνιούνται, πάνε να παίξουν αλλού, το αγγεία αρχίζουν να αιματώνονται πάλι κανονικά. Σε μία από αυτές τις εξεγέρσεις έβγαλα μια ακτινογραφία, «βγαίνουν ίσια» με διαβεβαίωσε ο γιατρός, «δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, θέλουν τον καιρό τους». Αναρωτιέμαι πόσο καιρό να θέλουν/ω ακόμα.

Η δυσφορία που μου προκαλούν οι φρονιμίτες μου θυμίζει το μοναδικό μου σφράγισμα κάπου στο δημοτικό. Χαλασμένο δόντι και εγώ σε διακοπές, να μην ξέρουν τι να με κάνουν και μια μεγάλη γυναίκα (θεία, γιαγιά;) να μου δίνει να μασήσω γαρύφαλλο μπαχάρι. Ή μήπως να κάνω γαργάρα με ούζο το οποίο κατά λάθος κατάπια και για αυτό δεν θυμάμαι αν αυτά συνέβησαν σε μένα ή κάποιον άλλο; Χμ…δεν ξέρω.

θυμάμαι πάντως μια αρωματική πικρία στο στόμα να μουδιάζει τα ούλα και εγώ να χαμογελώ χαζά.

---

[1] αλλά με βοήθησε να ξεμπερδέψω με δύο από τις πέντε λέξεις της Ιφιμέδειας, η πρόσκληση της οποίας περιελάμβανε τις εξής:

Franz Ferdinand, επουσιώδες, πικρία, γαρύφαλλο, άνυδρος.