it never rains (wk 13)

Μία τρελή εβδομάδα, λίγος ύπνος, ακόμα λιγότερο σπίτι, ό,τι έχει συμβεί σαν αποσπασματικές εικόνες της ζωής ενός άλλου. 58 Μ κείμενο, περί τις 300,000 λέξεις που διαβάζω ξανά και ξανά και παραλείψεις αναδύονται σε κάθε ανάγνωση. απογοήτευση που δε βοηθάει τα μαύρα πρωινά μέσα στην εβδομάδα, μαύρα σαν να ήρθε η συντέλεια, από σήμερα όμως ήλιος, σκόνη παντού, στο σπίτι οικοδομή και νέος κήπος, στη δουλειά κατεδάφιση, οι εργάτες να σφυρίζουν πονηρά και εδώ και εκεί, συνεννοημένοι είναι; ένας τύπος μέσα στη βροχή κινείται στη Μόρτιμερ με segway, αυθόρμητη αντίδραση "θέλω και εγώ", μήπως να έπαιρνα το ποδήλατο τελικά; βιβλιοθήκη πηγαινέλα, χωρίς στάση για καφέ καθότι το πορτοφόλι σε λάθος τσάντα, οπότε ίνσταντ καπουτσίνο στο γραφείο, μπλιαχ. marylebone, ευεργετικό το πρωινό περπάτημα μέσα στην βροχή, ουρές έξω από την κινέζικη πρεσβεία, όλοι νυσταγμένοι, μερικοί με μούρες μέχρι το πάτωμα, απέναντι καθιστική διαμαρτυρία οι falun gong. η ο. ψάχνει για δουλειά, το άγχος στο σπίτι μπορείς σχεδόν να το αναπνεύσεις, ο ε. πέφτει με τη μηχανή, με ενοχλεί που δεν μπορώ να βοηθήσω, ελπίζω οι διακοπές να τους κάνουν καλό.

μεσημεριανό στη wardour, στο γραφείο, όρθια ή καθόλου. πλέον ούτε να παραγγείλω δεν μπορώ στα γαλλικά, τι θα κάνω για αυτό; τα βράδια περνάν εξίσου σύντομα, μία καλή ιδέα και καλή σκηνική δουλειά αλλά δυστυχώς κακή παράσταση, ένα οκ έργο και ένα πολύ καλό. Στην έξοδο του ICA, μια γλυκιά κοπέλα από το radio 1 ρωτάει πώς μας φάνηκε η ταινία, ακούω τον ν. να την αναλύει συνοπτικά και εύστοχα, κάτι λέει για εμανσιπέησιον και τον κάνω χάζι, πώς άλλαξαν οι ρόλοι; Μαζί με το μίνι ντισκ της παρατηρώ στο πέτο της φορά μία κονκάρδα, Joan as policewoman αναρωτιέμαι τι να’ ναι αυτό, το επόμενο βράδυ με περιμένει ένα σιντί στο ταχυδρομείο με όλο της το άλμπουμ. μου αρέσει αυτή η σύμπτωση. (universe, I now want a million dollars). Τα καλύτερα δώρα είναι τα μεθεόρτια, αυτό ήταν το τρίτο σιντί που έλαβα μέσω ταχυδρομείου για τα γενέθλια μου αυτή την εβδομάδα, τα πρώτα δύο μεγάλη ευχάριστη έκπληξη, το τρίτο, το handmade που το περίμενα, να ξεκινάει με αυτό, how appropriate, huh?. Παρασκευή βράδυ λουκούλλειο τσάμπα δείπνο – δώρο γενεθλίων κι αυτό, 8ημερο εορταστικών εκδηλώσεων το καταντήσαμε αλλά γουστάρω, στο Kilburn με την Α., ο σερβιτόρος της κολλάει, τη ρωτάει αν τον θέλει για επιδόρπιο, αυτή δεν ακούει καλά και με την αγγλική της ευγένεια του λέει πως μάλλον ναι, θα του πει αργότερα. μόλις καταλαβαίνει τι ακριβώς έγινε, κοκκινίζει και καρφώνει τα μάτια στο τραπεζομάντιλο κάθε φορά που εκείνος περνάει από δίπλα μας. είναι σαν να τρώω με μια 12χρονη, έχει τόση πλάκα.

γλυκό εννοείται πως μετά από αυτό δε τρώμε αλλά πίνουμε καφέ που με κρατά ξύπνια ως τις 4, ακούω όλα τα καινούρια μου σιντί ξανά και ξανά και καταλαβαίνω πως οι στιγμιαίες μαυρίλες με κάνουν συχνά να ξεχνάω πως στο παρόν είμαι πραγματικά τόσο τυχερή. θενξ