B'day

Μια μέρα που θα ήταν λάθος να πάω στη δουλειά, σύμφωνα με τον John. "It would be wrong to work on your birthday". Η σχέση μας περνάει δύσκολες στιγμές τελευταία, σα γάτες με τα νύχια έξω, εγώ κυρίως σε άμυνα, αλλά για κάτι τέτοια που κάνει και λέει τον αγαπώ.

Σύντομη μέρα αλλά με σημαντική σοδειά: έμαθα τρία τραγούδια που μου άρεσαν πολύ. Αυτό, αυτό και αυτό:
Αν ποτέ καταφέρω να κατεβάσω και το άλμπουμ των Wolf Parade ίσως να γίνουν και αγαπημένοι μου.

Είδα επιπλέον μια καλή ταινία, το A Guide to Recognizing Your Saints. Του έβαλα 8 στο imdb. Πόσο μου αρέσει ο R Downey Jr;

Το βράδυ πήγα στο πάρτυ. Στην αρχή είχα λίγα νεύρα: βρήκα κίνηση στο δρόμο οπότε άργησα στο ίδιο μου το πάρτυ, είδα τραπέζια reserved ενώ μου είχαν πει πως δεν κάνουν κρατήσεις τις παρασκευές, το μπαρ δε δεχόταν πιστωτικές αλλά ούτε άνοιγε tab οπότε για κάθε ποτό έπρεπε να πηγαινοέρχεσαι και να πληρώνεις ξεχωριστά… για λίγο αισθάνθηκα: nag nag nag. Αλλά κατά βάθος ήξερα τον πραγματικό λόγο του εκνευρισμού μου. Κάποιος που θα ήθελα να με είχε θυμηθεί, με ξέχασε. Και ήξερα εκ των προτέρων πως θα γίνει αυτό. Κατά κάποιο τρόπο, με το θυμό τιμωρούσα τον εαυτό μου που είχε δίκιο. Συνειδητοποιώντας το, ένιωσα αμέσως καλύτερα. Μετά από λίγο το είχα εντελώς ξεχάσει, περιτριγυρισμένη από οικεία πρόσωπα, ένιωθα ευγνώμων για την μουσική. Ένα καταπληκτικό dj set με το αστείο όνομα I’m with stupid (όχι, κανείς μας δεν το πήρε προσωπικά), έπαιξε από Dev. Banhart έως Kate Bush, μέχρι και το πλέον αγαπημένο μου τραγούδι από τα 90s που πέρυσι τέτοια έποχη είχα χαλάσει τον κόσμο προκειμένου να το βρω και να το βάλω στην playlist του πάρτυ μου. Όλοι φαίνεται να πέρασαν καλά, σίγουρα χόρεψαν, τα δώρα μου ήταν ένα και ένα και όταν πια αργά μέσα στη νύχτα είχα μείνει με τα λίγα μέλη της δεύτερης μου πια οικογένειας, it all felt right. Σε αυτό το κλίμα έκανα δύο ακόμα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει ποτέ και που με έφεραν κοντύτερα στο να αποκτήσω british citizenship.

Μετά τον αντίστοιχο "πατσά" (δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν εστιατόρια στην China Town ανοιχτά τόσο αργά…) πήραμε ένα ταξί όπου όλοι σε ημιμέθη αποφασίσαμε να ξεσκονίσουμε τα γαλλικά μας (mais les grecs sont vraiment des connards, hein?). Ο οδηγός από το Côte d’Ivoire έκανε ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τη ζωή στη Γαλλία που μετά από λίγο έπαψα να παρακολουθώ. Κοίταγα αντ’ αυτού τα φώτα από το παράθυρο του πίσω καθίσματος και σκεφτόμουν πως δεν μπορεί, there must be something for me just around the corner. H επόμενη στροφή όμως δεν έκρυβε εκπλήξεις. Μόνο κάτι δημοτικά έργα και μια λακκούβα που δεν την είδα και με τράνταξε πολύ.

Σίγουρα θα είναι σε μία από τις επόμενες.