Χαμένη στο διαδίκτυο (wk 16)

Family Life

- Parental

Μετά από 12 μέρες οι γονείς μου φεύγουν. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς προσδοκίες είχα πριν έρθουν, μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να τους αποδείξω πως ζω καλά, πως μπορώ να φροντίζω όχι μόνο εμένα αλλά και αυτούς και πως δεν είμαι πλέον η μικρή ξεμυαλισμένη της οικογένειας. Τελικά όλα αυτά εξατμίστηκαν σε 12 μέρες περπατήματος στη λιακάδα κι εκδρομών, με πολύ ελεύθερο χρόνο για εσωτερικό μονόλογο και αστείους διαλόγους μαζί τους. Στο Hyde Park νοικιάζουμε deckchairs όπως στις ελληνικές παραλίες και αράζουμε 4 ώρες με βιβλίο, εφημερίδες, χυμούς. Οι γονείς μου μαυρίζουν, εγώ παθαίνω ηλίαση.

Τελικά, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως έχουν τόσο ζεν ρυθμούς. Πώς θα μπορούσα άλλωστε μιας και η τελευταία φορά που περάσαμε τόσο χρόνο μαζί ήταν κάπου στο γυμνάσιο. Όταν μια μέρα σχολιάζω πόσο ήρεμα είναι να τρώμε πρωινό μαζί (υπό ΚΣ δεν τρώω ποτέ πρωινό, ούτε καν κάθομαι για να πιω τον πρωινό καφέ) ο πατέρας μου δεν χάνει την ευκαιρία να σχολιάσει / γκρινιάξει εύστοχα: “γιατί κάθεσαι και ποτέ σπίτι σου όταν είσαι Αθήνα;”
Σωστό.

Μου μεταδίδουν αυτή την ηρεμία και με κάνουν να γελώ με τις παραξενιές τους. Ο πατέρας μου πχ. αρνείται να ζήσει στην ώρα Γκρήνουιτς, δεν αλλάζει το ρολόι του με αποτέλεσμα στις 10μμ να ανακοινώνει πως είναι κουρασμένος γιατί έχει πάει μεσάνυχτα και πότε θα προλάβουμε το μουσείο αφού είναι 8 (είναι 6).

Η δε μητέρα μου φαίνεται πως μεγαλώνοντας, με το που μπαίνει σε αεροπλάνο κάνει switch αυτόματα στη γλώσσα της παιδικής της ηλικίας: στην κουζίνα μου το δενδρολίβανο είναι αριζμαρί, το καλαμπόκι λάζαρος και ένα σωρό νέες λέξεις που εμπλουτίζουν εις το εξής το φτωχό μου κρητικό λεξιλόγιο.

Σε ένα πράγμα πάντως φαίνεται να συμφωνούν: στην ώρα που περνάω μπροστά στον υπολογιστή. Νομίζουν πως το παρακάνω (και πού να ήξεραν τι επακολούθησε αφού έφυγαν) και δε μασάνε στα αστεία μου:

- Mα βρε μαμά, δεν καταλαβαίνεις, το λαπτοπ μου κράταγε συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Πώς να το εγκαταλείψω τώρα; Δεν είναι σωστό.
- Ε, καλά τι να σου πω; πάρε αγκαλιά τον ερωτά σου, τόσο δραστήρια και να χαζεύεις έτσι. Πάντως, να το ξέρεις, μία στην Πάτρα που είχε την ίδια μονομανία χάθηκε.
-Τι εννοείς χάθηκε;
-Χάθηκε, πώς το λένε, εξαφανίστηκε.
-Πού χάθηκε, βρε μάνα;
-Χάθηκε. Στο διαδίκτυο.

Μάλιστα. Η εικόνα της Sandra Bullock περνάει γοργά μπροστά από τα μάτια μου και αποφασίζω να το αφήσω εκεί.

-Marital

Την επόμενη το βράδυ παίρνω μια γεύση του πώς ίσως θα ήταν να είσαι σύζυγος και νοικοκυρά στη δεκαετία του 50. Εγώ στην κουζίνα, ο Ε. στον καναπέ με τα πόδια στο τραπέζι. Διάλογος:

-Hey M, nice flowers, are they yours?
-Nice, huh? My mum bought them
-Yes, lovely, could u please move them out of the fucking way? They are blocking the tv.

:-)

Την Τρίτη επίσης βγαίνουμε έξω για να δώσουμε κουράγιο σε εκείνη που χάνει τη δουλειά της. Την Πέμπτη ξαναπίνουμε για να γιορτάσουμε τη νέα δουλειά. Εντάξει, είναι σίγουρο πως με αυτή τη μέθοδο αντιμετώπισης των καταστάσεων δε θα πάμε πολύ μακριά. Ίσως μέχρι τους ΑΑ.

Life at Work

Στη δουλειά συνεχίζεται το χάος των τελευταίων προθεσμιών. Μέσα στο γενικό πανικό και σαν να είναι όλοι συνεννοημένοι έρχονται στο γραφείο μου για τα πλέον άσχετα, ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του. Η Κ., η άεργη του ορόφου που ψάχνεται πάντα για κουβεντούλα και την οποία αποφεύγω επιμελώς, ειδικά αυτές τις μέρες, "σκάει" στην πόρτα προτού προλάβω να πάρω το πολύ απασχολημένο μου ύφος. Πριν καν ρωτήσω τι νέα, έχει αρχίσει:

-I looked myself up on google and I am an origamist in LA.

(το origamist με αιφνιδιάζει και με αποσπά, δεν προλαβαίνω να κόψω την κουβέντα εν τη γεννέσει της)

-Origamist? Is this really a job?
-Yes, exciting, huh? But my sister is a vet in Melbourne so I guess she beats me.

- Yes, but you live in LA, LA is cooler than Melbourne so there you go, απαντώ απορώντας από πού μου ήρθε αυτή η βλακεία. Ενώ έχω αρχίσει να τσαντίζομαι που συμμετέχω στη σουρεάλ συζήτηση και να την κοιτώ υποτιμητικά, ζηλεύοντας την στην ουσία που δεν έχει να κάνει τίποτα και χαζολογεί στο ιντερνετ, θυμάμαι πως και εγώ έχω ψάξει τον εαυτό μου στο google… ουκ ολίγες φορές:

-Hm, I am afraid I'm nothing in google.
-Oh, come on, Μ, this means that your name is unique!
-Pfff, it just comes to prove that Greeks aren’t good in bloody anything απαντώ και γελάω με το ίδιο μου το αστείο.

(χμ, θυμάμαι βέβαια πως με το βαφτιστικό μου ήμουν πριν κάποια χρόνια μια κολυμβήτρια, η οποία είχε τερματίσει 8^η, ούτε καν στην τετράδα, χάλια. Μήπως αλήθεια να έπιανα την κολύμβηση; αλλά πού; στο Covent Garden η πισίνα είναι ανοιχτή, δε λέει, ποιός να τρέχει στη Victoria, για τέτοια είμαστε; από τη μία χαζή σκέψη πηδάω στην άλλη και χωρίς να το καταλάβω η Κ. φεύγει, φαίνεται κατάφερα να αποκτήσω το απασχολημένο μου ύφος χωρίς καν να προσποιηθώ!)

Την Κυριακή βλεπουμε τους CSS, η Lovefoxxx είναι θεά, "τα σπάει" που λέει και ένας γνωστός, κάνει στην ψύχρα stage diving, η ασφάλεια του Astoria σε πανικό. Ωραία.

Το σπίτι και ο ύπνος δεν υφίστανται αυτή την 16^η εβδομάδα του χρόνου. Τη θέση τους έχει πάρει όμως ένα πολύ γλυκό soundtrack, το soundtrack αυτής της εβδομάδας, ίσως και του μήνα και αυτό είναι: