πριν ένα μήνα

Την επόμενη του Δεκαπενταύγουστου, μετά την έντονη λογομαχία με τον Κ όπου και οι δύο είχαμε το απόλυτο δίκιο και κανείς δεν το παραχωρούσε στον άλλο για μια στιγμή, γύρισα στο σπίτι κατάκοπη. Στο δρόμο, έχασα δύο φορές τον προσανατολισμό μου, ήμουν πραγματικά πελαγωμένη, αφού δεν στούκαρα το αμάξι πουθενά, ειδικά το πρώτο πεντάλεπτο, θεωρώ εαυτή τυχερή. Ξάπλωσα στις 5 το πρωί, έντονα προβληματισμένη για το τι μέλλει γενέσθαι. Δάγκωσα τα χείλη μου από μέσα για αρκετή ώρα σκεπτόμενη τι άλλο απομένει να κάνω, χάιδεψα το πηγούνι μου όπως κάνουν οι σοφοί και σε ανύποπτη στιγμή με πήρε ο ύπνος.

Ένα από τα όνειρα μου, το τελευταίο μάλλον, έδειχνε πως ένας πρώην αποδεικνυόταν τελικά δολοφόνος γυναικών. Γελάω που το σκέφτομαι. Τον αγαπούσα πολύ ό,τι κι αν έγινε. Άσε που ποτέ δεν έχω ονειρευτεί κάτι παρόμοιο.

Το όνειρο δεν είχε τίποτα φρικιαστικό και ας υποτίθεται πως ο ex τις κομμάτιαζε α λα Φραντζή. Είχε ατμόσφαιρα αστυνομικού, τίποτα grand guignol, εγώ απλώς το πληροφορούμουν και έμενα ενεή. Μένω και στον ξύπνιο μου άναυδη με το τι με έβαλε να ονειρευτώ το υποσυνείδητό μου. Ο Σ, ο ex, είχε διάφορα αλλά σίγουρα όχι τα φόντα για τεμαχισμούς. Για μήνες αφού τον γνώρισα αλλά και αφού χωρίσαμε προσπαθούσα να εξηγήσω μέσα μου τι στα κομμάτια συνέβαινε και κάθε φορά κατέληγα κάπου αλλά την εξήγηση την αισθανόμουν λειψή. Ένα χρόνο και κάτι μετά τη γνωριμία μας, λίγες μέρες πριν από αυτό το όνειρο, ενώ διακόπευα στη Σίφνο και διάβαζα το Rien ne vas plus της Καραπάνου, κάτι έκανε κλικ.

Απλώς δεν κατάλαβα. Δεν τον κατάλαβα. Nothing to worry or to be really sad about. Ακόμα μία φορά που δεν υπάρχει τίποτα να εξηγήσει κανείς. Now I could let him go.

Το κλικ έγινε ενώ διάβαζα το παρακάτω.

....................................

Ο Αλκιβιάδης ήταν κτηνίατρος. Παράξενο, γιατί δεν αγαπούσε τα ζώα. Δεν τα χάιδευε ποτέ. Τους δικούς μου σκύλους, δεν τους είχε χαϊδέψει ούτε μία φορά.

Αλλά όταν τους έκανε εγχείρηση, τους φερότανε με απέραντη τρυφερότητα. Ήταν εκπληκτικός χειρούργος. Κι εκεί, στο ιατρείο του, έβλεπα μία μεγάλη αγάπη στα μάτια του, όταν ένα ζώο ξυπνούσε μετά τη νάρκωση, και είχε γλιτώσει το θάνατο.

Έτσι πάντα με κοιτούσε κι εμένα, μόλις είχαμε κάνει έρωτα.

Κι εμένα, όπως τα ζώα, δεν με άγγιζε ποτέ όταν δεν ήμασταν στο κρεβάτι. Είχα συνδέσει, με μεγάλη τρυφερότητα, το κρεβάτι μας με το τραπέζι του χειρουργείου.

Τον Αλκιβιάδη, δεν τον κατάλαβα ποτέ, μέχρι το τέλος. Ούτε το τέλος κατάλαβα. Αλλά τον λάτρευα. Έμοιαζα με το σκυλί που το πάνε επίσκεψη στον κτηνίατρο, και που λατρεύει και φοβάται συγχρόνως τον γιατρό του.

Τώρα, κοιτώντας πίσω, βλέπω πως η αγάπη μου για τον Αλκιβιάδη, στην αρχή, έμοιαζε πολύ με την αγάπη ενός φοβισμένου ζώου που περιμένει στον προθάλαμο ενός κτηνίατρου.

Ο Αλκιβιάδης έκανε στο ιατρείο του μία πολύ επιτυχημένη επέμβαση στο γάτο του τον Καίσαρα. Για να μην του ξύνει ο γάτος του τις πολυθρόνες του ξερίζωσε όλα του τα νύχια. Σαν κι εμένα, ο Καίσαρας ήταν ευτυχισμένος, γιατί αγαπούσε τον Αλκιβιάδη. Το μόνο που με τρόμαζε, ήταν: Αν τόσκαγε ποτέ ο γάτος από το σπίτι, με τί νύχια θα μπορούσε να αμυνθεί στο δρόμο, αν συναντούσε άλλο γάτο; Άφησα τα δικά μου νύχια να μεγαλώσουν.