animula vagula blandula

Les dieux n'étant plus, et le Christ n'étant pas encore, il y a eu, de Cicéron à Marc Aurèle, un moment unique où l'homme seul a été.

Για τα ΜΜΕ εδώ, αυτές είναι οι μέρες του Αδριανού. Εν όψει της έκθεσης στο Βρετανικό μουσείο που ανοίγει την Πέμπτη, δε διαβάζεις τίποτα άλλο (αναρωτιέμαι αν θα γίνει το ίδιο και με το Βυζάντιο όταν ανοίξει η μεγάλη έκθεση στο RA τον Οκτώβρη). Την έκθεση θα ανοίξει ο Boris, οι εφημερίδες γράφουν σχεδόν κάθε μέρα, σχετικό ντοκυμανταίρ του BBC παρακολουθείται από 2.2 εκατομμύρια τηλεθεατές, η ζωή του γίνεται ταινία από τον John Boorman (πρωταγωνιστής ο Banderas – no comment ). Πολλά γράφονται, άλλα γνωστά (a substantial part of the museum's collection of Roman sculpture came from what is known as Hadrian's "villa" at Tivoli), άλλα μη (his bronze bust was fished from Thames, near London bridge in 1834), άλλα αδιάφορα έως εκνευριστικά (there really are significant overlaps between the Hadrianic empire and our own experience of military conflict and geopolitics - call me Iraq).

Από όλα, πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση μου φάνηκε αυτή της Mary Beard η οποία προσπαθεί να ανακαλύψει γιατί ο Αδριανός είναι τόσο “μοντέρνος”, τόσο οικείος για το ευρύ κοινό. Δεν απαντά και πολύ πειστικά και γενικότερα το άρθρο της βρίθει γενικεύσεων αλλά μου φαίνεται πως έχει δίκιο να διακρίνει μία άνιση δυσκολία στο να κατανοήσουμε το Νέρωνα ή τον Αύγουστο σε αντίθεση με τον Αδριανό ενώ τα βιογραφικά στοιχεία που σώζονται είναι λίγο πολύ για όλους τα ίδια. Καταλήγει πως ένας από τους κύριους λόγους είναι πως ο Αδριανός είναι «παρών»: από τις προτομές και τα αγάλματα ως τα δημόσια του κτίρια, το Hadrian’s wall στην Αγγλία, η Πύλη του στην Αθήνα. Αξιόπιστα ή μη, τα βιογραφικά έφτιαξαν ένα αδιάσειστο προφίλ, αυτό του ακριβοδίκαιου, προβληματισμένου, ευαίσθητου ηγέτη. Η έκδοση το 1951 των Mémoires d'Hadrien της Yourcenar , “where she presents the emperor as a troubled and intimate friend, in much the same way as Robert Graves made the emperor Claudius a rather jolly great-uncle”, ενισχύουν την γενική εντύπωση. Ο Αδριανός είναι l'homme seul qui a été της αρχής αυτού του κειμένου, μία πρόταση που η Yourcenar δανείζεται από την αλληλογραφία του Flaubert και ακολουθεί σε όλη της την ενασχόληση μαζί του.

Κάτι παρόμοιο μου είπε και ο Δ., ο ειδικός μου σε αυτά, σε μία σύντομη συζήτηση που είχαμε το πρωί. "Well, Hadrian got good press" μου απάντησε προτού επιστρέψει στο γράψιμο του. Οπότε ο Νέρων είναι μεγαλομανές αρπακτικό ενώ ο Αδριανός συλλέκτης και εραστής της τέχνης. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις του πρώτου αποτελούν μέρος της γενικής διαφθοράς της εποχής, ενώ ο δεύτερος θρηνεί το χαμό του μοναδικού του έρωτα. Και αν υπήρξε feeble capitulator για τους Victorians, παραμένει γενικότερα ένας clear-thinking military strategist. Βέβαια όλα αυτά έχουν κάποια βάση αλλά έχουν ενδιαφέρον οι ρόλοι που αποδίδει η ιστορική αφήγηση.

Πάντα είχα στο πρόγραμμα να διαβάσω το Mémoires d'Hadrien και μάλλον το ήθελα τόσο που προχθές για λίγο νόμισα ότι το είχα κάνει αλλά όσο και αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να το φέρω στη μνήμη μου. Την Κυριακή περπατώντας στο Soho μπήκα στο Grant and Cutler, το μόνο αμιγώς ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο του κέντρου. Όσο ο φωτισμός στα σουπερμάρκετ γίνεται εντονότερος τόσο φαίνεται να σκοτεινιάζει αυτό το βιβλιοπωλείο. Με εκπλήσσει ευχάριστα όταν έχει πελάτες (χθες, είμαστε 3) και που δεν έχει κλείσει ακόμα. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με έναν Ισπανό φίλο που δούλευε εκεί για 2 περίπου χρόνια, το προσωπικό αλλά και πολλοί από τους πελάτες το κατακλέβουν. Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω μία προσωπική γεύση όταν μου ζητήθηκε να πληρώσω 4 λίρες για μια κινέζικη γραμματική των 30 λιρών. Ο φίλος μου ήταν στο ταμείο, μου έκανε νόημα να σκάσω όταν είδε ότι θα αντιδρούσα. Από την ντροπή μου δεν επέστρεψα για 4 μήνες. Την Κυριακή χαζεύοντας στα γαλλικά bande dessinée βρήκα αυτό.

Ένιωσα μία ανακούφιση, υπάρχει πλέον ελπίδα να τελειώσω τους 6 τόμους που μου απομένουν. Βρήκα επίσης στα dvd το Από την Άκρη της Πόλης του Γιάνναρη. 17 λίρες. Αναρωτιέμαι ποιος θα βρεθεί να το βουτήξει αυτό.