coming full circle

*

η μπλογκοζωή που μας πέταξε στου δρόμου την άκρη συνεχίζεται μερικώς εδώ

http://tongue-in-cheek.tumblr.com/

με τρόμο συνειδητοποιώ πως το ελληνικό πι-σί μου διαβάζει τη νέα σελίδα κανονικά μόνο με firefox. ας είναι.

εις το επανιδείν.

* ο Κόρτο είναι βέβαια του Hugo Pratt αλλά τα συγκεκριμένα καρέ προέρχονται από το οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης του Περί Φιλίας του Giorgio Agamben που με πολλή αγάπη ετοίμασε και διέθεσε δωρεάν το χειμώνα του 2005 ο Παναγιώτης Καλαμαράς της Ελευθεριακής Κουλτούρας αφιερώνοντάς το στους φίλους του.

ignore-moi, which means ignore me, which always means the opposite

Aκούγοντας τη Mélanie Pain χθες (‘πέην στην Αγγλία’), σαφέστατα την πιο ενδιαφέρουσα παρουσία στην κατα τ'άλλα επιδερμική συναυλία των Nouvelle Vague, σκεφτόμουν πως μερικές φορές όταν ακούς νέα γαλλική μουσική είναι σαν να ακούς το ίδιο τραγούδι σε λούπα:
κατά βάση κιθάρα, γλυκές, νιαουριστές φωνές, στίχοι συμπαθείς για χωρισμούς με κατανόηση αλλά με πίκρα κατά βάθος, ερμηνεύτρια μια έξυπνη, ανεξάρτητη, γλυκιά κοπέλα που ίσως να κρύβει μέσα της φωτιά (στη θέση της Mélanie βάλτε την Carla Bruni προ Σαρκοζύ, την Camille, τη Charlotte Gainsbourg και είμαστε ακόμα στο γράμμα C). Παρόλα αυτά μου άρεσε, είχε κάτι.

Όταν και το δεύτερο κομμάτι ήταν στο ίδιο μήκος κύματος (δες αποκάτω) η Δ. σχολίασε πως ήλπιζε να πει και κανένα νορμάλ κομμάτι, αμάν πια με τους χωρισμούς και τους πρώην. Εγώ σχολίασα πως οι στίχοι μοιάζουν με το τελευταίο μου τσιγάρο, θέλω μαζί σου να φουμάρω. Νομίζω αυτό το κομμάτι του Χιώτη περιέχει μία παγκόσμια αλήθεια, όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει.

Στην επιστροφή, της έλεγα πως κάποιος γνωστός ανακάλυψε έναν τύπο στο youtube που ανεβάζει ολόκληρες ταινίες απο εκδόσεις της Criterion. Προχτές αποφάσισα να ξαναδώ το Le mépris αλλά μετά από λίγα λεπτά άλλαξα γνώμη και έβαλα να δω κάτι παρεμφερές, τον καινούριο Παπακαλιάτη. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα το λάπτοπ μου πέθανε και δεν επανήλθε. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Δε θα μάθω ποτέ.

Σήμερα είπα να ψάξω λίγο την Pain στο youtube, και να σου το mépris ξανά:

n-t.gr

μου αρέσει πολύ το καινούριο (;) site του εθνικού με τις φωτογραφίες του στο φόντο και ας
"παίζουν" λίγο άτσαλα οι καρτέλες με τις πληροφορίες. τώρα βέβαια μπορεί να μην είναι και τόσο καινούριο και να λέω βλακείες. εγώ μόλις το είδα πάντως και το ευχαριστήθηκα αλλά έμεινα με την όρεξη, πάλι δε θα προλάβω να δώ αυτό . μόνο τις εκλογές θα δούμε δλδ. πφφφφφ

μα κοίτα φώτος:





απίθανο

si quieres alguien que te achuche

Ένα από τα πιο διασκεδαστικά χαρακτηριστικά της ισπανικής γλώσσας είναι κατ’εμέ η ευκολία σχηματισμού σύνθετων λέξεων. Υπάρχουν αμέτρητες, απο τις απλές όπως quitamanchas και abrelatas, τις πιο περίεργες quemarropa (κατι που σου καίει τα ρούχα, άρα εξ επαφής) και calientalibros (αυτός που κρατά ζεστά τα βιβλία, ο βιβλιοφάγος) έως τις εντελώς ακατανόητες cuentarrevoluciones (στροφόμετρο!) και buscapiés (πυροτέχνημα). Για κάποιο λόγο όλες μου φαίνονται εξαιρετικά αστείες με αποκορύφωμα τις προσβλητικές: aguafiestas, comecocos, sabelotodo

Το καλοκαίρι ο Οσκαρ μας έμαθε ένα φρέσκο, το pagafantas. O Παγαφάντας είναι συνήθως το αγόρι το οποίο, ελπίζοντας να «ρίξει» κάποια, την ακολουθεί παντού, τις κάνει όλες τις χάρες, την κρατάει αγκαλιά, της προσφέρει τον ώμο του για να κλάψει εωσότου στο τέλος ανακαλύψει ότι αυτή κοιμάται με κάποιον άλλο ενώ τον ίδιο τον θεωρεί απλώς φίλο. Το αντίστοιχο στα ελληνικά θα ήταν μάλλον ο καληνυχτάκιας αν και δεν νομίζω να έχω ακούσει ποτέ κανέναν να το χρησιμοποιεί. Pagafantas λοιπόν γιατί απλούστατα το βράδυ του μαζί με το αντικείμενο του πόθου του τελειώνει όταν της πληρώσει το ποτό το οποίο - ως ένδειξη του πόσο ξενέρωτος είναι - είναι μία φάντα. Pagafantas

Από το σπίτι μας έστειλε και το σχετικό βίντεο για το οποίο γελούσαμε με τη Χ. για κανένα τέταρτο. Pagafantas σε group therapy.




Ψάχνοντας τα τόρρεντς σήμερα βρήκα και μια σχετική ταινία που μόλις βγήκε με τον ίδιο τίτλο. Η ταινία είναι βλακεία αλλά άμα τρέφεις συμπάθεια στα ισπανά, είναι 80 λεπτά που περνάν ευχάριστα. Χαζεύεις λίγο και το αναδομημένο Bilbao.

homecoming

βασανίζομαι

Ο τύπος του βασανίζομαι πρέπει να είναι ψηφοφόρος του σύριζα. Ή να ήταν όπως οι περισσότεροι φίλοι που άρχισαν τα γυριστά: δεν θα ψηφίσουν γιατί έχουν θυμώσει, γιατί πρέπει να τιμωρηθεί o ΣΥΝ, γιατί “τι λόγος υπάρχει αφού σε λίγο θα το διαλύσουν;” Εγώ παραμένω καλή Πολυάννα, επειδή σπάνια με ενδιαφέρει η μικροπολιτική, στο μυαλό μου υπάρχουν πάντα τα πιο ευφάνταστα σενάρια: τι και αν γινόταν ένα μαγικό, έπαιρναν 7%, το βούλωναν και ανασκουμπώνονταν να βρουν μία άκρη; Μετά παραγγέλνω γλαρόσουπα. Αυτή τη φορά πάντως προσπάθησα να μελετήσω ενδελεχώς και να βγάλω άκρη με τις ομάδες και τις πτέρυγες. Πέρα από τη στεναχώρια που γίνεται θυμός για αυτό που φαίνεται προσωπικό αλλά είναι πολιτικό και καθαρή βλακεία (η εσωκομματική διαμάχη), διαβάζοντας την προηγούμενη βδομάδα τη γεμάτη αγωνία ανακοίνωση της ΚΟΕ ένιωσα πως αν διαβάσω ακόμα μια φορά τη λέξη συνιστώσα θα αυτοπυρποληθώ. Θαρρώ πως το ίδιο αισθάνομαι για αυτή τη λέξη από το Λύκειο. Το πολυκλαδικό ήταν για μένα ένα καινούριο, χαοτικό σχολείο όπου μέσα σε 1000 παιδιά μπορούσες επιτέλους να περνάς σχετικά απαρατήρητος και δεδομένου ότι με την κατεύθυνση που θα ακολουθούσα την επόμενη χρονιά, στη δευτέρα λυκείου, δε θα έκανα καθόλου μαθηματικά, άρχισα με την Κ. στις ώρες των μαθηματικών τις κοπάνες (βέβαια εκείνη μετά έγινε λογίστρια αλλά τέλοσπαντων). Γεωμετρία και Άλγεβρα ήταν πάντα τις πρώτες ώρες οπότε βόλευε. Μία μέρα κατά τα τέλη Οκτωβρίου με φώναξε στο διάδρομο η μαθηματικός που τύχαινε να είναι και η υπεύθυνη του τμήματος η οποία πολύ γλυκά πήγε να με ρίξει στο φιλότιμο αναφέροντας τις απουσίες και τους γονείς μου. Η αλήθεια είναι πως πανικοβλήθηκα αλλά αντί να το βουλώσω και να δικαιολογηθώ πήγα να βγω από πάνω παίζοντάς το θιγμένη. Τι υπονοούσε; Για να απουσιάζω σαφώς και υπήρχε σοβαρός λόγος. Κάπως έτσι και με το ΣΥΡΙΖΑ, όλοι είναι θιγμένοι για την τιμή τους και εξανίστανται για το κόμμα αλλά κανείς δεν αποφασίζει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του and do the dirty job.

ησυχία

Στο Λονδίνο μ’αρέσει που στη γειτονιά μου δεν κινείται τίποτα μέχρι τις 11π.μ. τις Κυριακές. Σε μια γειτονιά που βρίθει από εκκολαπτόμενους dj οι μουσικές παίζουν βέβαια μέχρι αργά το βράδυ του Σαββάτου αλλά το επόμενο πρωί είναι απόλαυση. Καμιά φορά την ηρεμία σπάει μία βιολονίστρια που μένει στο νο 5 και κάνει εξάσκηση αλλά μετά από 10 λεπτά την καταπίνει και αυτήν η ησυχία. Την τελευταία Κυριακή μου στην Αθήνα όπου βρέθηκα για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι να κοιμάμαι στον καναπέ, ξύπνησα στις 7.30 με τις καμπάνες του Αγ. Δημητρίου, μετά από λίγο όταν η διπλανή πότιζε τα λουλούδια της, μετά ξανά στις 9 από τις κυρίες που συζητούσαν γυρνώντας από την εκκλησία, στις 10 πια μου έσπαγαν τη μύτη τα ψητά του φούρνου. Μόνο με 3 ώρες ύπνο και έχοντας χάσει κάθε διάθεση να τον συνεχίσω δεν είχα κουράγιο να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Στις 12.30 βρέθηκα στο νεκροταφείο του Ζωγράφου για ένα μνημόσυνο και έκατσα σε ένα παρκάκι απέναντι από τη φιλοσοφική να διαβάσω εφημερίδα. Τα θεμέλια που έχτιζαν λίγο αφού αποφοίτησα είναι πλέον ένα τεράστιο κτίριο, σκουπίδια παντού κι ο τσιμεντένιος όγκος απαράλλακτος. Δεν ένιωσα την παραμικρή νοσταλγία, ούτε καν για την ηλικία μου τότε, λίγο μελαγχόλησα, ίσως να έφταιγε που επιτέλους είχα βρει την ησυχία που αναζητούσα.