Μία αδίστακτη, ξανθιά λαλίστατη

Στεναχωρήθηκα λίγο την προηγούμενη βδομάδα με την ανταπόκριση στο προπροηγούμενο ποστ. Κυρίως με τον εαυτό μου, που δεν έχω κουράγιο να μπω σε τέτοια κουβέντα και αρκούμαι σε λινκς. Αφού στο μυαλό μου όλα αυτά φαντάζουν τόσο λογικά και δεν χωρούν επί της ουσίας κουβέντα, κι επιπλέον είναι ένα θέμα close at heart, θα έπρεπε να μου ήταν εύκολο να γράψω κάτι απλό και ας ασχολούμαι με άλλα αυτό τον καιρό. Χμ... κάποια άλλη στιγμή ίσως. Θα ήθελα να γράψω κάτι εκτενές. Τώρα τα αφήσαμε έτσι, με τον Κωστή να το μεταθέτουμε σε κάποια κουβέντα στο rough trade και με τον passenger να καταλήγει πως τα quotas στον επαγγελματικό χώρο καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. :(
οκ, θα επανέλθω.

Από την άλλη, ομολογώ πως δεν εξεπλάγην και τόσο από την αντίδραση. Πριν ένα μήνα βρισκόμουν σε μία αίθουσα στο Βερολίνο με επιφανείς ακαδημαϊκούς, ας πούμε προοδευτικής κοψιάς, και στη συζήτηση γύρω από τα gender quοtas στις εκλογές, η αντίδραση ήταν ακριβώς η ίδια, με ολίγη από ειρωνεία προς την ομιλήτρια. Ο πιο αγαπημένος μου, λαμπρό μυαλό, ένας από τους συντάκτες Green Paper - The Future of Democracy in Europe άρχισε να λέει κάτι για την ανάγκη ποσόστωσης στις εκλογές των κοντών ανθρώπων (!) καθότι έχει αποδειχθεί πως οι κοντοί πέφτουν συχνά θύματα διακρίσεων και αναρωτιόταν γιατί οι γυναίκες και όχι οι κοντοί. Κάπου τον έχασα. Μαζί και το κουράγιο μου. Από την άλλη μου φάνηκε ενδιαφέρον πως οι μόνοι άντρες που φάνηκαν να σοκαρόνται τόσο όσο οι γυναίκες του πανελ ήταν Άγγλοι, με έναν από αυτούς να κόβει το γενικότερο παραλήρημα αναφωνώντας “is it me or is there a huge dinosaur in the room? this argument was won 20 yrs ago, gentlemen!”. Νομίζω για κάτι τέτοια αισθάνομαι κάπως περήφανη για την υιοθετημένη μου πατρίδα.

Συνειρμικά πάω στην ξανθιά αδίστακτη, τη Χίλαρυ, και κυρίως στο πως την αντιμετωπίζουν τα αμερικάνικα media. Μολονότι η ίδια δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, ήταν τρομερά εντυπωσιακό όλο αυτό τον καιρό να διαβάζεις πώς παρουσιαζόταν κάθε κίνησή της, (calculated, not feminine enough, did she really cry?) και το βαθμό του σεξισμού ανάλογως με το έντυπο, κυρίως κατά το πρώτο μισό των προκριματικών εκλογών, όσο δηλαδή προηγείτο. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως οποιοσδήποτε άντρας υποψήφιος με τα δικά της προσόντα αυτή τη στιγμή θα προετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τον McKane και δε θα κυνηγούσε ακόμα λίγους εκλέκτορες. Θα είχε πάρει το χρίσμα δια περιπάτου.

A tart, a witch, a broad,
που έλεγε και ο Μάμετ χθες το βράδυ αλλά για κάποια άλλη.

(και τι ειρωνεία βέβαια όλο το θέμα πλέον να εξελίσσεται σε racism vs sexism)

Ας πάμε σε κάτι πιο ελαφρύ, εκεί που μας κάλεσε ο Silent Stelios και η Ιφιμέδεια πριν αρκετές μέρες. Διάλεξα την πορτογαλική wikipedia με σκοπό να κάνω ένα δίσκο με fados, τελικά μας βγήκε σε πιο Medeski Martin and Wood a la portuguesa. Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε στο 8^ο κομμάτι να έχουμε ως έκτακτη συμμετοχή μία από τις αγαπημένες τραγουδίστριες αυτού του blog. Beth, c u in less than a month!

Enjoy:

Grande Azul da Gasconha

Title: Pamplemousses (θεϊκό όνομα;!)

1. Hiperestesia

2. Shawn Farrell

3. Tyonek

4. Balloo (Países Baixos)

5. Abibe-comum

6. Córrego Primeira Água

7. Briansk

8. Beth Gibbons

9. Forest Oaks

10. Rodolfo Carbone

11. A Pata da Gazela

εδώ για μία γεύση απο την guest