ignore-moi, which means ignore me, which always means the opposite

Aκούγοντας τη Mélanie Pain χθες (‘πέην στην Αγγλία’), σαφέστατα την πιο ενδιαφέρουσα παρουσία στην κατα τ'άλλα επιδερμική συναυλία των Nouvelle Vague, σκεφτόμουν πως μερικές φορές όταν ακούς νέα γαλλική μουσική είναι σαν να ακούς το ίδιο τραγούδι σε λούπα:
κατά βάση κιθάρα, γλυκές, νιαουριστές φωνές, στίχοι συμπαθείς για χωρισμούς με κατανόηση αλλά με πίκρα κατά βάθος, ερμηνεύτρια μια έξυπνη, ανεξάρτητη, γλυκιά κοπέλα που ίσως να κρύβει μέσα της φωτιά (στη θέση της Mélanie βάλτε την Carla Bruni προ Σαρκοζύ, την Camille, τη Charlotte Gainsbourg και είμαστε ακόμα στο γράμμα C). Παρόλα αυτά μου άρεσε, είχε κάτι.

Όταν και το δεύτερο κομμάτι ήταν στο ίδιο μήκος κύματος (δες αποκάτω) η Δ. σχολίασε πως ήλπιζε να πει και κανένα νορμάλ κομμάτι, αμάν πια με τους χωρισμούς και τους πρώην. Εγώ σχολίασα πως οι στίχοι μοιάζουν με το τελευταίο μου τσιγάρο, θέλω μαζί σου να φουμάρω. Νομίζω αυτό το κομμάτι του Χιώτη περιέχει μία παγκόσμια αλήθεια, όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει.

Στην επιστροφή, της έλεγα πως κάποιος γνωστός ανακάλυψε έναν τύπο στο youtube που ανεβάζει ολόκληρες ταινίες απο εκδόσεις της Criterion. Προχτές αποφάσισα να ξαναδώ το Le mépris αλλά μετά από λίγα λεπτά άλλαξα γνώμη και έβαλα να δω κάτι παρεμφερές, τον καινούριο Παπακαλιάτη. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα το λάπτοπ μου πέθανε και δεν επανήλθε. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Δε θα μάθω ποτέ.

Σήμερα είπα να ψάξω λίγο την Pain στο youtube, και να σου το mépris ξανά: