μικρό γαλάζιο κρίνο

(πολύ) μπαγιάτικο ποστ νο2, Ιαν. 08

Σκέφτομαι την Αθήνα πάλι το μεσημέρι, αυτή τη φορά με αφορμή κάτι που λέει για κείνη ο Κωνσταντίνος Βήτα (Πάντοτε ακούω τη σιγανή ψιθυριστή φωνή της Αθήνας όταν γράφω, το λίγο χώμα της και το τσιμέντο της μου μιλάνε συνέχεια). Την έχω κοντά, πρόσφατη, ήταν συνεχώς στο νου μου με έναν άφατο τρόπο αυτές τις μέρες των post holiday blues.

Μεγαλώνοντας και μένοντας μακριά της όλο και περισσότερο καιρό, η Αθήνα μικραίνει, τη διασχίζω πιο εύκολα, οι δρασκελιές μεγαλώνουν, τα τετραγωνικά της χιλιόμετρα λιγοστεύουν, περισσότερα μέρη χωράνε, πρέπει να χωρέσουν, σε λιγότερες μέρες. Ο ένας είναι στην ίντριγκα ενώ εσύ στο bartessera και μετά στο jokers αλλά δεν έχει χώρο και καταλήγετε πάλι στο Kinky όπου η βραδιά θα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο. Δε θυμάσαι πού είναι η ίντριγκα. Το ίδιο βράδυ θα είσαι στην Κυψέλη, στο θέατρο με τα παλιά μωσαϊκά, στο τζαζ κόνσερτ της Πόλυ Πάνου και στη λατέρνατιβ ρώσικη ντίσκο. Αργά τη νύχτα φιλιέσαι πίσω από ένα κάδο (;), οι φίλοι που περνούν σε βλέπουν αλλά δε σου κορνάρουν. Θα περπατήσεις από το φωτογραφείο στην Κάνιγγος μέχρι το Μπενάκη και μετά ως το εβραϊκό μουσείο και ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα να πιεις τον πρωινό καφέ. Φαγητό στα Εξάρχεια, καφέ στη Σταδίου, κρασί στο Παράφωνο, χαζό πάρτυ στο Άστυ. Και δεν το κάνεις ψυχαναγκαστικά. Αισθανεσαι πως σου ανήκουν όλα.

Όσο περπατώ και κοιτώ γύρω μου, τόσο συνειδητοποιώ πόσο η Αθήνα μου έχει γλιστρήσει από τα χέρια. Μπορεί να ενημερώνομαι για πολλά, να βγαίνω πρώτη στις μαντεψιές του guess where athens στο flickr αλλά τόσο μου ξεφεύγει. Κάνω πια 5’ να θυμηθώ ποια είναι η Νίκης, άλλα 10' να συνειδητοποιησω πως λέω αγίου Μελετίου ενώ εννοώ αγίου Μάρκου, 18 μέρες να καταλάβω ποιοι είναι γαμώτο οι ΕΜΟ. Θα μου το εξηγήσει η αδερφή μιας φίλης μιας άλλης φίλης που δουλεύει στα starbucks της πλατείας Βικτωρίας (έχει starbucks η πλ. Βικτωρίας; αναρωτιέμαι) και τους συναναστρέφεται καθημερινά. Θα είναι η τελευταία μέρα στην πόλη μου και όσο μου εξηγεί εγώ στέκομαι όρθια από πάνω της στο Φασόλι περιμένοντας να αδειάσει τραπέζι.

Μου έχει ξεφύγει τόσο η Αθήνα που παύω να τη φροντίζω και δε νιώθω πολλές τύψεις γι'αυτό. Βάζω την οικολογική συνείδηση στο πίσω κάθισμα και παίρνω πια το αμάξι παντού. Πάρκινγκ στην ασκληπιού, στη διδότου, στην κολοκυνθούς, στην ερμού, στην κων/πόλεως, στην καρ. σερβίας, στην πεσμαζόγλου, στην μπενάκη, στην ηρακλειδών. οι θέσεις παρκινγκ γύρω από την ιερά οδό είναι αυθαίρετα καλυμμένες με σαμπρέλες για τους θαμώνες των παρακείμενων σκυλάδικων. Για λίγο ένα βράδυ λέω να κάνω την επανάσταση και να βγάλω μερικές από τη θέση πάρκινγκ που δικαιωματικά μου ανήκει. Μετά σκέφτομαι: πού να τις βρήκαν τόσες σαμπρέλες; μάλλον απο αμάξια επαναστατών σαν το δικό μου. Ψάχνω αλλού.

Στο δρόμο ούτε ένας σταθμός της προκοπής, εφευρίσκω ένα σύστημα πρόβλεψης του μέλλοντος, βάζω το ραδιόφωνο να ανιχνεύει τους σταθμούς και να μη σταματάει παραπάνω από δευτερόλεπτα σε κανένα. Αποσπάσματα διαφημίσεων, στίχων από τραγούδια, αισθαντικών φωνών παρουσιαστών (μα όλοι πια;) μπαίνουν στη σειρά, είναι σαν κάποιος να μου λέει τον καφέ. Αυτό το σύστημα μαντείας δουλεύει κυρίως τις πρώτες πρωινές ώρες, ειδικά ανήμερα τα Χριστούγεννα στις 5 το πρωί: ήταν σαν το σύμπαν να μίλαγε στην καρδιά μου και να μου έδινε την καλύτερη, πιο διορατική συμβουλή. Την κρίμα που την ξέχασα προτού ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.

για να δούμε αυτή τη φορά...