memories of yesterday

Πριν φύγω από το σπίτι την Πέμπτη κοίταξα τα εισιτήρια τελευταία στιγμή, σιγουρεύτηκα, είμαστε καθιστοί. Άλλωστε το χαζο-Hammersmith Apollo έχει μόνο καθιστούς, αυτό το είχα ξεχάσει. Όχι πως με ένοιαζε ιδιαίτερα αλλά την πρώτη φορά που είδα τους Portishead δεν είχα δει τίποτα. Είχα ακούσει τους Asian Dub Foundation, τον Κωνσταντίνο Βήτα νομίζω, κάποιον άλλο dj και τελευταίους τους Portishead αλλά δεν είχα καταφέρει να δω κανέναν και τίποτα, μόνο κάτι λέηζερ μάλλον. Ήταν καλοκαίρι, ήταν το πρώτο (;) rockwave festival, στη Φρεαττύδα άμμος ανακατεμένη με μπύρα έμπαινε στα σανδάλια μου, ο έρωτας μου από το λύκειο ήταν εκεί και έτρεμα μην τον συναντήσω, μας είχε φάει η ζέστη και στο πρώτο 10λεπτο scratching and mixing του dj του Portishead μουρμούριζα αναθεματίζοντας το 1.60 μου, ζήλευοντας το 1.90 του Ν. (αν και χθες στο Apollo όπου τα αναπολούσα είπε πως ούτε εκείνος έβλεπε καλά εκείνο το βράδυ τον Ιούλιο του 1998). Δε γίνεται να θυμάμαι ποιό τραγούδι ήταν το πρώτο πριν τόσα χρόνια αλλά όποιο και να ήταν μου έκοψε το βήχα, την γκρίνια, τη ζέστη, τα βρώμικα σανδάλια. Το ίδιο και προχτές. Καθηλώθηκα. Μπορώ να πεθάνω για τη φωνή της Beth. Και ήταν στο Glory box στο οποίο ο Ν μου έσφιξε το χέρι και μου είπε το ίδιο πράγμα που σκεφτόμουν κι εγώ εκείνη τη στιγμή: πολλά χρόνια, είναι πολλά τα χρόνια.

Ήμασταν καθιστοί αλλά εγώ είχα φορέσει τις πιο ψηλές μου μπότες για παν ενδεχόμενο.