αργυρούλα

Σήμερα πολλή δουλειά αλλά η μέρα τριγυρνά γύρω από τον αποψινό χορό. Εξτρα εισιτήρια βρίσκονται, θα έχω παρέα να πάω τελικά αλλά θα κάτσω μόνη μου όπως το είχα σχεδιάσει, ξέχασα τα κυάλια σπίτι, Youtube links πηγαινοέρχονται, διαβάζω σε danse forums, ετοιμάζομαι για το Push. Επιτέλους.

Είναι 43, δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα θα μπορέσω να τη δω στη σκηνή. Ψάχνοντας στο ίντερνετ, σκοντάφτω στα γυμνά της self-portraits που πρώτα δημοσίευσε η Le Monde to 2004 και τα οποία αγνοούσα. Γελάω λίγο με τις αντιδράσεις των φίλων του χορού εκείνη την εποχή: Sans vouloir discréditer Sylvie Guillem, je trouve que les photos d'elle nues dans le Monde sont déplacées. Déplacées. Την αγαπώ τόσο αυτή τη γλώσσα, τρεις συλλαβές: κούνημα κεφαλιού, στίψιμο χειλιών, επικριτικό χαμήλωμα βλεφάρων.

Με το κόλλημα που έχω αποκτήσει με τη φώτογραφία τα τελευταία χρόνια και το φιλμ πιο πρόσφατα (σαν να περπατάω ανάποδα ένα πράγμα) το ότι αυτές τις φωτογραφίες της τράβηξε η ίδια είναι αυτό που με εντυπωσιάζει πιο πολύ. Τις προωθώ σε φίλους φωτογράφους κι εκείνοι ανάβουν.

Les quatres clichés de Sylvie Guillem "nue" ont, si l'on en croit le Monde, été réalisés par la danseuse elle-même (avec un retardateur??), et sont présentés comme des "auto-portraits". Si c'est le cas, Mme Guillem possède un réel talent de photographe ; qu'on se rassure d'ailleurs, les choses demeurent relativement chastes, et un gros appareil photo format 6 x 6, une abondante chevelure ou un plaid viennent opportunément dissumuler aux regards les parties les plus sensibles de l'anatomie de la ballerine. On est pas chez Play-Boy, qu'on se le dise!

και τι σώμα, θεέ μου!