un sentimiento triste que se baila

Πίσω, πρώτα βήματα έξω από το μετρό. Μάλλινες ζακέτες, μία υποψία δροσιάς που θα φέρει βροχή, μυρωδιά από celery soup, άνθρωποι που σου χαμογελούν όταν κατά τύχη συναντώνται οι ματιές σας. Επιτέλους ησυχία που σου επιτρέπει να ακούσεις τις σκέψεις σου. Οι πρώτες λίγο αγχώδεις: το σπίτι, τα λεφτά, τι χρωστάω; Πιο κάτω, ο κοντός κύριος της καθαριότητας αρχίζει τη μεγάλη μάχη του φθινοπώρου: σκουπίζει επιμελώς τα πρώτα κίτρινα φύλλα.

Αισθάνομαι το δάκρυ να θέλει να πέσει κορόμηλο. Το βράδυ κοιμάμαι από τις 10 μέχρι τις 9 το επόμενο πρωί.