Γιατί δε μου αρέσει το MySpace

shit! shit! shit! διάολε, δεν ήθελα να κοπιάρω όλο το άρθρο. Ήθελα μόνο να χρησιμοποιήσω αυτά που λέει για το MySpace και να πω πως συμμερίζομαι την αδιαφορία του (αλλά όχι και την ηλικία του!). Ακόμα πως προχτές έτυχε να κάνω ένα account εκεί (MySpace) μόνο και μόνο για να δω κάτι φωτογραφίες και, ενώ εκτιμώ όλη τη φάση με τη μουσική, αισθάνθηκα αυτό ακριβώς που λέει: I've visited a MySpace page [and] I've thought "is that it?" and wandered around the perimeter looking confused, like a blind man patting the walls for an exit he can't find. Αλλά, όπως έχουμε ξαναπεί, τον αγαπάω και η τελευταία του παράγραφος που τα χώνει στη "μπολογκόσφαιρα" είναι όλα τα λεφτά! Οπότε το κοπιάρω όλο.
Κάπως έτσι θα ήθελα να γράφω!!! I love Charlie Brooker.

Supposing ... I'm too old for MySpace

Charlie Brooker
Friday June 30, 2006
The Guardian

It had to happen, and it has. Age has crept up on me. I'm becoming resistant to technological change.

It used to be so different. I've always been a geek, and proud of it. In my 20s, I lived in a chaotic mangle of keyboards and wires. I was the person people would phone up when they had a problem with their computer. I wrote for videogames magazines, making up jokes about polygon counts and cel-shading.

Then the internet roared up. I ran a website called TV Go Home, which was essentially a fortnightly pisstake of the Radio Times with lots of unnecessary swearing in it - just the sort of thing that's been a staple of comedy spin-off books since year dot, except because it was on the internet it was somehow seen as the shiny sharpened bleeding edge of new. My career prospects suddenly changed. Traditional media came calling - TV, newpapers. They wanted me. As far as "they" were concerned I was someone who "got" the "modern" world and all that went with it. For about nine seconds, I felt vaguely cool.

Fast forward to now. I'm looking at MySpace and I'm a fumbling old colonel struggling to comprehend his nephew's digital watch.

Because I don't "get" it. I mean, I know what MySpace is and what it's supposed to do and how influential it is. It's just that whenever I've visited a MySpace page I've thought "is that it?" and wandered around the perimeter looking confused, like a blind man patting the walls for an exit he can't find.

So users create a page and upload their music and photos and videoclips; they post blog entries and links to other stuff and leave witty little messages for one another. And it all meshes together to form a thriving social network. Okey dokey. On the surface it all makes sense.

Yet it's not for me. I mean, I could go and create a page myself, but somehow I'd rather scrape my retina off with a car key. At 35, I'm too ancient for MySpace - I'd look like a school-gate paedo - but that's not really the issue. No. It's simply bloody-minded "olditude" on my part - the same sort of fusty grumbliness that made greying musos boycott CDs in favour of vinyl in the 80s because they JUST DIDN'T WANT TO KNOW about this new-fangled whatchamathing.

Last week, in the US, I saw an advert for a handheld gizmo using the slogan "It's not a cellphone: it's MySpace on the go." It's a terrifying first - a new gadget I know I'll never want to buy. I've never felt so lost.

Or perhaps it's MySpace's "social" element that disturbs me. I'm a misanthrope. Everyone on MySpace seems young and happy and excited and flip and approachable, and this upsets me. Still, at least the teenage MySpacers are getting on with the business of being young and alive, unlike the fustier elements of the "blogosphere", who just waste the world's time banging on and on about how important the "blogosphere" is and how it spells the end of every old notion ever, when the truth is that, as with absolutely every form of media ever, 99% of the "blogosphere" is rubbish created by idiots.

Especially the word "blogosphere". A word I refuse to write without sneery ironic quote marks either side of it. Because I hate it and it's crap and I JUST DON'T WANT TO KNOW.

Role models

BBC radio στη δουλειά. Ακούω την Pamela Andserson να δίνει συνέντευξη όπου κράζει τις Jay Lo και Beyonce γιατί they are not the right role models for young girls. Αναφέρεται στη συνήθεια τους να φοράνε φυσικές γούνες. Τη συνέντευξη τη δίνει στα πλαίσια μιας anti-fur εκδήλωσης στην οποία η ίδια ξεντύθηκε in public.Τα έβγαλε όλα δηλαδή εκτός από το thong. Ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Κατά της εκμετάλλευσης των ζώων.

Don't you just love Pamela? I know I do...

I know she knows

στον Bruce που λέει ότι γράφω κουτουριάρικα πολιτικά ( huh? ) και κατ’επέκταση στο ξαδερφάκι του που σιχαίνεται τους Kooks



ΟΚ, προφανώς ο κόσμος βοά. Το τραγούδι ήταν στο Τοπ 5 της Αγγλίας, το παίζει το ραδιόφωνο, το συγκρότημα θα παίξει support στους Rolling Stones τον Αύγουστο στο Cardiff, ο τραγουδιστής τους είναι εξώφυλλο στο NME αυτή την εβδομάδα κλπ κλπ. Εγώ πάλι που και πολύ ραδιόφωνο ακούω και τσεκάρω τα μουσικά κανάλια στην τηλεόραση (οκ, η αλήθεια είναι πως κάνω και άλλα τρία-τέσσερα πράγματα ταυτοχρόνως, ήτοι σερφάρω, μαγειρεύω, καθαρίζω, μιλάω στο τηλέφωνο, general multitasking, videoclips are rather boring και η ζωή μικρή!) δεν είχα πάρει είδηση.

Χρειάστηκε μία βραδυνή βόλτα στο South Bank και να περάσω κάτω από την Blackfriar's Bridge στις 11 μμ για να το μάθω. Εκεί, μια μαγική στιγμή: ζεστό βράδυ κι ένας γλυκύτατος νεαρός, με μαύρα σγουρά μαλλιά και με μία απομίμηση κιθάρας, το τραγούδαγε με τόση ένταση σχεδόν έτοιμος να χάσει τη φωνή του. Τώρα που βλέπω τον τραγουδιστή στο ΝΜΕ θέλω να φαντάζομαι πως ήταν αυτός στη γύρα για χαρτζηλίκι αλλά δεν ήταν. Ο νεαρός της γέφυρας ήταν μελαχροινός και με λιγότερα pimples γιατί, βλέπεις, ο τραγουδιστής των Kooks είναι 19! Ο δε κιθαρίστας 17! Πιτσιρίκια από το Brighton που ο κωλοπαιδισμός τους εξαντλείται στο να γυρίζουν λίγο τη γλώσσα τους στο δεύτερο ρεφραίν και να κάνουν το ask-ing να ακούγεται από το East London. Παιδιά, σιγά τα αίματα!

Στο νεαρό έδωσα μία λίρα κι ας λέει ένας φίλος μου πως πρέπει να δίνουμε λεφτά μόνο στους κακούς μουσικούς. Ήταν καλός, πολύ καλός και έπαιζε μόνος του. Δεν περνούσε κανείς...

Γυρνώντας σπίτι και ακόμα νομίζοντας ότι το τραγούδι ίσως και να το είχε γράψει ο πλανόδιος, κοίταξα τους στίχους στο google. Βρήκα τους Kooks, κατέβασα τον δίσκο τους πάραυτα και παρά την ειρωνεία για το νεαρό της ηλικίας τους και το self-deprecation που αισθάνομαι γιατί ακούω κάτι τόσο χαζό, το Naive έγινε το απόλυτο soundtrack αυτών των ημερών. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ

Χαζεύοντας στο ιντερνετ βρήκα και ένα videoclip στο youtube. Είναι κακό που το αναπαράγω χωρίς να ζητήσω την άδεια του n4txo; Is there such netiquette?



Τη Δευτέρα μετά τη δουλειά πήγα και πήρα το νέο single τους σε 7''. Ούτε που θυμάμαι πότε και αν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο. Μάλλον άλλη μία φορά, ένα συλλεκτικό του Graham Coxon αλλά για μία φίλη που δεν το έβρισκε στη Νορβηγία. Θυμάμαι που μετά σιχτήριζα για το πώς θα της το στείλω ταχυδρομικώς χωρίς να σπάσει. Τελικά τα κατάφερα. Το νέο μου δισκάκι λοιπόν είναι πολύ όμορφο. Είναι αυτό:



αλλά σε τέτοια μορφή: μπλε σε μαύρο



Όλα καλά αλλά γυρνώντας σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν έχω πικ απ. Ωραία. Πού το ακούνε τώρα;








Υ.Γ. Διαβάζω πως στο NME ο τραγουδιστής Luke Pritchard makes great claims for his band
The Kooks as he reckons what his band and pals are achieving "could surpass Britpop".The singer thinks he and his pals such as Jamie T, Mystery Jets and The 747s are creating an exciting new musical movement. He said: "I think what we're all doing could surpass Britpop because the musicians that we know seem to be up for anything. It's that whole non-cliqueiness thing. If you ask them to come and have a jam with you, they're gonna do it."

Και ξενερώνω.

Is this Art that I'm feeling #2

Κάποιοι πίνακες του Απόστολου που μου έδωσε να βάλω στο blog... Άντε και στην πρώτη σου έκθεση :)

Ρομαντισμός (if this is the right word)

Εδώ το καλοκαίρι ουσιαστικά μόλις άρχισε οπότε υπάρχει ακόμα καιρός για ένα μικρό απολογισμό του χειμώνα που πέρασε. Άλλωστε παρά την άνοιξη, ο χειμώνας υπήρχε πάντα κάπου μέσα στο σώμα.

Όμως είναι κάπως δύσκολο. Μολονότι Ι have now turned the corner (because I have, haven’t I?), η απόσταση δε φαίνεται να λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες, αλλά απλώς να τις βγάζει εκτός πεδίου όρασης. Τι ήταν τελικά αυτό που πονούσε τόσο; Και που έκοβε τα πόδια και την αναπνοή μαζί; Τι είναι πάντα; Σε τελική ανάλυση ερωτευόμαστε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του άλλου και όχι τον άλλο πραγματικά; Πόσο κακό είναι αυτό; και είναι βλακεία να περιμένεις να γίνεις swept off your feet and be saved? Or spared? Αναλόγως πάντα με τη δύναμη που έχει ο φόβος μέσα σου.

Παλιότερα πίστευα πως έφταιγε η μουσική, τα βιβλία, η βρωμο-ποίηση (ξέρεις, τα γνωστά του γυμνασίου (Smiths , Last night I dreamt, La vie sépare ceux qui s'aiment, κλπ κλπ), το όποιος αγαπάει, υποφέρει, οι ντέκαντεντ, πυροβολημένοι φίλοι και το celebration της μελαγχολίας. Βέβαια λειτουργεί κι ανάποδα: συναντάς κάτι νέο και ξάφνου σκέφτεσαι is this the dawn of new things? My heart is now open, today is where your book begins, the rest is still unwritten, blah blah. Ζώντας μέσα από στίχους. Όλη αυτή η ερμηνεία των πάντων που ενίοτε σε κάνει να ζεις τα πράγματα βαθύτερα αλλά ενίοτε και να μην τα ζεις καθόλου. Ή να μην τα ζεις πραγματικά… Επίσης είναι η αιτία να γράψεις ένα στερεοτυπικά κοριτσίστικο ποστ, με συναισθηματικές loose ends σαν και αυτό.

Σαν σάουντρακ του χειμώνα λοιπόν και σαν note to self - άλλωστε η ιδέα πίσω από αυτό το μπλόγκι ήταν αρχικά (μετά μας παρέσυρε η τεμπελιά) μια άσκηση μνήμης, ένα να «μην ξεχάσω» - αυτό το κομμάτι της ΡΙΝΚ. Ίσως η πραγματικότητα να ήταν λιγότερο ροκ από ότι το τραγούδι σε συναίσθημα αλλά right on στους στίχους.

Μετριάζοντας το ρομαντισμό, η πραγματικότητα μάλλον βρίσκεται πιο κοντά στους Trashcan Sinatras… All winter hibernating away but now the weight is lifting.

Το πρώτο κομμάτι το αφιερώνω σε αυτόν στο αμάξι του οποίου το άκουσα για πρώτη φορά, το άλλο σε μένα. Ή μάλλον σε κανένα. 'Η μήπως θα έπρεπε σε μένα;

Το κομμάτι … κομμάτια να γίνει… :-)

Ιt doesn't matter anymore.

έντονα όνειρα

Κοιμήθηκα στις 4 και. Αργότερα ξύπνησα με πολλή ενέργεια, σηκώθηκα, έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο, ένιωσα όμως λίγο αδύναμη στα πόδια μου και είδα πως ήταν 6.30. Άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού και ο ήλιος δεν έκαιγε δυνατά. Λες να είναι 6.30 το απόγευμα; Αλλά όχι, ήταν πρωί. Χωρίς πολλή σκέψη άνοιξα την πόρτα του δωματίου προς το χωλλ, να μπαίνει κι άλλο φως και ξαναξάπλωσα. Μες στη ζαλάδα θυμάμαι να υπολογίζω πως είναι 6.30 άρα 8.30 (όπως μεταφράζω την ώρα when I am calling Greece) άρα έχω κοιμηθεί 4 ώρες... διάολε, και ήμουν καλή στα μαθηματικά. Ή μάλλον στην αριθμητική όπως με διόρθωσε χτες ο Φ.

Ξανασηκώθηκα τώρα, είναι 8 just. I had hoped it was later. Στο όνειρο μου είδα λάσπες, ένα μεγάλο φορτηγό πάσχιζε να ξεκολλήσει σε ένα δρόμο στο Φάληρο, εγώ τις έφερα μέσα με τα παπούτσια μου, λέρωσα το χαλί, την παπλωματοθήκη, όλα χάλια. Με πείραξε αλλά σκέφτηκα ότι έχω χρόνο μέχρι να έρθει για να τις καθαρίσω. Αισθανόμουν τύψεις για κάποιον που έστησα και μία άγνωστη χοντρή κυρία μου ζήτησε να τη βοηθήσω να βγάλει το δαχτυλίδι της, λεπτό με πράσινη πέτρα που μόλις το ακούμπησα γλύστρισε σαν να της ήταν μεγάλο. Άγχος και λίγο ακόμα φόβος για το μέλλον και για κάτι/ κάποιον που "δεν έχω"

Τώρα έχω ταχυπαλμία. Μάλλον τα είδη των αλκοόλ που μπερδέψαμε χτες στο looooooooong lunch that finished at 11pm. Ή μήπως αυτό το ούγγρικο twist του Δ. στη συνταγή; Chais pas...

feeling out of my body but a BRIGHT day outside...

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα

του Δ. για απόψε


Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι...

Παράθυρα 2.0

ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ επέστρεψαν σε νέα και βελτιωμένη έκδοση!!!

Διορθώστε τα λινκς σας babies and post away. Soon on a monitor near you!

ΑΓΓΕΛΙΑ

της καλής μου Σ.

Αυτά τα χέρια είναι δικά σου
και τα ΄χεις στείλει για να με δικάσουν
είναι μαχαίρια που ‘ χουν τ΄ όνομα σου
Αυτά τα χέρια, τα χέρια τα δικά σου

ΑΓΓΕΛΙΑ

Ευειδής μελαχροινή, με γαλάζια γατίσια μάτια, αθλητική, 1.75 μ., in her late twenties, καλλιεργημένη, εχέμυθη και με μεταφορικό μέσο, αναζητεί αντίστοιχη παρέα για κινηματογραφική έξοδο στους X Men, κέντρο Αθήνας αλλά και ευρύτερο λεκανοπέδιο.

Παρακαλώ, μόνο σοβαρές προτάσεις. Πληροφορίες εντός.

μαρήηηηηηη, ποιός σου είπε ότι η 20^th century fox στα πέντε εισιτήρια κάνει τον Wolverine δώρο;;;; Όποιος κι αν ήταν, ψεύδεται! Άντε, κάνε οικονομία, ήρθε το καλοκαίρι και έχουμε ταξίδια! (Αν πάλι επιμένεις, ξέρω μία καλή κυρία στο Φάληρο που δεν το έχει δει ακόμα!)

Τι λείπει

Evelyn Williams, Lovers I
(Agnew's Gallery, London Art Fair 2006)

Nous sommes des animaux à sang chaud: peu importe la température extérieure, celle de notre corps demeure constante. Quant aux insectes, ils sont à sang froid: c'est-à-dire que leur température corporelle correspond toujours à la température ambiante. Ainsi, les insectes figent avec le froid de l'hiver et redeviennent actifs avec la chaleur de l'été. Pour nous, la température extérieure constitue toujours un stress: notre corps doit continuellement s'adapter au changement pour maintenir sa température constante. C'est à 20 degrés Celsius que notre corps dépense le moins d'énergie pour maintenir sa température lorsqu'on est au repos et vêtu. Mais c'est trop chaud pour faire un effort physique intense ou trop froid pour se baigner. Il n'existe donc pas une température ambiante qui soit idéale pour le corps humain: elle est invariablement inhospitalière.

Dans cet environnement hostile, le contact avec un corps dont la température est précisément la même que la nôtre nous procure une forte sensation de sécurité. La sensation de la chaleur humaine est associée au sentiment d'origine et les émotions résultent de l'adaptation de notre corps à l'environnement physique et social. Ainsi, dans le ventre de notre mère, il paraît que nous vivions dans un environnement idéal avec une température parfaite et constante, nourris continuellement, en apesanteur dans le liquide amniotique et en contact permanent avec elle: nous n'avions pas d'émotions. La première émotion vécue fut la panique au contact avec la fraîcheur de l'air au moment de notre naissance, alors que la seconde fut le bien-être ressenti au contact de la chaleur du ventre de notre mère, ce qui nous a calmé et apaisé.

Dans une relation amoureuse, la chaleur du corps de son ou de sa partenaire nous fait revivre l'émotion et le sentiment rattaché à notre naissance. Le contact avec la chaleur humaine suscite toujours une forte réaction émotive qui peut enclencher une relation affectueuse. En effet, il faut se sentir psychologiquement en sécurité pour retirer ses façades. On se dévoile émotivement en s'abandonnant à l'autre.

Les sentiments qu'on a pour son ou sa partenaire refont surface automatiquement dans notre esprit dès le premier toucher. Les personnes amoureuses sont portées à se coller l'une contre l'autre pour concrétiser et vivre les sentiments qu'elles ressentent. Nos sentiments sont en attente lors d'absence prolongée de contact physique avec son ou sa partenaire.

La chaleur humaine c'est quand on est ouvert à l'autre sans avoir besoin de lui d'après les psychothérapeutes.

La chaleur humaine c'est ce qui manque.

Is this Art that I'm feeling...

Μου άρεσε αυτή η φωτογραφία που μου έστειλε ο Απόστολος. Σύντομα και κάποιοι πίνακές του (όταν αξιωθεί να τους στείλει...)

The Point of Debating Online

Μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην ελληνική μπλογκόσφαιρα και την κατάθλιψη που πρόσφεραν απλόχερα στους τρίτους που παρακολουθούσαν έκθαμβοι, αναρωτιόμουν τι νόημα τελικά έχει το να προσπαθείς να λύσεις οποιαδήποτε παρεξήγηση online...

Σήμερα έπεσα πάνω σε ένα σχετικό άρθρο του Charlie Brooker. Η αλήθεια είναι ότι δε συμφωνώ και σε πολλά αλλά λατρεύω το στυλ γραφής του και με έκανε να χαμογελάσω οπότε ορίστε:



There's no point debating anything online. You might as well hurl shoes in the air to knock clouds from the sky. The internet's perfect for all manner of things, but productive discussion ain't one of them. It provides scant room for debate and infinite opportunities for fruitless point-scoring: the heady combination of perceived anonymity, gestated responses, random heckling and a notional "live audience" quickly conspire to create a "perfect storm" of perpetual bickering.

Stumble in, take umbrage with someone, trade a few blows, and within about two or three exchanges, the subject itself goes out the window. Suddenly you're simply arguing about arguing. Eventually, one side gets bored, comes to its senses, or dies, and the row fizzles out: just another needless belch in the swirling online guffstorm.

But not for long, because online quarrelling is also addictive, in precisely the same way Tetris is addictive. It appeals to the "lab rat" part of your brain; the annoying, irrepressible part that adores repetitive pointlessness and would gleefully make you pop bubblewrap till Doomsday if it ever got its way. An unfortunate few, hooked on the futile thrill of online debate, devote their lives to its cause. They roam the internet, actively seeking out viewpoints they disagree with, or squat on messageboards, whining, needling, sneering, over-analysing each new proclamation - joylessly fiddling, like unhappy gorillas doomed to pick lice from one another's fur for all eternity.

Στη συνέχεια φεύγει αρκετά εκτός θέματος αλλά καταφέρνει να εντοπίσει ένα θέμα που πραγματικά αξίζει όλο το debate που μπορεί να υπάρξει στο διαδίκτυο:

Still, it's not all moan moan moan in NetLand. There's also the occasional puerile splutter to liven things up.

In the debate sparked by my [recent article], it wasn't long before rival posters began speculating about the size of their opponent's dicks. It led me to wonder - has the world of science ever investigated a casual link between penis size and male political leaning?

I'd theorise that, on the whole, rightwing penises are short and stubby, hence their owners' constant fury. Lefties, on the other hand, are spoiled for length, yet boast no girth whatsoever - which explains their pained confusion. I flit from one camp to the other, of course, which is why mine's so massive it's got a full-size human knee in the middle. And a back. A big man's back.

Anyway, if we must debate things online, we might as well debate that. It's not like we'll ever resolve any of that other bullshit, is it?

Click. Mine's bigger than yours. Click. No it isn't. Click. Yes it is. Click. Refresh, repost, repeat to fade.