Best of both worlds

Beth Ditto covering George Michael ... here!

(override the security warning, it's fine)

(ah, and skip the crap prologue... what is wrong with people??? :-)

hopefully soon extinct

Διαβάζοντας ένα ενδιαφέρον άρθρο για το εμπόριο εξωτικών ζώων στην Κίνα, χαζεύω τις φωτογραφίες που το συνοδεύουν: το χέρι μιας αρκούδας ακόμα με τα γαμψά της νύχια, pangolin (το κρέας του τρομερός και φοβερός μεζές μαθαίνω, τα λέπια για τις λεχώνες που θηλάζουν)… το μάτι μου πέφτει σε κάτι απροσδιόριστα αποκρουστικό: flying squirrels! Fuck, this has to be a joke!

Ένα σύγκρυο με διαπερνά. Ο τρόμος της συνειδητοποίησης πως εκεί έξω υπάρχουν τρομερά πράγματα που θα ήταν καλύτερα να αγνοείς με καταλαμβάνει, όπως τότε, όταν στην τρυφερή ηλικία των 12, ανακάλυψα πως οι κατσαρίδες εκτός των άλλων, πετάνε κιόλας…

Σκιούροι, σιχαμερά, evil τρωκτικά με έξτρα τρίχωμα…. Λες και η ενοχλητική, πεζή τους εκδοχή δεν ήταν αρκετή…

despiste

χθες έφυγα απο το ΑΤΜ αφού πήρα πίσω την κάρτα μου αφήνοντας όμως τις £50 εκεί.
σήμερα άφησα την κάρτα απεριορίστων διαδρομών και αυτή της δουλειάς στο λεωφορείο καθώς βοηθούσα την Ο. να βρει κάτι.
αγνοείται η τύχη του diary από προχτές.

στο ΑΤΜ με έσωσε κάποιος που περπατούσε από πίσω μου.
στο λεωφορείο ο απο μηχανής ελεγκτής, ο πρώτος που βλέπω στα 5 χρόνια εδώ.
το diary μάλλον το γκάντεμιασα με ένα προηγούμενο ποστ.

εντάξει, είναι θέμα χρόνου. για να συμβεί το χειρότερο.
ή το καλύτερο.

sunday

Προσπαθώντας να ακούσω το Volta. Προσπαθώ αλλά, ίσως να φταίει η μέρα, μου φέρνει σχεδόν πονοκέφαλο. Φαίνεται τελικά πως από την Björk θα μου αρέσουν πάντα τραγούδια αποσπασματικά, τραγούδια που μετά από καιρό κάποιος θα μου ξανασυστήσει σε ένα "mixed tape", σε μία κουβέντα, σε ένα μεθυσμένο βράδυ και που έτσι θα μπορώ να συνδέσω με κάτι ουσιαστικότερο.

Το πρωί λιακάδα εκτυφλωτική, δυνατή βοή μηχανής από τα μπροστινά παράθυρα, σαν ένα τεράστιο στεγνωτήριο ρούχων, ο απέναντι μαζεύει τα ξερά φύλλα από την πυλωτή του, την είσοδο, τον κήπο. Τα δικά μας φύλλα, μαζί με τα ζωντανά άνθη που έριξε η βροχή ακόμα συσσωρεύονται και μπερδεύονται στα πόδια μου.

Με την Α. στο ντεμέκ Spanish Film Festival στο Curzon Mayfair το μεσημέρι. Πόσο τη βαριέμαι αυτή την περιοχή: ήσυχη σαν νεκροτομείο, μόνο με υπηρετικό προσωπικό και οδηγούς να κυκλοφορούν. Το σινεμά έχει ένα 70s feel, η ταινία μας αρέσει πολύ, so tongue-in-cheek, αλλά το τέλος μας τα χαλάει λίγο, όπως συνήθως σε τέτοιου είδους ταινίες. Βγαίνοντας σκέφτομαι αυτόν που μου έμαθε τον Álex de la Iglesia, μαζί του είδα το Día de la bestia και χάρις σε αυτόν το 800 Balas. Πίστευα πως θα ήταν ο μόνος άνθρωπος που έχω πληγώσει στη ζωή εν γνώσει μου, αυτές τις μέρες που συνειδητοποιώ πως έκανα λάθος, τον σκέφτομαι συχνά και για άλλη μία φορά το μετανιώνω. Δεν μπορώ να αποδεχτώ την απερισκεψία μου. Πώς κάποιος μπορεί να γίνεται τόσο ανόητα σκληρός καμιά φορά; Και πώς να αποδεχτείς ότι δεν μπορεί να διορθώσεις το λάθος σου;

Στη Grosvenor Square, έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, φωτιά σε έναν κάδο. Περπατάμε όλο το κέντρο. Μετά πολλών κόπων, αποκτώ την πιο χαζή φούστα όλων των εποχών.

Το βράδυ μιλώντας στο τηλ., παίζω με μία κάψουλα βαλεριάνας που με καλοσύνη κάποιος μου έδωσε για να κοιμηθώ κάποιο από αυτά τα βράδια καλύτερα, βλακωδώς την σπάω, το γραφείο και κυρίως το λάπτοπ γεμίζει γκρι σκόνη. Το λάπτοπ μου παίρνει βαθιές ανάσες και χαλαρώνει…

[κάποιος είπε το Dull flame of desire, εγώ λέω το Pneumonia (get over the sorrow, girl) ή το My juvenile... χμ, δεν ξέρω... δεν ανεβάζω τίποτα. Back to jazz. Cannonball! yeah]

Lost

Al. : Penny... ah, P E N E L O P E. Nice name...

M: (My dad wanted me to get this name. I' m happy I didn't)
Penelope was Ulysse's loyal wife.

Al: Lady Penelope, Thunderbirds!

M: (hmmm)



5 episodes to go

"να αφήσεις τους έρωτες ...

και να χτυπήσεις κανα μπέργκερ"

ήταν, μεταξύ άλλων, η πρωινή συμβουλή κάποιου που εκτιμώ πολύ.

Μην έχοντας πιει καλά καλά καφέ, σκέφτηκα: "αδύνατο, κάνω δίαιτα".

Χμ, κλείνω τη Martha Wainwright, πάω να μου φτιάξω καφέ και το ξανασκέφτομαι...

marbles

Today, on my way at work, I realised I am not alone

one does

what one can to save their soul

:-P

the comfort of strangers

On the bus, the other day, I helped a beautiful, old lady’s neck to feel better. It wasn’t in my intentions at first but it was plain to see: her neck was desperately looking for comfort. She started the conversation by asking me if my neck was in pain. I didn’t feel any pain apart from the occasional, pc induced ones. What she mistook for pain was my efforts to find a comfortable posture on my bus seat. I had been restless and fidgeting for a few minutes due to many nights’ lack of sleep. So no, I wasn’t in pain but for the sake of communicating with a stranger, I gave in, said yes.

Before I had managed to say something, she started firing away about her neck problems: the neck is stiff, it makes weird cracking noises, her doctor is not sure about the cause yet, she’s having x-rays taken the following week… One thing led to another, from my mum’s problems to osteoporosis and menopause, from the importance of a good physiotherapist to my vast opinions on all these (I had never realised I had so many!). There was me, advising like an expert, an admittedly younger-looking, very elegant, Maida Vale, 72-year old lady. When she stood up to get off, she smiled gently thanking me. I smiled back because I noticed her neck was straighter, half an inch taller, as supple as a young girl’s.

The favour was paid back to me later that same day. At the Luminaire, a soft shoulder of a 30-something Japanese guy came to the comfort of my trembling, camera-holding hands. Well, it didn’t really come on its own initiative, I snatched it! Lighting was low, I needed a place to rest my camera on, so I leaned on the shoulder without asking. He shied away at first, thinking I was gently pushing him out of the way but when I asked him to “help me, please sit still”, he did it with grace. The shoulder was warm and comforting. It also gave off a sweet smell. However, my picture of Colleen still came out blurry like this:

slow not

You know it's been a slow year when you are queuing in a stationer's in May to buy a diary, says Michael Holden.




of course, I bought mine online on January 10th and the year has been fast. Too fast. In the outside at least...



rambling, I got rambling all on my mind...

the prettiest girls

Marcos acknowledges that the mask helps, although he stresses it is also a burden. It can be itchy and uncomfortable, and it is so intertwined with his revolutionary persona that to take it off in public even for a few seconds would be the end of the subcomandante.

"The mask will come off when a subcomandante Marcos is no longer necessary," he says. "I hope it's soon so that I can finally become a fireman like I've always wanted. Firemen get the prettiest girls."

two-fingers-to-legacy

text to follow...

tú, y tú y tú

από το Σάββατο, μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι:




... que me llegan a desesperar

:-)